Gelukspunt #273

Mijn moeders komen uit een groot gezin. 

 Moeder Sjaan had twee grote zussen. Riet en Martha.

Zus Martha sloeg een man aan de haak.

~ Moeder Diny, samen met zus en broers, op de foto met het verloofde paar. ~

In 1965 trouwde ze met hem. Mijn moeders waren er beiden bij.

Dat is nu vijftig jaar geleden. Ze moet het inmiddels zonder haar twee zussen van de eerste foto doen. Ik moet het zonder mijn twee moeders doen. Maar ik ben er nu wél bij.

Zij hebben na al die vijftig jaren nog steeds elkaar. Zij verstaan de kunst van het geven en nemen. Van elkaar de ruimte laten. Elkaar aanvullen en ondersteunen waar nodig. Samen leuke dingen doen. Bijzonder hè?

Als liefde zoveel jaar kan duren

een halve eeuw al bij elkaar

dan moeten we een limo huren

dan zetten we champagne klaar.

Ze zijn een gouden bruidspaar. De jaren vorderen. Zeventigers zijn het inmiddels.

Ik gun ze nog heel veel zorgeloze, gelukkige en gezellige jaren met elkaar.

Eeuwig strijdpunt #272

Oh jongens. Wat wàs ik het g*dsgruwelijk zat vanavond!

Ik heb helemaal genoeg van mijn rol als huiswerkpolitie. Zoveel strijd, zoveel boosheid, zoveel weerstand en gemakzucht. 

Veel te veel tijdverspilling. Zijn tijd, maar óók die van mij.
In al die uren dat hij zich aan het verzetten is, hij mijn geduld op de proef stelt en ik eindeloos tot tien tel, had ik de hele zolderverdieping kunnen schilderen. Of mijn deken af kunnen haken. Of een boek kunnen lezen. Grrr.

Daar zit hij dan. Tien voor tien 's avonds. Aan zijn wiskunde. Alleen. Want dit keer was ik niet gevoelig voor zijn smeekbede of ik hem alsjealsjeblieft wilde helpen. Waarom niet? Omdat we vandaag al vier keer door dit proces heen gegaan waren.
Beginnen, boos worden, met boeken gooien, stampvoetend naar boven gaan, "ik doe het wel alleen" en dan toch weer terugkomen en om hulp komen vragen. Vier keer ging ik er in mee, legde mijn activiteit aan de kant en richtte ik me op hem.

Er kwam geen vijfde keer.

Hij hoopte er onder uit te komen. "Want het is al zo laat." "Ik moet al lang gaan slapen."

Maar vandaag niet. Eérst wiskunde af. Dan slapen.

Streng? Het zal wel.

Uitzichtpunt #271

Het schemert.

Vanuit het keukenraam zie ik een mooi lijnenspel de lucht tekenen.

Snel klim ik met mijn camera de zolder op.

Mooi toch?

Ik-neem-je-mee Punt #270

Ik heb nog twee weken tot de Landgoed Twente Marathon.

Twee weken om mijn uithoudingsvermogen te vergroten en mijn lijf - rug en beenspieren - voor te bereiden op de fysieke inspanning die hier geleverd moet gaan worden.

Het is een marathon in duoloop. Eénentwintig kilometer rennen, afgewisseld met éénentwintig kilometer fietsen. Langs en door mooie plekjes rondom Twentse landgoederen, met elke vier kilometer een post waar muziek, entertainment en proeverijen zullen zijn.
Op de site staat het zo omschreven: 

Hardlopen door het betoverende Nationaal Landschap Noordoost-Twente en onderweg genieten van heerlijke streekproducten: dat is de Landgoed Twente Marathon! Met recht een sportieve beproeving. Op zaterdag 10 oktober 2015 gaat de achtste editie in twee groepen van start. Vanaf Het Ros van Twente voert de route over landgoederen en landerijen in Twente die speciaal voor deze dag hun poorten hebben geopend. Daar kun je naar eigen behoefte kennis maken met streekproducten zoals Twentse wijnen, vers gebakken pannenkoeken en bijzondere jammen. De marathon eindigt na ruim 42 kilometer waar die is begonnen, bij Het Ros van Twente in De Lutte.
Ben je hardloper, hou je van gezelligheid en geniet je van de natuur, dan moèt je deze marathon hebben gelopen! Vind je een hele marathon te lang dan bestaat de mogelijkheid om deze als duo te lopen en fietsen. Zo loop je een halve en geniet je een hele marathon.

Klinkt dat niet als een hartstikke leuk evenement?

Toen ik me lang geleden inschreef was ik in topconditie. Naar mijn maatstaven dan hè.
Nu loop ik als een krant.

Ik werk hard aan herstel en gezegd moet dat er verbetering in zit.
Inmiddels ren ik pijnvrij. Dat is belangrijk. Nóg belangrijker: ik heb het plezier in rennen teruggevonden.

Ik loop nog steeds in interval. Eén kilometer hardlopen, één kilometer wandelen. Eerst nog 5 van deze rondjes één of twee keer per week. Uitgebreid naar zeven rondjes drie keer per week. Rustig an. Tempo is van minder belang. Kunnen volhouden moet ik het, zonder pijn.

Maar zeven kilometer is nog lang geen éénentwintig. Ik gaf mezelf deze week drie dagen rust met uitzicht op een duurloop vandaag. Kijken of ik al verder kan en wat voor fysieke consequenties dat zal hebben.
Ik plande het in het tweede deel van de middag. Daarna zou het niet erg zijn als mijn energie opgebruikt is voor die dag.

Ik besluit te gaan zwerven. Buiten de gebaande paden te gaan lopen. Er een uitje van te maken en juist geen prestatie. Ik neem jullie mee op mijn route en zal tijdens alle wandelperiodes een foto maken van de plek waar ik dan ben.

Na de eerste kilometer loop ik op de Groeneweg.

Uitzicht op Delft.

Via de Kandelaarweg steek ik de Schie over.

Langs de andere oever ren ik door in de richting van Delft. Het is voor het eerst dat ik hier hardloop.

Na de vijfde ren-kilometer ben ik in Delft. Ik had met mezelf afgesproken om na de vijfde om te draaien en terug te gaan. Tien kilometer rennen leek me voor vandaag voldoende qua opbouw.

Maar. Dan moet ik nu dezelfde weg terug gaan zoals ik ook heen ben gekomen. Ik heb er eigenlijk geen zin in. Liever loop ik een rondje. Maar waar o waar kan ik weer terug de Schie oversteken?
Verderop zie ik een informatiebord mét plattegrond. Ik vergeet mijn wandelmeters en ren gewoon door. Op de kaart zie ik dat er een stuk verderop een viaduct komt. Daar zal ik toch zeker wel op kunnen komen en het water over kunnen steken?
Ik voel me goed en sterk, dus ik besluit mijn plan overboord te gooien en gewoon door te rennen.

Na de zesde kilometer is ie daar: de Kruithuisweg.

Trapje op, oversteken, trapje af en voilà. Ik sta aan de andere kant van de Schie.

Daar kom ik vandaan.

Daar ga ik naar toe.

Ik nader de Kandelaarbrug weer. 

Mijn mobiel loopt hier vast. Opnieuw opstarten. Helaas stopt mijn routemeter daardoor hier wel.

Daar ontdek ik een voor mij nog onbekende, verscholen, maar prachtige plek. Onthouden!

Terug op de Kandelaarweg, bekend hardloopterrein.

Onze 'thuis-polder' en ik ren nog steeds. Het gaat goed. Geen centje pijn. De drie rustdagen hebben me voelbaar goed gedaan.

Bij de vijftiende kilometer, waarvan ik er twee komma zeven heb gewandeld, ben ik vlakbij onze wijk.

Thuis!

Dik tevreden en met meer vertrouwen richting Twente. Ik geloof verdomd dat het me gaat lukken de tiende oktober.

Klus Punt #269

Het weer is omgeslagen. 

De natte donkere dagen hebben plaatsgemaakt voor zonnige, lichte dagen. Heerlijk.

Het is eind september, dus heel lang zal het niet duren. Dus ik profiteer er nog maar even van. Er staan nog wat buitenklussen op mijn lijstje. Vandaag pakte ik er eentje aan.

De tuintafel van steigerhout was gaan bladderen op de toplaag. Ondanks de beschermlaag die ik er in oktober 2014 opgesmeerd had.

~ Jongste maakte de foto's. Bedankt hè. ~

Ik schuurde hem op, zodat hij weer glad en strak in zijn velletje zit. Nieuwe laklaag er op en hij moet weer een najaar en winter kunnen doorstaan.

Kort Punt #268

Gewoon. Omdat ik het mooi vind. Qua kleur. Qua vorm. Gewoon mooi.

Verheugpunt #267

Wat een geluk dat ze in de zomervakantie jarig zijn.

Vlak ná de vakantie komt namelijk de nieuwe versie uit. Je weet wel, die van 2016.
Die van 2009 tot en met 2015 hebben ze ook. Maar nu moet je niet denken dat dit genoeg is. Want dan snap je er he-le-maal niets van.

Dat is een must-have. Maar wél een dure. Dan is het dus handig als je net jarig bent geweest en je je cadeau-geld daarvoor opzij kan leggen.

Omdat je hem direct wilt hebben op de dag dat hij uitkomt, moet je hem pre-orderen. Nieuw woord. Geleerd via mijn zoons.

Al dagenlang gaan de gesprekken tussen de jongens, of het nu broers - voetbalteamspelers - klasgenoten zijn, over dit spel.

Iedereen wacht er op. Of eigenlijk: ze kunnen niet wàchten.

Vandaag is DE DAG. Het is er. Er kan gespeeld worden. Eindelijk.

Kleurpunt #266

Herfst dondert met veel geraas de dagen binnen.

Het is donker, grijs, grauw en nat buiten.

Vanaf tien voor negen zit ik al in mijn ren-kleren klaar, om een stukje te gaan hardlopen. De langzame opbouw na mijn hardnekkige rugklachten, verloopt namelijk gestaag en voorspoedig. Maar het hoost al de hele morgen en het wachten 'tot de bui over is' duurt nu al bijna drie uur.

Ter compensatie breng ik wat kleur aan in huis.

Je moet toch wat.

Omslagpunt #265

De avonden worden snel korter. Elke dag word ik overvallen door het donker. Nu al?

Vandaag werd het extra vroeg donker. Slecht weer op komst.

Het is dat ik van kaarsjes hou.......

Hervormingspunt #264

Kijk wat ik tussen de druiven vond.

Een siamees druifje.

En het is geeneens Valentijnsdag.

Vreugdepuntje #263

Dromen.

Iedereen heeft ze wel, toch?

Kleine dromen, grote dromen. Sommigen binnen handbereik, anderen volslagen onhaalbaar.

Ik heb er zo ook wel een paar. Ze vallen in de categorie "wie weet, later als ik groot ben."

Volkswagen-busjes. Ze fascineren me. Ik verrek mijn nek als ze me op straat voorbij rijden.
Bedrijven die ze in de verhuur hebben, behoren tot mijn Facebook-vrienden.

Het lijkt me geweldig leuk om ooit met een volkswagen-camperbusje te rijden en er vakantie mee te vieren. Al is het maar één weekje. Later, als ik groot ben en de kinderen niet meer mee op vakantie gaan.

Voorlopig heb ik deze.

Ik liep voorbij een etalage waar hij in stond. Erboven een groot bord "50% korting". Ik liep naar binnen en kocht hem. Nog niet om te gaan kamperen, maar toch......

Hij past in mijn hand. Ik word er blij van.

Wie weet. Later.

Steunpunt #262

Zaterdag, voetbaldag.

Zoals op een normale schooldag vroeg uit de veren. Om tien voor acht op de fiets.

Jongste speelt met zijn D2 team een goede wedstrijd. De tweede helft vluchten wij naar de tribune, want het is nat, heel nat buiten. Het werd een knappe 8 - 1 overwinning.

Met drie teamgenoten terug naar huis voor hun derde helft: een middagje gamen.

Wij maken ons op voor de tweede pot van vandaag. Om half drie speelt Oudste met zijn A1 team ook een thuiswedstrijd. Dus tien minuten daarvoor weer de fiets op.

Het werd gezellig. Zonnetje, bankjes, gezellige ouders, biertje, rosé biertje.

Ze zijn letterlijk en figuurlijk groot aan het worden, onze A-jongens. Aan het eind van vorig seizoen besloten er een aantal hier te stoppen. De trainers en coaches wilden door en begonnen al vroeg een wervingsprocedure. Want voor een voltallig team moesten er wel wat spelers bijkomen. Het werd erg serieus aangepakt. Mee komen trainen, heuse 'sollicitatiegesprekken' in aanwezigheid van de aanvoerder om te checken hoe serieus de nieuwelingen waren. En of ze speltechnisch wat toe te voegen hadden.

Wat zijn ze nu gegroeid als team. Evenwichtig, sterk in alle linies, inzet, plezier, werklust. Al een paar weken laten ze goed voetbal zien.

Vandaag resulteerde het in een 13 - 1 overwinning. Elk doelpunt werd gevierd. nou ja, vooral langs de kant dan. Er was namelijk extra support aanwezig, in de vorm van het vierde elftal. Hun eigen wedstrijd ging niet door en zonder een derde helft is hun zaterdag niet geslaagd. Dus streken ze met zijn allen, met hun muziek, speakers, en kannen bier neer langs de zijlijn en vierden zo hun derde helft bij de A1. Via een microfoon gaven ze commentaar en na afloop werden zelfs spelers geïnterviewd. Wat een sfeer en gezelligheid.

Mannen, bedankt!

Kringloop Gelukspunt #261

Ik moest vandaag in de stad zijn. Niet voor de gezelligheid of om te shoppen. Daar ben ik namelijk niet zo van.

Een bezoek aan de stad is bij mij over het algemeen heel functioneel. Ik heb dan gewoon een aantal dingen nodig, meestal voor de andere gezinsleden. Gewapend met een lijstje, waarop de winkels staan waar ik desbetreffende dingen kan kopen, ga ik dan op pad.
Om vervolgens na een uurtje of anderhalf alle gekochte artikelen in hun tasjes op de achterbank te zwiepen.
Wegwezen hier.

Nu reed ik nog even een paar kilometertjes verder, naar een kringloopwinkel. Omdat ik het leuk vind om daar rond te lopen en alles te scannen op retro en "ach, weet je nog?" 
Dat doe ik eveneens redelijk gestructureerd en in een straf tempo. Ook hier ben ik niet van het neuzen en lang dwalen langs alle rekken en planken.

Maar hier bleef mijn blik op hangen.

Nog niet zo heel lang geleden zou ik dit soort dingen bestempelen als 'rommel' en 'oude meuk'. Wat het natuurlijk ook is. Maar sinds een tijdje ben ik nu juist gecharmeerd van dit soort dingen.

Ik vraag me dan af, bij wie heeft dit in huis gestaan? Voor hoe lang al? 

Dit waren niet de schoonste mensen denk ik, of fervent rokers. Ik vond het in eerste instantie jammer dat de potjes zo aangedaan waren door de tijd. Zo gelig. Sonde.

Of zou het gewoon......toen deed ik iets heel smerigs. Een nat vingertopje haalde ik over het potje en kijk nou eens.....het was gewoon vuil.

Voor een tientje mocht het me mee naar huis.

Moet je kijken. Is dat niet leuk? Dat heet nou Kringloopgeluk.

Gezondheidspunt #260

Ik maakte een lekker fruitdrankje.

Niet ingewikkeld hoor. Stukken banaan, pitloze groene druiven, geperst sinaasappelsap en een lepeltje lijnzaad.

Maar bovenal: drie groene bladeren.

Eén keer raden wat dat was.......zelf gekweekte andijvie van de AH Moestuintjes. Jawel!

Er was he-le-maal niets mis mee. Lekker man!

Vervolg Mazzelpunt #259

In juli reisde ik op een dag af naar België om een gewonnen workshop te volgen.

Er werden foto's van gemaakt en achteraf moest ik een vragenlijstje invullen, over hoe ik deze middag had ervaren. Voor de publicatie in het herfstnummer van een tijdschrift.

Nu ligt het in de winkel.

We staan er in vanaf bladzijde 108. 

Ik ben een fan lees ik nu.

Toch best raar om jezelf zo in een heus magazine te zien staan.

Je moet alles een keer meemaken. Deze ervaring heb ik in the pocket.

Vruchtbaar punt #258

Ik loop de post in onze eigen wijk. 

Deze straat ligt twee straten verderop. 

Rijtjeshuizen met een kleine voortuin.  Twee huizen delen één voortuin. 
Veelal gebruikt om de auto neer te zetten.

De voortuin wordt gesplitst door een smalle strook aarde.

Daar op dat kleine stukje grond gebeurt het. Er staan twee fruitboompjes naast elkaar. Op vruchtbare grond, zo lijkt het.

Mooi hè?