Wie was ik, dat ik me 3 maanden geleden voornam om meer te gaan bewegen en te gaan leren rennen. Wie ben ik die nu twee of drie keer per week de stoute (ren)schoenen aantrekt en op jacht gaat naar wéér een lesje Evy. Wie is dat in de spiegel in dat hardloopsetje en met dat gekke petje op. Wat gebeurde er met mij, die nooit iets begreep van hardlopers en zich altijd afvroeg waarom mensen zich vrijwillig zo uit de naad en in het zweet werkten.
De clou zit in het woord 'begrijpen'. Ik begrijp er nog steeds niets van. De clou is dat je het ook niet hoeft te begrijpen, maar dat je het moet voelen en je gaat het voelen door het te doen. Ik begrijp niet hoe ik zover gekomen ben, maar ik voel het des te beter. Rennen, buiten in de natuur, in weer en wind, vechtend tegen mijn protesterende knieën, het is soms zwaar, maar dat gaat over.
Het rotgevoel ging weg en maakte op deze dag plaats voor een onoverwinnelijke euforie. Onbegrijpelijk.
Ik werd enthousiast en nieuwsgierig. Alle kilometers rennend volbrengen lag nog niet in mijn mogelijkheden, maar wisselend wandelen en rennen wél. Net zoals ik met juf Evy ook deed.
Het was in de buurt én er stond niets anders op de gezinsagenda.
Dus ik schreef me in.
Omdat ik op doorreis was via Maarssen, kleedde ik me in de auto om. Ja, hoe gek kun je doen? De SD-kaart van mijn mobiel heeft de plaatjes niet kunnen verwerken, want hij is erop gecrasht. Helaas. Geen eigen foto's dus. Van de hele run niet. Jammer jammer.
Via een industriegebied en de shuttelbus arriveerde ik ruim op tijd. Ik kreeg mijn startnummer en ging de strijd aan met de bijbehorende minispeldjes. Snel werd het drukker. Ik was blij dat ik toch mijn jack meegenomen had, want ik waaide er bijna uit mijn broek. Alle tijd om mijn flesje leeg te drinken.
Had ik dus niet moeten doen, maar daar kwam ik pas achter toen we onderweg gingen.
Om tien voor zeven zocht ik het startvak op en sloot achteraan aan. Wat een mensen, zeg. Gelukkig allemaal voor me; die tip had ik onthouden. Je kunt beter van achteruit langzaam oprukken als daar ruimte gaat ontstaan, dan de halve race klem blijven zitten tussen al die renners.
Vooraan begon de warming up. Leontien zelf was er, de meneer die alles aan elkaar schreeuwde, een hele hoop muziek en zo'n 1800 deelneemsters die enthousiast heen en weer dansten. Ik ging niet heen en weer dansen. Ik frummelde liever nog wat aan mijn oortjes, knoopte mijn jack goed vast en zette Endomondo op scherp.
Uiteindelijk mocht ik beginnen. Ik startte les 10 en Evy zei dat we er een fijn half uurtje van zouden gaan maken.
Het is waar wat ze zeggen over dit soort loopevenementen. Je wordt meegenomen in de sfeer.
Het eerste stuk ging traag. Het weggetje was smal en voor me liepen ze breeduit. Geen kans op inhalen, dus ik sjokte mee. Al snel hoorde ik Evy zeggen dat de kop er af was en dat ik mocht gaan wandelen. Ja da-hag, ik had nog niets gedaan. Dus ik negeerde haar en sjokte verder.
Langzaam aan kwam er inderdaad ruimte en kon ik meer mijn eigen tempo gaan lopen. Ik haalde wat mensen in en genoot van de omgeving en het uitzicht voor me: een hele lange roze hupsende sliert vrouwen. Veel groepjes, vriendinnen en moeders met dochters. Het rennen ging als vanzelf. Probleemloze ademhaling, soepele benen, dus ik bleef rennen. In mijn oor hoorde ik zeggen dat ik er al 3 kilometer op had zitten. Aan de overkant van de plas zag ik de plek waar ik vandaan kwam en daar lag ook de finish. Bijna de helft dus al gehad en nog geen centje pijn.
ik nam me voor toch maar te blijven rennen en aan te zien hoelang ik het vol zou houden. Er kwam een drinkpost. Leek me niet zo'n goed idee omdat ik al het gevoel had "over te lopen".
Zo'n 2 kilometer voor het einde kwam er een loopster ons tegemoet. Het bleek Leontien die ons kwam aanmoedigen. Met de finish in zicht werd het drukker langs de kant en namen de aanmoedigingen toe. Ik maakte nog wat tempo - een eindsprintje, ook dat kon ik nog best.
En na ruim drie kwartier onafgebroken rennen, kwam ik met een grote grijns over de finish.
Gewoon gehaald. Zeven kilometer. Zonder te stoppen. Ik wist niet dat ik dit al kon.
