Onze eerste ontmoeting kan ik me niet meer herinneren. Wél dat ze mijn meest favoriete collega's waren.
Toen ik in 1997 van werkplek veranderde gingen we bijpraatavondjes organiseren. Er kwamen etentjes. Cadeau- en gedichtavondjes. Dobbelfestijnen. Nachtjes slapen. Theateravondjes. En tweejaarlijkse shopdagen.
We proosten en dansten op elkaars bruiloften. We snoven aan elkaars babytjes.
Dankzij een fameus kruisjeslijstje weten we exact hoe vaak we bij elkaar kwamen.
En dat we in april 2012 een 15-jarig jubileum hadden. Midden in een periode dat er twee amper tijd hadden om adem te halen.
Heel vaak, vooral tijdens drukke weken, wens ik dat ik zeeën van tijd heb voor al mijn vriendinnen. Zeeën. Om te praten, te lachen, herinneringen op te halen. En dat je ze dan herinnert aan alle lieve dingen die je ooit voor ze hebt gedaan, en dat ze dan denken, goh, dat ze dat nog weet, en natuurlijk wist ik dat nog, want dit is een wens hè, en dan kan alles.
Overigens onthoud ik veel. Alle lieve kadootjes, kaartjes, berichtjes op de momenten dat ik ze zodig had, gezellige avonden. Heb ik opgeborgen, in mijn hart, in hetzelfde laatje als het schuldgevoel over het feit dat ik het zelf af en toe best beter kan doen.
Je moet een vriendin zijn om er een te hebben, en lang niet altijd laat ik ze weten dat ik aan ze denk.
Iedereen zal dat wel hebben. Kinderen en toestanden en werkzaamheden en rekeningen en zo. Allerlei andere dingen doen zich voor die nou eenmaal prioriteit zijn, wat doe je eraan, en in het midden van de stroom probeer je constant alle onnodige dingen te schrappen. Alle verantwoordelijkheden die je er gewoon even niet bij kunt hebben omdat de dagen nou eenmaal opgaan aan, nou ja, leven.
De kern zit in de definitie van 'onnodig'. Vriendinnen zijn nodig.
Echt, als je schip dreigt te zinken omdat het te zwaar is, dan gooi je maar je kleren overboord. Of je telefoon. Of al je proviand, desnoods. Maar je vriendinnen? Die zijn je reddingsboot, man. Die moet je onderhouden, want als je schip ooit echt zinkt, nou, dan heb je ze hard nodig.
Maar dat jubileumfeestje hadden we dus nog tegoed. Nu. In Oostvoorne. Om op te laden. Zo ontzettend heerlijk.
Het was ........ het was zoals het altijd is. Met taart en koffie, Linda's en de krant, een scherp gespeeld spelletje, met zon en afbakbroodjes. Met goede gesprekken en stiltes die niet opgevuld hoeven te worden.
We slokten cola light naar binnen, met snacks en salades erbij en losten gewoon even alle problemen op. Je weet wel, die van de wereld in het algemeen, en ons in het bijzonder.
Het is een rijk gevoel - om onvoorwaardelijk geaccepteerd te worden zoals je bent,
en tegelijkertijd geholpen te worden wie je wilt zijn.
Dank, meiden. Ben blij met jullie.