Karren maar

Ergens eind januari kreeg hij zijn eerste les. *klik

Hij genoot er van. Evenals van alles dat erna kwam. Vooraf hadden we hem 'een belofte' gedaan. "Dit is jouw ding, dus je moet zelf alle afspraken maken en dus misschien een agenda bij gaan houden?"

Hij deed het op zijn eigen manier. Niet de onze dus. Hij maakte niet steeds direct de volgende afspraak. Maar appte dan een week of twee later, of er ergens een plekje voor hem was. Sloeg de hele zomerperiode een week of acht over. Begon niet aan het leren van zijn theorie en maakte al helemaal geen examen-afspraak. Waarop Moes (eigenlijk Mustafa) hem geen nieuwe praktijklessen meer wilde geven. Want hé, 'zo kom je niet uit met je lespakket.'

Zijn vader wond zich er enorm over op en ik liet het waaien.

Uiteindelijk koos hij voor een één daagse theoriecursus, inclusief examen. Om half zeven op een warme juli-dag, zaten we in de auto richting Barendracht. Aan het eind van deze dag stapte hij versleten, maar met een grote grijns, weer naast me in. In the pocket, glansrijk.

~ Beetje onscherp vanachter het keukenraam. ~

Begin november vertrok hij op tijd naar het CBR. Nog even wat wetenswaardigheden-van-onder-de-motorkap, en toen richting Proefexamen. Een goeie leerschool, om samen met een officiële examinator een examenroute af te leggen. En naar huis te gaan met aanbevelingen voor de lessen tot aan het Echte Examen. Alle bijzondere verrichtingen had hij goed gedaan, dus daarvoor had hij al een vrijstelling verdiend.

Deze maandag was het D-Day. Om kwart voor acht werd hij gehaald om nog even in te rijden. En om 8.55 uur mocht hij van start. 

Als een aap zo trots, belde hij me een uurtje later. Geslaagd!

Er is er ééntje nóg trotser. Zijn grote stimulator. 

Om twaalf uur had hij op het stadskantoor een afspraak vastgelegd. Hij gebruikte zijn lunchpauze om erheen te fietsen en de rekening te voldoen.

Een dag later kon hij hem halen. Dan is het ineens héél echt.

Gister deden we ons eerste rondje samen. Eerst naar een parkeerplaats gereden en daar van stoel geruild. Even wennen aan het gevoel van de pedalen en het schakelen, maar dat zat wel snor. 

Was het gek? Nee, eigenlijk helemaal niet. Hij rijdt prima en ik voel me totaal op mijn gemak naast hem. En hij? Hij vindt het G.E.W.E.L.D.I.G. "Gaan we nu naar huis, of mag ik nog een stukkie?"

Rijen maar jongen. Zo ver en zolang je maar wilt. Of de tank leeg is.............

In je hol.

Dat ik altijd zo beheerst ben...............

Serieus, dat hoor ik nog wel eens.
Natuurlijk is dat niet zo. Maar blijkbaar weet ik dat goed verborgen te houden.

Van de week schoot ik uit mijn slof. Dat zit zo.

Het was een barre week.  
Veel sneeuw hadden we. Binnen no-time veranderde onze woonomgeving in een wondere witte wereld. Prachtig!

Vooral omdat het op zondag en maandag viel. De enige twee dagen van de week waarop ik zeker weet, dat ik nooit hoef te werken. Maar ja. Na maandag komt dinsdag en toen moest ik er aan geloven. De wekker nóg een half uur eerder gezet en om 7.00 uur langzaam naar Vlaardingen gegleden.
So far so good.

Maar daarna moest de post weggelopen worden. En dat viel niet mee. De wegen en stoepen waren behoorlijk onbegaanbaar. De fiets topzwaar, want het postvolume is groot in deze tijd van het jaar.

Uiteindelijk kwam ik om 18.00 uur, gesloopt, weer thuis.

De dag erna had de dooi ingezet. Maar was één en ander ook weer opgevroren. De grote wegen waren redelijk schoon en berijdbaar. Maar de woonwijken waren dat absoluut niet. Dat waren ijsbanen geworden. Niet - te - doen. Het werd weer een lange dag.

Ook de rest van de week was hectisch. Lange dagen, taxi-ritten voor de jongens, migraine. Niet om zielig te doen, maar het was wel een aanslag op mijn energie.

Toen werd het vrijdag. Of ik ook nog even het Kerstpakket bij hem op de zaak op wilde halen. Hij had de hele week avonddienst, ook geploeterd door de sneeuw, en zag er - terecht - geen heil in om dat pakket achter op de fiets mee te nemen.

"Tuurlijk doe ik ook nog even. Als ik gekookt heb, de keuken heb opgeruimd en de was heb opgehangen."

Even. Ja, normaal wel ja. Snelweg op, snelweg af..........

Hoezo, snelweg af?? Allemaal enorme rode kruizen boven de weg maakten dat ik helemaal de snelweg niet af kon.

De eerste de beste gelegenheid was een eind na de Beneluxtunnel. Het was er godvergete-donker en nergens een optie om te keren en 'gewoon' terug de snelweg op te gaan. 
De paniek sloeg toe. Want. Ik. Had. Geen. Tomtom. Bij. Me. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik een ei ben als het gaat om zelf de weg vinden.

Langs de kant bij een terrein waar je nog niet dood gevonden wil worden, kon ik de auto stil zetten en een plan-de-campagne bedenken. En appen. Dan krijg je bovenstaande conversatie. Ik was zó boos. Even een pakket ophalen.......ja ja. Ik had helemaal geen zin in dit soort ongein. En dat zou hij weten ook.

Alsof hij er iets aan kon doen.

Uiteraard kwam ik weer bij zinnen, vond de weg terug en haalde uiteindelijk toch braaf dat pakket op. Hoog tijd dat we het nu ook eens open gaan maken.