Laatje

25 november 1968 - 25 november 2018

In mijn hoofd

daar zit een laatje.

Het mooiste plekje dat er is.

Ik trek het open 

om te lachen,

maar ook in tijden van gemis.

Het zit vol

met leuke foto's.

Plaatjes van je manier van doen.

Door dat laatje

kan ik altijd

even terug, naar de tijd van toen.

50 Jaar is lang geleden.

Er is daarna zoveel gebeurd.

Zonder jou werd alles anders.

Het heeft mijn leven grijs gekleurd.

In mijn hoofd 

daar zit een laatje.

Het mooiste plekje dat er is.

Je zit daar voorgoed nu ingeprent,

waardoor je nooit vergeten bent.

* gebaseerd op een tekst van @ellenmeike

Kunsthal Night Light Run - Rotterdam Running Crew

Deze november run van de Rotterdam Running Crew werd georganiseerd in samenwerking met de Kunsthal. Ter gelegenheid van de tentoonstelling Actie <-> Reactie waarin licht en beweging centraal staan, creëerden we vooraf en tijdens de run een levend en bewegend kinetisch kunstwerk. 

~ foto van internet ~

Via onze vaste carpoolplaats Bob, reden we met zijn vijven richting de parkeergarage van het Museumplein. 

Ruim op tijd arriveerden we op het plein voor de Kunsthal, waar we allemaal een eigen polsbandje met LED verlichting te leen kregen. De verschillende lichtjes hierin waren op afstand bestuurbaar en synchroniseerden met de muziek.

Tijdens de gezamenlijke warming up *klik op de muziek van Avicii en Imagine Dragons begon de aarde plaatselijk te schudden en trillen, maar leverde dit qua licht een bijzonder schouwspel op. 

We renden daarna achter de 9 kilometer vlag aan, waarop een gemiddelde snelheid van 6 uur 40 seconden per kilometer stond aangegeven. Deze pacer hield zich er voor de verandering redelijk aan, waardoor dit een heerlijk relaxed rondje werd. Een rondje rond het Scheepvaartkwartier en langs de Maas. Serieus een prachtige route, vooral ook omdat het al zo donker was en veel Rotterdamse highlight gebouwen heel mooi verlicht waren. Een witte Erasmusbrug, rode Willemsbrug en een groene Euromast. Langs de Veerhaven, het Pinballmuseum en Hotel New York.

~ foto van internet ~

Vooraf voerden we discussies over de kleding die we wel of niet aan zouden doen omdat we allemaal wel wat tegen de voorspelde kou opzagen. Maar zoals eigenlijk altijd waren we na enkele kilometers compleet warm gelopen en bleek het fantastisch lekker hardloopweer te zijn.

Omdat de LED lampjes ook onderweg bestuurd werden, vormden we met onze ongeveer 1500 lopers een mooi gekleurd lint door de stad. Bij elke Rotterdamse bezienswaardigheid wisselden ze van kleur. Een waar kunstwerk dus.

Een dikke pluim voor de organisatie en de sfeer. In december zijn we er weer bij.

Wat iedereen zijn kinderen zou moeten leren

Een mensenleven zit barstensvol levenslessen. Bij elkaar gespaard op school, bij familie, op straat en natuurlijk thuis. Ze gaan over sociaal gedrag, het dagelijks leven en relaties met anderen.

Iedereen maakt daar zijn of haar eigen keuzes in. Veel daarvan zijn niet uniek, die vinden we allemaal belangrijk.

- Wanneer bel je 112?
- Eet voldoende fruit en groenten.
- Hoe ga je om met geld en je pinpas?
- Ga respectvol met mens en dier om.
- Hoe ruim je een vaatwasser in en uit?
- Gooi afval niet op straat.
- Wat zijn de gevaren van internet?
- Spaar de vuile was niet wekenlang op in je kamer.

Ik ben zó blij dat wij zo bijdehand geweest zijn om deze aan ons to-do-lijstje toe te voegen: 'Leer oliebollen bakken.'

Zo kwam het dat ik gister thuis kwam en het hele huis en omstreken meurde naar vet. Maar dat de keuken spik en span was én er twee schalen versgebakken oliebollen - ja, echte oliebollen zonder krenten of rozijnen - stonden. Gewoon, in november. 

Oudste, bedankt!

Toegift. Wat hier weinig mee te maken heeft, maar ik toch even wil delen.

Ik dacht me te herinneren dat ik al eerder iets heb geschreven over Oudste die oliebollen bakt. Ik kon niet snel genoeg vinden wat ik zocht, maar kreeg ik wel een link naar een ander blogje waar alleen het woord oliebol in voor kwam. Ik kreeg hiermee weer de bevestiging waarom het zo leuk is dat ik deze stukjes opschrijf. Dit blogje is namelijk 5,5 jaar geleden geschreven en ik was het hele verhaal al totaal vergeten. Maar het nu teruglezen brengt de warme herinnering aan toen weer helemaal terug.

Kortom: ik kan het iedereen aanraden. Leg herinneringen vast. Zelfs - of juist - de gewone dagelijkse dingen, zullen op enig moment heel waardevol zijn.

Word de architect van je toekomst

Leraar, lid van een vakantie-animatieteam, medewerker in een pretpark, professioneel keeper, gametester. Zomaar een greep uit de opties die Jongste voor ogen heeft gehad in zijn tot nu toe 16-jarig leventje. Op de basisschool was nog geen ruimte om over deze gedachten te wisselen. 'Ga je eerst maar eens gedragen' en een begeleid rugzaktraject, was wat ze hem te bieden hadden.

Dat hebben we toen vriendelijk afgeslagen en hebben hem geholpen zich te ontwikkelen op zijn middelbare school. Zowel persoonlijk, als qua studievaardigheden en slimmertjes.
Dit kuiken van ons, een stakerige boomlange jongen inmiddels, is uitgegroeid tot een sociale, vrolijke, graag geziene gast die heel goed weet wat hij wil. Nog niet altijd wat hij kan, want zelfoverschatting is nog wel een dingetje.

Maar hij durft hoog in te zetten, kan dromen en weigert te zeggen 'dit kan niet'.

Al heel jong showde hij zijn skills in het omgaan met iedereen die jonger en kleiner was dan hij. Dieren vielen ook onder die categorie.

Een jaar of twee, misschien drie, later plantte hij een zaadje dat inmiddels ontkiemd en groeiende is. Dierenarts. Dat leek hem wel wat. Dan wel met kleine huisdieren en alles zonder prikken en bloed. Niet realistisch dus, maar wat geeft het. Op die leeftijd enig idee hebben van wat je leuk vindt, is al best bijzonder én fijn.

Zijn profielkeuze eind derde jaar HAVO was niet moeilijk. Natuur en Gezondheid moest het worden. Het verplichte vak Scheikunde is een pittige, maar met hulp van Opa kwam er licht in de duisternis.

Eind vierde jaar snuffelde hij al eens op termen als dierenarts en opleiding. Hij kwam terecht bij de enige Nederlandse opleiding die er is. Zijn hartslag steeg abrupt. Het bleek een Universitaire studie. En dus alleen toegankelijk met een VWO diploma. Inclusief Natuurkunde, wat hij nu niet in zijn vakkenpakket heeft.

~ foto van internet ~

Nu hij in de examenklas zit, moet hij zich serieus gaan beraden op een vervolg. Hij heeft eigenlijk maar één ding voor ogen: Dierengeneeskunde en dus eerst VWO gaan doen.
Op school heeft hij al geïnformeerd wat de overgangseisen zijn van HAVO naar VWO en nu al is zichtbaar dat hij zijn inzet daarop afstemt. Aan motivatie geen gebrek. Zijn cijfers zijn nog niet op het vereiste niveau, maar stijgen wél.

Ik voorzie een lange lijst maren. Zoals daar zijn:
- Eerst slagen met een 5,5 gemiddeld van alle examencijfers 
- Een eindlijst hebben van een 7 gemiddeld.
- Twee jaar VWO doorlopen én slagen.
- Instromen met Natuurkunde.
- Een tweede vreemde taal moeten gaan volgen.
- Toegelaten worden op de opleiding Diergeneeskunde. Het aantal aanmeldingen per jaar is ongeveer 1100 Het aantal toegelaten studenten 225.
- Een zes-jarige studie. Zes jaar studiekosten. Slechts vijf jaar studiefinanciering.

Minimaal 8 jaar verder studeren dus, met financiële offers en zowel intellectuele als mentale uitdagingen.
Het zou mij afschrikken. Hem ook, zegt hij. "Maar het houdt me niet tegen."

Dat vind ik ge-wel-dig. Durf te dromen en probeer je dromen waar te maken. Je weet nooit waar het je brengen gaat.

En dus bezochten we gisteren alvast een open dag. Om sfeer te proeven en te ondervinden of dit het gevoel zou verzwakken of juist versterken.

Nou, ik kan je zeggen: ik ga ook die opleiding doen. Nou ja, bij wijze van spreken dan. We kwamen er enorm enthousiast vandaan. Mijn persoonlijke leerpunten waren onder andere:
- Ik zoek té lang naar een parkeerplaats
- Het is ongelofelijk irritant als mensen niet aanschuiven in de collegebanken
- Ik loop te langzaam de collegezaal uit
- Het is raar dat je in Parijs woont en hier de opleiding wilt gaan doen
- Mensen die aan de dieren preparaten zitten, moeten direct verwijderd worden
- Vooral géén vragen stellen. Ik herhaal, géén vragen.

Aldus Jongste.

Nu moeten we hard gaan nadenken over een Plan B. Dat wordt nog een hele uitdaging.

Taakverdeling

Wij zijn een twee-ouder gezin, met twee kinderen. Dat zijn we al zestien jaar in deze samenstelling. 

In Wikipedia  vind je dit: Gezin is de term voor alle samenwerkingsvormen die een herkenbare sociale eenheid op microniveau vormen, met al dan niet verwante personen die duurzame en affectieve banden hebben en elkaar onderling steun en verzorging verlenen.

Over dat laatste wil ik het even hebben. Elkaar steun en verzorging verlenen.

Ook in ons gezin is hierin een patroon ontstaan. Waarin elke ouder een bepaald takenpakket lijkt te hebben. Zo is hij beter in het onderhouden van de fietsen en het organiseren van buitenlandse (sport)tripjes. En lijkt mijn kracht te liggen bij het vinden van zoekgeraakte spullen en helpen met wiskunde vraagstukken.

Waar ik dacht dat dit allemaal heel helder was, ging er dit weekend toch een ander licht op schijnen. Wat wil het geval?

Jongste begint geldnood te krijgen. Maar heeft ook last van vrijetijdnood en daardoor tot op heden geen ruimte in zijn hoofd en agenda voor een bijbaantje. Dit weekend sloeg hij uit frustratie zijn gamecontroller in puzzelstukken en kwam de financiële nood weer om de hoek kijken. Hij nam weer eens de (on)mogelijkheden met me door. Zijn conclusie was uiteindelijk om toch maar eens een digitaal sollicitatieformulier van de grootgrutter in te gaan vullen.

"Samen doen, mam?"
"Doen we."

Helaas kregen we ruzie met de site en kwamen we op geen enkele manier bij het bedoelde formulier terecht. Later op de avond probeerde zijn vader het ook eens en kijk nou...hij deed het nu.

"Zullen we het nu dan even doen, jongen"?
"Nee."
"Hoezo, heb je geen tijd of zo?"
"Ja hoor, maar ik doe dat liever met mam."
"Nou ja zeg, dat kan ik toch ook met je doen? Is het gelijk gebeurd."
"Nee, ik wil dat met mam doen. Met jou ga ik liever bowlen."

Tsss...

Hartekind

Wij Rademakers zijn met zijn heleboelen. De basis werd gelegd door Opa en Oma, 
die samen twaalf kinderen op de wereld zetten. Nou, dan weet je wel dat het gezin explosief kan groeien in de toekomst.

Natuurlijk is het leven er overheen gegaan en hebben we verliezen geleden. Zijn we dierbaren verloren. Maar als ik er objectief naar kijk, valt het verhoudingsgewijs mee. 
Zo raar als dat misschien klinkt in deze zin, zo bedoel ik het natuurlijk niet.

Er zijn partners gevonden en zij kregen kinderen. Opa en Oma's kleinkinderen. De eerste kwam in 1966 - c'est moi - en de laatste ....? Tja, hou oud is mijn jongste nicht eigenlijk?

Deze kleinkinderen zochten en vonden bijna allemaal een partner en kregen samen ook weer kinderen. De eerste twee werden in 1994 geboren en op dit moment zijn we in afwachting van de jongste twee.

En tel maar mee. Wanneer je in '94 geboren bent, ben je nu al ruim volwassen en daardoor zijn er alwéér nieuwe vrienden in beeld. 

Lang verhaal kort: de Rademakers zijn nog steeds in de groei.

Zo wisten we al het hele jaar dat Nova *klik een broertje ging krijgen. Maar we wisten ook dat hij een spannend broertje ging worden.

Ken je die ervaring met Ikea-kastjes? Dat je het zo druk in elkaar aan het knutselen bent, dat je er geen erg in hebt dat - zonder jouw toedoen - twee aansluitingen niet kloppen. Gewoon. Niet. Niet omdat jij niet hebt opgelet, maar omdat er een constructiefout in het ontwerp is geslopen. Zodat het onderstel het gewicht niet kan dragen, waardoor het hele fundament onder het kastje weg is...

Broertje bleek ook een constructiefout te hebben. In het fundament van zijn kleine ik. 
Hij bleek een Hartekind *klik. Dat maakte zijn zwangerschap en komst in één klap zorgelijk, stressvol en akelig spannend.

In september was hij daar dan. 

Senn Rademaker. Een prachtig bol en rond klein kwetsbaar mannetje. 

Die al direct voor op schema lag, en eerder dan gedacht zijn zware ingreep mocht ondergaan.

En daar wonderwel goed doorheen kwam.

Nu hebben we drie generaties Rademaker aan boord.

~ Foto van Michel Rademaker ~

Welkom in de familie, mooie sterke vent!

~ Dit is het kaartje dat ik voor hen maakte ~

Ommetje

zondag 4 november

De weken vliegen weer voorbij. Voornamelijk met dingen die 'door omstandigheden' een prominente plek in onze agenda krijgen. De lege plekken vullen we met rondlummelen en uitrusten. Misschien wel net zoals bij jou thuis.

Dit keer zetten we plannen en woorden - om vaker samen iets leuks te doen, en dan bedoel ik niet de schuur opruimen - om in daden. We tekenden op deze dag een groot kruis in de agenda.

En...toeval bestaat niet...er kwam een nieuwsbrief in onze mailbox met de aankondiging van een leuke wandeling. Precies op deze dag.

Om kwart over tien zaten we in de auto op weg naar Hazerswoude-dorp. We reden door uitgestrekte gebieden met overal groen en weides zover als we kijken konden. "Dat zullen wel veel lange, rechte wandelpaden worden", zeiden we al tegen elkaar.

Bij Jeu de Boer leek de tijd stil te hebben gestaan.

Maar de koffie en cake waren top, waar vind je dat nog voor één euro?

Tot onze verrassing was er veel belangstelling, met name voor de tien kilometer afstand. Ik denk wel een man of honderd. Bij onze afstand, de veertien kilometer, stonden zes turfstreepjes. We voldeden ook niet helemaal aan de gemiddelde leeftijd.

Gewapend met een gekregen flesje water, mandarijntje en routebeschrijving - net als vroeguh gewoon op papier - gingen we voor half twaalf op pad.

Een routebeschrijving van minder dan één A4-tje, in groot lettertype. Ja hoor, dachten wij. "Ga rechtsaf, en loop zover je kijken kunt rechtdoor. Aan het eind daarvan ga je met de bocht mee naar links en loop door tot de horizon." Of zoiets.

Maar we bleken veel te cynisch. Het werd een afwisselende route. Asfalt, bos en boeren klompenpaden. Daarbij hadden we prachtig zonnig weer. Té warm voor de jas die ik aan had.

We bleken in de wereld van de kwekerijen te zijn. Waterplanten, bomen, tuinplanten.

Overal.

Langs de route lagen ook een aantal geocaches. Omlopen wilden we er niet voor, maar als het zo dichtbij is, wilden we er wel voor bukken en naar zoeken.

Het was er heerlijk rustig en stil.

Tijd genoeg om bij te praten.

Ik zag er de één na andere originele brievenbus.

Kraampjes langs de weg.

"Heb jij los geld bij je?"
"Hoezo, je gaat hier toch niets kopen en dat meesjouwen?"

Ik dus wel.

De beschrijving klopte her en der niet helemaal en de gemeten afstand ook niet.
Maar met Google Maps erbij, liepen we na 16,6 kilometers weer het erf van Jeu de Boer op.

Echt leuk dit. Gaan we vaker doen.