Lansingerland Run - en hoe ik ook eens te vroeg was

Vandaag een stukje over twee dingen die kenmerkend zijn voor mij. De eerste betreft het rennen, de tweede het (niet) op tijd komen. Op de eerste ben ik trots, op de tweede helemaal niet. Maar hé, ik heb nooit beweerd dat ik perfect ben toch?

Laat ik bij het begin beginnen. Ik heb vrienden en vriendinnen. Een zegen en ik koester ze. Ik onderhoud ze en investeer er in. Niet altijd even veel en regelmatig, maar toch. 

Ik ben er zuinig op.

Eén van hen begon heel toevallig met leren rennen, toen ik daar ook net mee begonnen was. Inmiddels is hardlopen steeds vaker de aanleiding om elkaar te zien. 

Als je dit omdraait, zou niet rennen dus betekenen dat we elkaar veel minder zouden zien. Conclusie: ik moet vooral niet stoppen met hardlopen. Komt goed uit, want dat ben ik ook helemaal niet van plan. Zolang lijf en leden het aankunnen, ga ik door. 

Dan kan ik namelijk ook gewoon verder gaan met (te veel) koek, chips, chocola en taart eten.

Ik loop meestal alleen, eens per week in een groep en ik heb haar. Mijn loopmaatje. 

Loopmaatje. Zo noemen de hardlopers op social media het. Ik vind het klinken alsof ik vanuit een gemeentelijk sociaal project voor erg mensenschuwe mensen iemand toegewezen heb gekregen om zo af en toe mee naar buiten gaan. Maar een betere term weet ik ook niet.

Het was tijd voor een gezellige samenloop, op nieuw terrein, waar voor ons eksters bling-bling te verdienen viel. De ultieme gelegenheid om lekker bij te praten vonden we in Berkel en Rodenrijs. Een nieuw evenement, dus voor het eerst georganiseerd. Toen we ons inschreven was het hartje winter. Toen ik zondag ochtend de gordijnen open trok, leek het voorjaar.

Dilemma van de dag: wat trek ik aan? Uiteindelijk koos ik voor de korte broek én shirt met korte mouwen. Echt voor het eerst sinds best lange tijd. Het bleek de best mogelijke keus.

Om elf uur stond ze voor de deur en kon ik instappen. Weet je wat zo leuk is aan vriendschappen? Dat je elkaar je rare gewoontes gunt en daar dan ook samen vreselijk om kunt lachen. Voorbeeld? In aanloop naar deze dag komt er natuurlijk een moment dat je een vertrektijd moet afspreken. Zij schudt dat uit haar mouw en ik kom met een hele berekening. Wanneer ik die hardop denkend aan haar voorleg via whatsapp, denkt zij dat ze zojuist een opdracht in Wie Is De Mol heeft ontvangen. Ingewikkeld, geen touw aan vast te knopen. Maar lang verhaal kort: we zijn het eens en spreken om 11 uur af. En hebben daarmee ons portie lol al gehad.

We volgden het advies van de organisatie op en namen voor het laatste stuk naar het startgebied de metro. Na het parkeren zagen we hem net aan komen rijden. We trokken een sprintje naar het perron en boven gekomen stond hij er gelukkig nog. Maar wel met een spoor tussen ons in. Verkeerde perron. De toon was gezet.

De volgende metro, vanaf het andere perron, bracht ons keurig waar we zijn wilden. Perfecte verbinding. We liepen zo het startterrein op. Vervolgens gingen we op zoek naar de gymzaal om ons deels uit te kleden en de tassen er achter te laten. Ook dat lukte niet via de kortste weg, maar ach, wat gaf dat nou? Het was fantastisch weer en geen straf om een extra ommetje door de buurt te maken.

Er was zelfs nog tijd om een viertal Vogeltjes te groeten én lekker op een muurtje in het zonnetje te zitten om andere lopers te bekijken. Er liep weer van alles rond. Fitte Harries van de atletiekvereniging, marathonners en mensen die hun halve leven al hardlopen. Geboren met een Garmin om en met de hardloopgenen van hun Keniaanse vader. Ze waren er allemaal. En wij. Wij waren er ook.

~ Kijk, daar komen we aan...~

Even na kwart voor één klonk het startschot en gingen we er allemaal vandoor voor onze 10 kilometers. Met zijn allen in de loopkudde. Voor ons strekte zich een lang krullend lint van lopers uit, in een mooi en voor ons nieuw landschap. We begonnen voorzichtig, maar maakten al snel wat tempo. We hoefden niet razend snel, maar sjokken was toch wel het andere uiterste. Al kletsend en luisterend naar haar gebabbel vlogen de kilometers voorbij. 

~ foto van Evert Buitendijk ~

We liepen heerlijk en voor we het wisten passeerden we al een tweede drankpost. Wàt een luxe, maar we maakten er in dit nog onwennige warme weer graag gebruik van. Vlak daarna hoorden we de omroeper bij de finish al dichterbij komen, dus maakten we ons op voor de laatste lus door de wijk. Maar in plaats hiervan volgden we een bocht naar rechts en renden we zó op de finish af. Op de tijdsklok prijkte een tijd van 54 minuten. WTF!

"Dàt is science fiction. On-mo-ge-lijk." We liepen best lekker, maar niet eens onder de 6 minuut de kilometer, dus dat er iets niet in de haak was hadden we direct al door. 

Onze klokjes gaven een gelopen afstand van slechts 8,7 kilometers aan. Ook die van een Vogeltje waar we nog even een dubbel check deden. Een tikje teleurstellend. Niet omdat we op ramkoers lagen voor een PR, zoals andere lopers. Maar omdat het zo kort was en we eigenlijk nog niet uitgelopen waren.

Achteraf hoorden we dat de fietser die de allereerste loper de weg wees en waar wij dus allemaal braaf achteraan renden, verkeerd was gereden. En zo was iedereen dus 1,3 kilometer te vroeg bij de finish. Een heugelijke dag: ik was te vroeg. 

Gelijk mijn hele tijdschema in de war. Maar zoals altijd wist zij daar de perfecte oplossing voor. 

Terrasje, stoel in de zon, cappuccino en appeltaart met slagroom. Een prima eind van een heerlijke loopmiddag.