Karren maar

Ergens eind januari kreeg hij zijn eerste les. *klik

Hij genoot er van. Evenals van alles dat erna kwam. Vooraf hadden we hem 'een belofte' gedaan. "Dit is jouw ding, dus je moet zelf alle afspraken maken en dus misschien een agenda bij gaan houden?"

Hij deed het op zijn eigen manier. Niet de onze dus. Hij maakte niet steeds direct de volgende afspraak. Maar appte dan een week of twee later, of er ergens een plekje voor hem was. Sloeg de hele zomerperiode een week of acht over. Begon niet aan het leren van zijn theorie en maakte al helemaal geen examen-afspraak. Waarop Moes (eigenlijk Mustafa) hem geen nieuwe praktijklessen meer wilde geven. Want hé, 'zo kom je niet uit met je lespakket.'

Zijn vader wond zich er enorm over op en ik liet het waaien.

Uiteindelijk koos hij voor een één daagse theoriecursus, inclusief examen. Om half zeven op een warme juli-dag, zaten we in de auto richting Barendracht. Aan het eind van deze dag stapte hij versleten, maar met een grote grijns, weer naast me in. In the pocket, glansrijk.

~ Beetje onscherp vanachter het keukenraam. ~

Begin november vertrok hij op tijd naar het CBR. Nog even wat wetenswaardigheden-van-onder-de-motorkap, en toen richting Proefexamen. Een goeie leerschool, om samen met een officiële examinator een examenroute af te leggen. En naar huis te gaan met aanbevelingen voor de lessen tot aan het Echte Examen. Alle bijzondere verrichtingen had hij goed gedaan, dus daarvoor had hij al een vrijstelling verdiend.

Deze maandag was het D-Day. Om kwart voor acht werd hij gehaald om nog even in te rijden. En om 8.55 uur mocht hij van start. 

Als een aap zo trots, belde hij me een uurtje later. Geslaagd!

Er is er ééntje nóg trotser. Zijn grote stimulator. 

Om twaalf uur had hij op het stadskantoor een afspraak vastgelegd. Hij gebruikte zijn lunchpauze om erheen te fietsen en de rekening te voldoen.

Een dag later kon hij hem halen. Dan is het ineens héél echt.

Gister deden we ons eerste rondje samen. Eerst naar een parkeerplaats gereden en daar van stoel geruild. Even wennen aan het gevoel van de pedalen en het schakelen, maar dat zat wel snor. 

Was het gek? Nee, eigenlijk helemaal niet. Hij rijdt prima en ik voel me totaal op mijn gemak naast hem. En hij? Hij vindt het G.E.W.E.L.D.I.G. "Gaan we nu naar huis, of mag ik nog een stukkie?"

Rijen maar jongen. Zo ver en zolang je maar wilt. Of de tank leeg is.............