maandag 25 februari 2019

Lansingerland Run - en hoe ik ook eens te vroeg was


Vandaag een stukje over twee dingen die kenmerkend zijn voor mij. De eerste betreft het rennen, de tweede het (niet) op tijd komen. Op de eerste ben ik trots, op de tweede helemaal niet. Maar hé, ik heb nooit beweerd dat ik perfect ben toch?


Laat ik bij het begin beginnen. Ik heb vrienden en vriendinnen. Een zegen en ik koester ze. Ik onderhoud ze en investeer er in. Niet altijd even veel en regelmatig, maar toch. 
Ik ben er zuinig op.



Eén van hen begon heel toevallig met leren rennen, toen ik daar ook net mee begonnen was. Inmiddels is hardlopen steeds vaker de aanleiding om elkaar te zien. 
Als je dit omdraait, zou niet rennen dus betekenen dat we elkaar veel minder zouden zien. Conclusie: ik moet vooral niet stoppen met hardlopen. Komt goed uit, want dat ben ik ook helemaal niet van plan. Zolang lijf en leden het aankunnen, ga ik door. 
Dan kan ik namelijk ook gewoon verder gaan met (te veel) koek, chips, chocola en taart eten.


Ik loop meestal alleen, eens per week in een groep en ik heb haar. Mijn loopmaatje. 
Loopmaatje. Zo noemen de hardlopers op social media het. Ik vind het klinken alsof ik vanuit een gemeentelijk sociaal project voor erg mensenschuwe mensen iemand toegewezen heb gekregen om zo af en toe mee naar buiten gaan. Maar een betere term weet ik ook niet.


Het was tijd voor een gezellige samenloop, op nieuw terrein, waar voor ons eksters bling-bling te verdienen viel. De ultieme gelegenheid om lekker bij te praten vonden we in Berkel en Rodenrijs. Een nieuw evenement, dus voor het eerst georganiseerd. Toen we ons inschreven was het hartje winter. Toen ik zondag ochtend de gordijnen open trok, leek het voorjaar.

Dilemma van de dag: wat trek ik aan? Uiteindelijk koos ik voor de korte broek én shirt met korte mouwen. Echt voor het eerst sinds best lange tijd. Het bleek de best mogelijke keus.


Om elf uur stond ze voor de deur en kon ik instappen. Weet je wat zo leuk is aan vriendschappen? Dat je elkaar je rare gewoontes gunt en daar dan ook samen vreselijk om kunt lachen. Voorbeeld? In aanloop naar deze dag komt er natuurlijk een moment dat je een vertrektijd moet afspreken. Zij schudt dat uit haar mouw en ik kom met een hele berekening. Wanneer ik die hardop denkend aan haar voorleg via whatsapp, denkt zij dat ze zojuist een opdracht in Wie Is De Mol heeft ontvangen. Ingewikkeld, geen touw aan vast te knopen. Maar lang verhaal kort: we zijn het eens en spreken om 11 uur af. En hebben daarmee ons portie lol al gehad.

We volgden het advies van de organisatie op en namen voor het laatste stuk naar het startgebied de metro. Na het parkeren zagen we hem net aan komen rijden. We trokken een sprintje naar het perron en boven gekomen stond hij er gelukkig nog. Maar wel met een spoor tussen ons in. Verkeerde perron. De toon was gezet.


De volgende metro, vanaf het andere perron, bracht ons keurig waar we zijn wilden. Perfecte verbinding. We liepen zo het startterrein op. Vervolgens gingen we op zoek naar de gymzaal om ons deels uit te kleden en de tassen er achter te laten. Ook dat lukte niet via de kortste weg, maar ach, wat gaf dat nou? Het was fantastisch weer en geen straf om een extra ommetje door de buurt te maken.

Er was zelfs nog tijd om een viertal Vogeltjes te groeten én lekker op een muurtje in het zonnetje te zitten om andere lopers te bekijken. Er liep weer van alles rond. Fitte Harries van de atletiekvereniging, marathonners en mensen die hun halve leven al hardlopen. Geboren met een Garmin om en met de hardloopgenen van hun Keniaanse vader. Ze waren er allemaal. En wij. Wij waren er ook.

~ Kijk, daar komen we aan...~

Even na kwart voor één klonk het startschot en gingen we er allemaal vandoor voor onze 10 kilometers. Met zijn allen in de loopkudde. Voor ons strekte zich een lang krullend lint van lopers uit, in een mooi en voor ons nieuw landschap. We begonnen voorzichtig, maar maakten al snel wat tempo. We hoefden niet razend snel, maar sjokken was toch wel het andere uiterste. Al kletsend en luisterend naar haar gebabbel vlogen de kilometers voorbij. 

~ foto van Evert Buitendijk ~

We liepen heerlijk en voor we het wisten passeerden we al een tweede drankpost. Wàt een luxe, maar we maakten er in dit nog onwennige warme weer graag gebruik van. Vlak daarna hoorden we de omroeper bij de finish al dichterbij komen, dus maakten we ons op voor de laatste lus door de wijk. Maar in plaats hiervan volgden we een bocht naar rechts en renden we zó op de finish af. Op de tijdsklok prijkte een tijd van 54 minuten. WTF!


"Dàt is science fiction. On-mo-ge-lijk." We liepen best lekker, maar niet eens onder de 6 minuut de kilometer, dus dat er iets niet in de haak was hadden we direct al door. 
Onze klokjes gaven een gelopen afstand van slechts 8,7 kilometers aan. Ook die van een Vogeltje waar we nog even een dubbel check deden. Een tikje teleurstellend. Niet omdat we op ramkoers lagen voor een PR, zoals andere lopers. Maar omdat het zo kort was en we eigenlijk nog niet uitgelopen waren.


Achteraf hoorden we dat de fietser die de allereerste loper de weg wees en waar wij dus allemaal braaf achteraan renden, verkeerd was gereden. En zo was iedereen dus 1,3 kilometer te vroeg bij de finish. Een heugelijke dag: ik was te vroeg. 

Gelijk mijn hele tijdschema in de war. Maar zoals altijd wist zij daar de perfecte oplossing voor. 


Terrasje, stoel in de zon, cappuccino en appeltaart met slagroom. Een prima eind van een heerlijke loopmiddag. 


vrijdag 22 februari 2019

Twijfel

We hebben er alweer zeven afleveringen van Wie is de Mol op zitten. Dat betekent dat we het einde naderen en dat vind ik nu al jammer. Nog maar 4 van de 10 deelnemers zijn er over. Je zou denken dat het aanwijzen van de mol dan nu een eitje is, maar voor mij gaat dat niet op. Gekmakend vind ik het. En heus. Ik weet ook wel dat het maar een spelletje is, maar het is er één die me opslokt. Waar je me bij een wedstrijd nooit kunt betrappen op fanatisme omdat het me worst zal wezen wie zal winnen, wil ik gewoon nú weten wie het is. Kan ik het niet uitstaan dat ik met al mijn scherpe zintuigen en mensenkennis ahum geen idee heb wie hier de saboteur is.

Het was een heftige aflevering dit keer. Eentje waar ik weer ouderwets bij op het puntje van de bank ging zitten. Aanzwellende spanning, tromgeroffel en uiteindelijk veel verdriet. Twee gangmakers er uit. Qua looks, qua spel, gedrag en opmerkingen. 



Ik heb genoten van drama queen Rick Paul, die slecht tegen de hitte bleek te kunnen en met frisse tegenzin aan bananen liep te trekken. Vóór dit programma kende ik hem niet en nu ga ik hem nooit meer vergeten. Jamie moet dus wel in real life ook een rare hieperdepiep gast zijn.



Dat was sinds 2005 niet meer voorgekomen. Samen op het vliegtuig naar huis. Voor veel Colombianen a dream come true. Maar in Wie is de Mol niet. Daar heerst diepe ontzetting.

Ik vond Rik trouwens wel behoorlijk geniaal dit keer, met een fijn portie sarcasme. Zou hij trouwens te paard naar de Russisch Roulette gegaan zijn? Waarom stond die knol steeds zo opvallend in beeld? Iemand een idee?

Ook ben ik een enthousiast supporter van de man met de drone. Want wat een fokking mooie beelden weer dit seizoen.

Anyway. De uitslag bracht opnieuw een diepe krater binnen de poule aan. Honderden punten verdwenen en ineens bleef er nog slechts één koploper over. Zeven van ons staan nu puntloos stijf onderaan en zijn uitgespeeld. Oudste is één van hen. Van aflevering 1 tot en met 7 zette hij al zijn punten in op maar 1 deelnemer. Rick Paul. Hij wist het zeker. Spreiden was daarom onnodig. Sinds zaterdag is hij niet alleen zijn punten, maar ook zijn humeur kwijt.

Merel is het voor mij echt niet. Zij verdient teveel geld en is voor mij de Ruben van dit jaar. De winnaar.
Niels vind ik ook zeer onwaarschijnlijk, door zijn twee mol-acties. De eerste met Evelien hebben we al besproken. De vriendelijke weggeef-geste van deze aflevering is voor mij verklaarbaar, doordat hij heel graag wil winnen en zijn bondgenootje aan boord wil houden vanwege zijn informatie. Ik geloof dus niet in de gedachte: de mol heeft geen joker nodig en hij kan hem dus makkelijk weggeven.
Wat ik trouwens niet begrijp is dat hij ze niet alle drie in mootjes heeft gehakt. Was hij vergeten dat dat kan? Zo vaak is dat nog niet gedaan en er is pas één verstopte vrijstelling gevonden. Grote kans dus dat hij er eentje in zijn drie jokers had kunnen vinden. 
En wanneer 1/3 naar huis moet heb je toch meer aan een vrijstelling dan aan een joker?
Dit getuigt van weinig lef.


~ gemaakt door @johanamssoms ~

Blijven Sinan en Sarah dus over. De feiten leiden naar Sarah. Ze heeft vaak op sleutelposities gestaan, zoals deze week midden in het speelveld met de kisten. Alle kans om te vertragen en verwarring te zaaien door een volksvergadering uit te roepen en dat deed ze ook. Want behalve dyslectie heeft ze ook enorm last van niet kunnen hoofdrekenen en tuk tuk rijden én ze heeft ook al niet op kokosnootgooien gezeten. Bij de bananen wist ze niet goed wat te doen, behalve giechelen en de juiste bananen op de grond laten liggen. Blijkbaar had ze wél goed onthouden dat er ooit ene F. Masmeijer goed geld had verdiend aan cocaïne verstoppen in bananen. Zo bedacht ze ter plekke dat er dan ook best een zwarte vrijstelling in de trossen zou kunnen zitten. Helaas. Ze scoorde nog wel ergens -1000 euro en kreeg wat mij betreft géén Oscar voor haar dramatische reactie tijdens de executie. Ofwel: #watkanSarahwel.

Appeltje eitje zou je denken, toch? Maar ook nu denk ik weer dat datgene wat ze in beeld brengen juist een dwaalspoor is.

Van Sinan zien we niet zoveel. Omdat hij ook niet zoveel doet. Ik heb hem nog nog bijna nooit het initiatief zien nemen bij een opdracht. Meestal staat hij er bij toe te kijken. Juist dàt wordt versterkt in beeld gebracht. Op die manier is het niet gek dat hij niet veel geld binnen brengt en dat kàn best een tactiek zijn. Hij maakt een onbewogen, relativerende en nuchtere indruk. Bijna vlak in zijn emoties. Stoïcijns. Alleen na een executie is hij de eerste die er inwrijft wat de afvaller niet goed heeft gedaan qua spreiding en verdenking. 

"Het leven gaat door", zei hij in de biecht die er op volgde. 'Leven' betekent 'can' in het Turks. Dus zegt hij nou gelijktijdig: "Can gaat door"? Deze heb ik trouwens niet van mezelf hoor.

Een aantal afleveringen geleden vertelde één van de anderen over Sinan dat hij alles altijd beter weet. Oh ja, dacht ik toen? Niks van meegekregen. Dat lijkt dus zorgvuldig uit de montage te zijn geknipt. Is dat om hem uit de luwte te houden?

Ik vond hem wel aandoenlijk koddig met zijn gele Alfred Jodocus Kwak helm en dito laarzen.



Wist je dat die ook op een toeristische plek in het Belgische plaatsje Mol staan? Ik niet, maar ik las het ergens. Toeval? Of manipulatie?



Ik ben er nog steeds niet uit wat ik met mijn punten in de poule ga doen. Mijn mol is Sinan, maar op Merel inzetten lijkt veiliger. Niet omdat ik denk dat zij de mol is, maar omdat ik denk dat ik daarmee mijn punten kan verdubbelen, omdat zij de finale wel gaat halen.

Trouwens, ook na deze executie gooide ze er weer een rot opmerking uit, heb je het gehoord? "Ik had echt iedereen een rood scherm gegund, behalve Jamie." Lekker dan. Misschien moet zij er dit keer dan toch zelf maar uit. Maar waar moet ik dan heen met mijn punten?

Eén ding. Laat haar alsjeblieft niet de mol zijn. Ik bedoel, met Margriet als mol zagen we de hele tijd bloemen. Met Susan Visser zagen we alsmaar vissers en dit seizoen...laat ik het netjes zeggen. Ik kan geen klotevogel meer zien.

zaterdag 16 februari 2019

Ik mis Art een beetje

Daar ben ik weer. Even het geheugen opfrissen over de laatste uitzending, voor we ons vanavond weer in een nieuwe storten.

Het was weer een aflevering vol hints en verdachte acties. Alles wijst naar iedereen. 
Het lijkt wel of er 6 mollen zijn. Ik word gek!

Ik was na afloop wél echt een beetje chagrijnig omdat er voor de 3e keer in dit seizoen niemand uit ging. Onbevredigend, dàt is het. Een desillusie. Er moet iemand opzouten. 
Ik wil iemand af kunnen strepen en kunnen denken 'ah, ze je wel.' Ik wil maandag op het werk bij het koffieapparaat met zijn allen ach en wee kunnen spreken over die arme kandidaat die het veld moest ruimen. Maar, niets van dat alles. We moeten het hiermee doen. Gelukkig hebben we op mijn werk ook geen samenkomsten bij het koffieapparaat. Daar hebben we geen tijd voor. En op maandag werken we niet, dat ook.

 ~ van @johanamssoms ~

Bij de eerste opdracht in de steenfabriek realiseerde ik me ineens dat ik Art mis. Zijn uitleg snapte ik meestal wél in één keer. 

Opvallend dat ze de bouwopdracht van het Mol logo in eerste instantie lieten liggen. 
Die was volgens mij het eenvoudigst om te doen. Ook opvallend dat Sinan ineens actief werd. Hij ging dingen doen. Iets waarbij hij kon zitten, dat wel, maar hij deed tenminste wél iets. Van verre riep hij al 'dat kan ik'. Behoorlijk overtuigend, wanneer je nog niet eens bij de opdracht bent aangekomen. Reuze logisch ook dat je dan geen extra geld inzet. En verschrikkelijk gaat vertragen en met 3 kilometer per uur op een wals door het labyrint gaat rijden, zodat er bijna geen tijd overblijft om aan een nieuwe opdracht te beginnen.

Dan die vierkantjes opdracht. Wat een afgang. Ik bedoel: wat is een grotere desillusie dan als zo'n leuke vent als Jammie Jamie die opdracht met die vierkantjes niet snapt? Kom op. Het ideaalbeeld is toch knap, sociaal, gevoelig en ook nog slim?

Of kon hij zich van de domme houden, omdat Niels er ècht niets in zag? Als Peppi en Kokki gingen ze hier aan de slag. Even serieus: elke kneus kon toch zien dat dit meer dan 17 vierkantjes waren? Iedereen die ooit zo'n puzzeltje op facebook heeft gezien, weet dat er instinkers inzitten, en dat ook het tweede voor de hand liggende antwoord waarschijnlijk niet het goede is. Het waren er 40 mensen. En dat heb ik noch mijn slimme huisgenoten ontdekt. Dat stond gewoon op internet. 


Grote winnaar bij deze opdracht was Rick Paul. Hij deed de titel 'uithalen' eer aan. Want hij haalde een joker uit de stapel stenen. Ook de laatste titel van vandaag sloeg op hem. 'Reddingslijn'. Die sloeg namelijk op de hulplijn die de productie gaat bellen als ze die vieze joker uit de onderbroek van Rick Paul moeten opruimen. De joker die zat daar waar de zon niet schijnt. Mij een raadsel hoe hij hem ongezien weg kon moffelen en waarom hij hem juist dáár verstopte. Onder zijn muts had me logischer geleken.

Dan hadden we nog de opdracht met de tuk tuks. Bijgenaamd de stuk stuks, want afslaan is hun tweede natuur. Hier kon Sinan weer shinen. De man die zich onlangs in een interview omschreef als een actieve veertiger. Geef hem iets om op te zitten en een stuur in zijn handen en hij gaat aan. Hij croste er lekker op los en haalde precies twee keer 50 euro binnen. Wat volgens mij niet kan kloppen. Die heeft gewoon de rest van de inhoud uit die envelop gemieterd. Mark my words.

Rick Paul was hier wel hilarisch. Die heeft een barre tocht achter de rug met zijn veel te lage karretje.


Als je het zo bekijkt waren er in deze aflevering eigenlijk 8 opdrachten waarbij de kandidaten konden falen. Naast de wals van Sinan was er maar één die lukte. Dat was de opdracht met de zipline in de regen met een geheugentestje onderweg, waarbij geen geld op het spel stond. Natúúrlijk ging Sinan daar niet aan hangen. Dat wisten we vorige week toch al? Het blijft een rare move om hem mee te nemen in dit avontuur als je weet dat hij dit soort dingen niet gaat doen. Behalve wanneer je vooraf hebt bedacht dat dit programma nog nooit een passieve mol heeft gehad.

Ik blijf twijfelen. Rick Paul brengt heel weinig geld in de pot. Merel wil en gaat winnen, want zij brengt juist heel veel geld binnen. Niels blijft een twijfelgeval. In alles lijkt hij een geschikte mol, maar zijn joker-actie past daar voor mij nog steeds niet in. Ik denk dat hij het spel gewoon goed speelt. Jamie is de charmeur die toneel speelt en onecht is. Maar hij wordt door veel kandidaten verdacht en meestal is dat dan weer om de kijker op het verkeerde been te zetten. En Sarah? Tja, die doet soms briljante kandidaten dingen, regelt geld, maar kan ook olie dom doen. Iemand met twee gezichten. Zou zij dan toch?

Volgens een slimmerik die de zipline opdracht uitgeplozen heeft niet, want volgens deze theorie zou juist zij de test het slechtst gemaakt hebben.


Ik weet het echt niet meer en heb nog steeds mijn poule niet ingevuld. Misschien stem ik wel strategisch op Merel. Want die gaat er zéker niet uit vanavond.

vrijdag 15 februari 2019

Tunnel of Love

Sinds september ervaar ik tijdens het rennen een luxeprobleem.


Ten gevolge van vocht onder het touchscreen, is al het leven er uit. Onbruikbaar.


Om alle loopjes te kunnen registreren voldoet een app op de smartphone ook, dus in een heupgordeltje ging die onderweg mee. Al heel snel brak de sluiting af. Kak.


Sindsdien hobbelt hij in een jaszak mee. Niet heel handig, maar het kan best. En het is helemaal geen ramp wanneer je onderweg niet elk moment kan kijken hoe je ervoor staat qua afstand, tijd, snelheid en hartslag. 


Mijn plan was om me pas in het voorjaar te gaan oriënteren op een ander horloge. 
Want dan is het lekkerder weer, ren ik in een shirt met korte mouwen en heb dan dus geen jaszakken meer bij me.


Maar twee weken terug zei hij plots: "Misschien moet je nu gelijk maar even op de laptop kijken, want dan krijg je hem van mij."


Dat is dus serieus een hartstikke fijn cadeau. Ik zocht, vond, bestelde en ontving hem. 
Om hem vervolgens weer terug te sturen, want hij deed ut niet. Maar nu heb ik er eentje die het wél doet en het voelt weer heel luxe om mijn pols. Pa, bedankt!


Vanmorgen nam ik mijn horloge mee naar Rotterdam. Eerst in renkleding in de tandartsstoel. Ik dacht ik, kan dat wel? Maar kleding is kleding, toch? Zolang je maar niet in badkleding languit in die stoel gaat liggen.
Daarna de auto bij een metrohalte gezet en me door de metro af laten zetten bij Coolhaven. Van daar uit rennend naar mijn doel: de Maastunnel. 


Het voetgangers gedeelte is daar namelijk voor een korte periode omgetoverd tot de Tunnel of Love. Het is een liefdesverklaring van een kunstenaarsduo aan alle Rotterdammers én een verjaardagscadeau voor de Maastunnel. 'De oude dame' werd namelijk op Valentijnsdag 77 jaar.


De tunnel is omgetoverd tot een suikerzoete fantasiewereld, aangelicht door blacklight. 
35.000 fluorescerende hartvormige stickers vormen een visueel spektakel in de 850 meter lange tunnel. 


Er zijn al heel veel mensen geweest, gezien het grote aantal hartjes dat met persoonlijke teksten beschreven is. Door de muziek die klinkt, is het een aparte ervaring er door heen te lopen.


Lopen ja, want sporten mag er nu even niet.


Dat deed ik dan wel weer toen ik de tunnel uitkwam. Vanuit de tunnel rende ik terug naar de auto in Schiedam. Zo had ik er een leuke, originele route op zitten.


Wil je ook een keer door de Tunnel of Love lopen? Dan moet je een beetje haast maken. Aanstaande zondag de 17e is hij tot 17.00 uur nog open.


zondag 10 februari 2019

Fotoboek in de maak

Ik ben een twijfelaar. Een perfectionist. En kampioen plannen maken.

Die plannen wil ik zo perfect mogelijk, in één keer proberen uit te voeren. Om de kans van slagen te vergroten, bereid ik me terdege voor. Verzamel allerlei info, waaruit ik vervolgens geen keuze kan maken. Blijf verzamelen en plannen maken. En uiteindelijk komt er weinig daadwerkelijk uit mijn handen. Ken je dat?

Zo komt het dat mijn to-do-lijstjes eindeloos zijn en er weinig dingen afgevinkt worden.
Waar ik dan weer ontevreden van wordt. Man man, wat maak ik het mezelf onnodig lastig.

Als we het dan bij aanvang van een nieuw kalenderjaar al over goede voornemens hebben, zou dit er eentje kunnen zijn. 'Sjaan, ga nou eens iets DOEN!'


Eén van mijn wensen is om foto-jaarboeken te maken van ons gezin. Of, nóg liever: mijn digitale (gezins)blogs omzetten in een boek om doorheen te kunnen bladeren. Maar ja, die actie komt nooit bovenaan mijn lijstje. Teveel in beslag genomen door het leven en de alledaagse dingen. Of mijn smartphone, daar moet ik ook hoognodig eens iets aan doen...


Jaren geleden kreeg ik al eens een tip over de firma waar je boeken kunt laten maken, van formaat. Met veel pagina's. De Kr*idvatjes en H*ma's zijn daar niet geschikt voor. 
Om te wennen aan het programma, het leren spelen met lay-outs en het invoegen van tekst, popte er in januari ineens een plannetje op in mijn brein.


Ik ga een hardloop-jaaroverzicht maken. Leuk, iets voor mezelf en helemaal voor mij alleen. 

Elk loopje leg ik al vanaf de allereerste kilometer vast en wordt digitaal gedocumenteerd. De laatste tijd ook door middel van een foto van een vast formaat, op Instagram. 


Zo gezegd, zo gedaan. Zo, heel gefaseerd is het prima bij te houden. Januari is klaar. 
Dit zou wel eens kunnen gaan lukken.

vrijdag 8 februari 2019

Heel Holland Baalt


We hebben er weer een enerverende aflevering op zitten. Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Ná de uitzending gebeurde er iets waardoor ik Merel even niet meer kan pruimen. 
Heb je het filmpje op de site gezien? Robèrt. Die ouwe berggeit, aan het overleven onder de waterval. Een heerlijke kandidaat. Die zich omwille van wat eurootjes en de kick, te pletter liet slaan tegen een rotswand. Robèrt die zichtbaar aangeslagen was omdat hij niet graag spelletjes verliest, bij het zien van zijn rode scherm mummelde "Dah was het dan." Het menneke was net afgedropen, zijn voetstappen naklinkend in de omgeving en Merel zegt: "Ik ben fucking opgelucht". 
Ik weet ook wel dat hij toe was aan een beetje rust en een stuk taart. Maar iets subtieler blij zijn na een exit mag van mij wel.



Ook ben ik in één klap uit mijn Jamie tunnel. Hij doet nog net zo hyper als vorige week, maar het werd me nu iets te duidelijk in beeld gebracht. Rare acties, vaak op camera en veel te veel kleurstoffen en andere snuifjes. He-le-maal hieperdepiep.
Qua landelijke verdenkingen staat hij ineens bovenaan de lijst en dat is heus niet voor niets. Misschien flikkert hij er nu deze week net als Evi en Evelien wel direct uit. 

De kandidaten zitten ook bijna allemaal op Jamie. Maar goed. We willen allemaal wel op Jamie zitten, dus ik snap het helemaal. Ik durf mijn poule in elk geval niet meer op hem in te vullen, want ik wil nog even meedoen.

Die eerste opdracht was trouwens een appeltje eitje, niet? Beetje puzzelen, door een dorpje hobbelen en oefenen met je Spaans. 
Hoorde jij het ook? Rick Paul en Merel spreken ineens de taal. 

De mannen eisten elk op hun eigen manier een hoofdrol op. Robèrt opereerde in zijn duo supersnel, met de hulp van een jonge dorpsbewoner die hij in perfect Spaans toeriep: "Kom, loop maar gewoon mee jongen." 
Jamie wilde de kapitein zijn en rukte foto's uit de handen van zijn collega's. Ook stoof hij weg toen Rick Paul met 'zijn' foto aan kwam zetten. Op weg om diezelfde foto te gaan zoeken. Hoe zat het ook alweer met beauty and brains?
Niels paste de vertragingstactiek toe met de legendarische woorden: "We gaan effe rustig beginnen. Als we tijd tekort komen gaan we wel effe sjezen."

Uiteindelijk waren er 5 bloed fanatieke mensen...en Sinan sjokte ook mee. Bij het formeren van de groepjes zag je hem er al bij staan alsof het hem allemaal worst zou wezen. Daarna vond hij alles een puik plan en maakte zich niet al te druk. 



Bij de taxi-letters-opdracht leunde hij nonchalant met één arm op een tafeltje en peuterde zo af en toe eens in zijn oor. Zouden we dan dit jaar misschien een tamme, lamme en luie mol hebben? Eigenlijk denk ik dat dit niet waar kan zijn, maar ik geloofde ook niet in de domme onsympathieke mol, tot Milouska mee deed in 2006. 

Is het je trouwens opgevallen dat bij al die wisselingen van gele autootjes met letters, 
de S nooit van het strijdtoneel verdween? Want de S gaat nooit uit het spel. De S van Sinan misschien?



Of Sarah, maar die scoort wel veel geld en punten met het abseilen en het 3D puzzelen van een paar weken geleden. Waarom sjouwt die vrouw trouwens de hele tijd een tas mee? Voor het bewaren van de pot zal het niet zijn, want vóór die tijd stond ze ook al met een tas op elke groepsfoto. 
Trouwens, je hoeft er helemaal niet meer op te letten wie op welke positie staat en of daar een betekenis achter zit. Want Robèrt heeft onthuld dat ze onderling afgesproken hadden om dit heel dwangmatig altijd hetzelfde te doen. Net zoals ze altijd in dezelfde volgorde in de bus stapten. Dan hebben ze die testvragen in elk geval allemaal goed beantwoord.

Anyway. Dyslectisch taal- en communicatiewonder Sarah sprak tijdens deze opdracht via de portofoon de woorden, die vlak daarna trending op Twitter waren: "En wat gaat Sinan doen?" Ik was ook vooral benieuwd wanneer? Nou, Sinan gaf Niels een taak. 'Doe jij maar coördineren.' Zelf bleef hij druk met ongegeneerd observeren.

Bij de laatste opdracht gebeurde er eindelijk eens wat. Potdorie, wat moesten we lang op een beetje actie wachten zeg. Ik snap de terughoudendheid sinds het ongeluk van Janine 7 jaar geleden. Maar hé, wij willen bloedstollende opdrachten.



Wat mij hier opviel was dat Robèrt zich hier van zijn beste, en Jamie van zijn meest lompe kant liet zien. Want waarom liet hij Sarah links abseilen in het episch centrum van de giga hoge waterval? Terwijl hij op zijn gemakkie de droge rechter buitenbaan nam?

Over Sinan, die gewoon bang was in zijn gordeltje, hoeven we het niet meer te hebben, toch? Bang zijn mag hè, begrijp me goed. Maar zég dat dan gewoon! Ik kijk er in elk geval naar uit om hem in aflevering 6 aan een zipline te zien hangen.

~ gemaakt door @johanamssoms ~

Succes met je zoektocht naar de mol. Tot volgende week!

zaterdag 2 februari 2019

Heisa om De Mol.

Vooruit dan maar. Een nieuw blogje over Wie is de Mol. 



Wàt een heisa weer om al die zogenaamde mollen hè? 

Het was weer wat. Zaten we vorige week in complete onwetendheid omdat niet duidelijk werd wie er uit ging, telden we de dagen en uren af tot de ontknoping, gingen er deze week gewoon 2 naar huis. Bam! 



No more Nikkie. Ik ga haar heerlijke commentaar missen. Zij zelf heeft met haar vroege vertrek heel veel van het wonderschone Colombia moeten missen. Dat gedeelte rondom het stuwmeer, was toch werkelijk een lust voor het oog. Die eilandjes, die rotsen, dat water en groen. Prachtig!

Snapte jij trouwens die opdracht met die boten direct? Ik ben daar echt te dom voor, ben ik nu wel achter. Alleen de man in huis snapte het direct. Maar goed, die dacht ook dat Evelien de mol was, dus die nemen we voortaan toch met een korrel zout.



Bij het spel met de balkonnetjes, kwam Robèrt ineens als verdachte in beeld, omdat de zingende mannetjes zijn naam zouden hebben gezongen. Ik geloof daar niets van. Of het was gewoon een ander lijkend Spaans woord, of ze hebben alle namen wel een keer gezongen, maar dat niet op beeld aan ons laten zien. En de kandidaten zelf hebben dat allemaal niet gehoord, want die waren veel te druk met hopeloos en nodeloos heen en weer rennen en vliegen. Het was één grote Muppetshow. Nee, het was voor het productieteam hoog tijd om een nieuwe kandidaat in de verdachten-spotlights te zetten. Voor ieder zijn er zoveel aanwijzingen, dat het spannend blijft om naar te kijken. En qua kijkcijfers is dat precies de bedoeling.

Sinds de koffie opdracht, waarbij Sinan zeker geweigerd had een overall aan te trekken,  zing ik de hele dag 'koffie koffie lekker bakkie koffie'. Nog een geluk dat het mijn favoriete drankje is. Wat denk jij? Zou hij vanavond wel onder die waterval gaan hangen? Ik zie het nog niet gebeuren.



Toen de test kwam, steeg de temperatuur en deed de crimi zijn intrede. Het hele land ontzet, social media ontplofte en ook ik vond het in eerste instantie een rattenstreek van die zanger. Inmiddels ben ik milder geworden en realiseer ik me dat dit gewoon màg. 
En dat er in voorgaande jaren ook geld, jokers, vragenlijsten en molboekjes gejat werden.
Wél handig dat ik hem nu definitief kan schrappen, want de mol zet zichzelf niet zo in de schijnwerpers, toch? Die wil helemaal niet dat iedereen nu naar hem gaat kijken. Ben ik trouwens de enige die denkt: waar haalt die gast die secondelijm vandaan?

Hebben jullie op de site van het programma het extra informatie filmpje gezien? Waarin verteld wordt hoe de joker-ruil tot stand kwam? Een sterk staaltje 'wij manipuleren de beelden en sturen zo je gedachten'. 

Want suggereren ze bij de executie niet dat de ruil van de jokers net heeft plaats gevonden? Dat het hier Evelien haar laatste joker betreft? En dat het dus extra zuur is dat zij juist nu het programma moet verlaten?

Natuurlijk is dit voor het dramatische effect hartstikke goed. Zorgen ze er zo voor dat heel mollend Nederland weer voor een week stof tot praten heeft. Maar zo is het niet gegaan. Want wie zit er in die bus waarin de stiekeme ruil plaatsvond ,op de achterbank? Nikkie. Op dat moment had Evelien nog 3 jokers. Bij de test op het dak met die lichtstralen, heeft zij dus bij toeval de 2 onbeschadigde jokers ingezet.

Ik heb nog even gedacht dat de programmamakers hier ook mee rommelden, maar op die 3e joker zag ik wél een beschadiging in het hout. Dus dit was echt wel haar kapotte joker. Nogmaals, knap dat Niels dit blijkbaar zo heeft weten dicht te knutselen, dat het niet opviel.



Het is altijd jammer dat de productie besluit wat wij wel en niet zien bij het invullen van de test. Wij weten daarom dus niet van iedereen wie ze verdenken en kunnen uit het vertrek van huilende Evelien niet onze eigen conclusies trekken. Het deed ons wel van de bank af rollen trouwens. Niet van de schrik,wél van het lachen. Want de huisgenoot die het slechtst tegen zijn verlies kan, verloor in één klap 700 van zijn 800 punten.

Ik ben inmiddels in de beruchte tunnel beland. Jamie. Al 2 afleveringen op mijn verdachtenlijstje, maar nu weet ik het zeker. Wat een rare gast is dat. Hij doet achterlijk druk op vreemde momenten en weet binnen één nano seconde van gezichtsuitdrukking en houding te veranderen. Die gast is niet echt en niet zichzelf. Wel een lekker hapje trouwens. Jammie, zou ook een goede naam voor hem zijn. Ik gooi al mijn punten op hem en loop dus het risico dat ik er vanavond in één klap uit lig en zelf van de bank wordt gelachen. Of nee, dat gaat niet. Want dan ben ik aan het disco dansen bij de Donna Summer -tribute. Dus. Alsjeblieft. Nog even niet mailen, appen vlak na de uitzending.


~ Deze foto maakte ik van ons tv-beeldscherm.
Jamie bestudeert zijn mol-boekje, zittend op een 'molshoop'. Een misleidend beeld, of juist niet? ~

Doen jullie trouwens aan research tussen twee afleveringen? Ik vind het waanzinnig knap dat dit programma het voor elkaar krijgt dat er forums, blogs en columns vol geschreven worden. Youtube overloopt van filmpjes waarin Jan en Alleman hun visie op de zaak deelt. En zelfs het Openbaar Ministerie zich er tegenaan gaat bemoeien.

Dan hebben we ook nog Moltalk. Het programma waar ik echt niet naar kan kijken. Ik heb het nog één keer geprobeerd met 'the kick-off', voorafgaand aan de eerste aflevering van dit Mol-seizoen. Maar ik krijg er jeuk van. Ik vind Margriet irritant en Chris kinderlijk schreeuwerig. En niet meer de hunk die hij geweest is. Daar kan hij natuurlijk ook helemaal niets aan doen. Hoewel hij er wel beter aan had gedaan niet met zijn gezicht in de kreukelmachine te gaan liggen. Ik weet heus wel dat ik ook geen volle zalen trek, maar daarom heb ik gewoon geen zin meer om te kijken. 


~ gemaakt door @johanamssoms ~

Wat ik wél luister en ik je aanraad als je liefhebber bent van het programma om ook te doen, is de Mol-podcast. Weet je niet wat een podcast is, klik en lees dan even hier*. Door hiernaar te luisteren krijg je een blik achter de schermen. Informatie van en over het maken van het programma. Leuke onthullingen. Ook de afvallers komen aan het woord. 
Je hoort er geen hints en andere verwijzingen naar het spel en de jacht op de mol. Super leuk, echt.

Nou, denk goed na hoe je je punten inzet en help mee de poule spannend te houden. Er zijn via Evelien al veel te veel slachtoffers gevallen.