Wereld Record

zaterdag 28 september 2012

het record zelfst.naamw.

Uitspraak:	[rəˈkɔ:r]
Verbuigingen:	record|s (meerv.)

beste prestatie

Voorbeelden:	`wereldrecord`,  `je persoonlijk record verbeteren`
een record breken	(een nog betere prestatie leveren dan het bestaande record)

 

Dit is wat een woordenboek vertelt over een wereldrecord.

Een andere prima vertaling zou kunnen zijn: ogenschijnlijk onbereikbaar. Mits je Epke Zonderland heet natuurlijk, of Sven Kramer.
Maar wij gewone stervelingen komen meestal niet dichterbij dan wat we erover lezen in het World Guinness Book of Records of ervan zien op TV. Zo verging het ons ook.

Tot er in Schiedam een aantal wijze mannen met te veel ideëen en te weinig bescheidenheid het idee kregen om Schiedam weer terug op de kaart te zetten. Dat was wél nodig moet u weten, want we hebben in onze stad wat dingetjes te stellen gehad met onze Barones de Burgemeesteres. Het was haar motto: We zetten Schiedam op de kaart!
Ik ben haar eeuwig dankbaar dat ze enkele jaren terug De Echte Sinterklaas voor zijn intocht naar onze stad haalde. Dat werd een hele speciale dag, ook voor de volwassen mij. Maar dat tegenwoordig iedereen weet waar Schiedam ligt en dat de kranten bol hebben gestaan met negatieve publiciteit was een ongewenst cadeautje. En we zijn er nog niet klaar mee, maar dit ter zijde.

Schiedam moest weer terug op de kaart. De wijze mannen smeedden een plan, een ludiek plan, maar daarvoor was wél de hulp nodig van een mannetje of 6500.
WE zouden een wereldrecordpoging gaan doen, wat zeg ik, WE zouden er gelijk twéé gaan doen.

Jongste hoorde er voor het eerst van, bij zijn Judoclub, want die had zich opgegeven om mee te gaan helpen. Hij vond het een puik plan. Man, een wereldrecord, daar droomde hij al jaren van.

Wekenlang zagen we overal oproepjes verschijnen. WE gaan het wereldrecord Lipdub verbreken. Wie helpt en doet er mee?

Inmiddels wist Jongste ook dat een lipdub een videoclip is, die bestaat uit één lang shot waarin een groep mensen al lopend en dansend een liedje playbackt. Hij zou afwisselend lopend, rijdend en varend opgenomen worden volgens een route van 1,4 kilometer door het historisch centrum van Schiedam en dwars door drie markante gebouwen.
De bedoeling was om én de langste videoclip ooit te maken én dat met de meeste deelnemers te doen. Dat alles zou moeten zorgen voor een ongekend hoog aantal hits op youtube, zoals dat ook bij voorgaande recordhouders was gegaan.

Hij ging met zijn club oefenen in de stad op De Plek die de organisatie voor hen bedacht had. Via hen zou de cameraman het stadhuis ingaan en daar verder filmen.

Ze probeerden met elkaar uit hoe ze dan het beste konden staan en bewegen, want weet je, dat valt niet mee, want het duurt maar enkele seconden en je wilt met zijn allen wél goed in beeld.

En zo werd het zaterdag. De stad was onrustig en stond volledig op zijn kop. We posteerden ons op De Plek, daar bij 2 minuut 40. Elke seconde en elke meter was vooraf minitieus vastgelegd en doorberekend door de organisatie. Want alles moest kloppen.

Omdat deze dag samenviel met de Schiedamse Brandersfeesten was er veel volk in de stad. Men bleef hangen, nieuwsgierig naar wat er te gebeuren stond. Dat was ook precies de bedoeling, want iedereen die in beeld zou komen en zijn handen de lucht in zou steken of zou zwaaien met een vlaggetje, werd geteld en was automatisch deelnemer.

Overal vrolijke mensen. Uitgedost. Veel zwart en geel - de kleuren van de stad. Er hing een opgewonden sfeer. De spanning zinderde door de stad. Er broeide iets. 
Radio Schiedam zond de muziek van de lipdub uit en doordat overal ramen en deuren openstonden en men masssaal afstemden op deze zender, hoorden we het gezamenlijk aftellen luid en duidelijk. We waren begonnen!

Uiteindelijk zijn er 4 opnames gemaakt. De eerste drie gingen niet goed. Eén keer werd de opname onderweg abrupt afgebroken omdat er iemand tegen de cameraman was opgelopen en daardoor de opname werd onderbroken. Bij de andere twee liep het einde van de film niet synchroom met het einde van de muziek. Ook afgekeurd dus.
Toen na de vierde poging door de stad galmde dat Het Gelukt Was en alles er op stond zwol het gejuich aan.

Nu kwam het spannendste deel, want zoveel mensen als er bij de eerste poging langs de kant stonden, zoveel waren er aan het eind niet meer. De notaris gaf uiteindelijk het verlossende antwoord. De definitieve telling aan de hand van de beelden moest nog plaatsvinden, maar samen met zijn 50 vrijwilligers onderweg had hij in elk geval méér mensen geteld dan bij het oude record op naam van het Spaanse plaatsje Vic, dat stond op 5711.

Gaaf was het. Er kwam geen podium aan te pas en er werden geen medailles uitgereikt. Maar man wat waren we trots toen we 's avonds de berichtgevingen op TV zagen.
Na 2 dagen stond de hele lipdub online en met een grote grijns keken we ernaar. Toen pas zagen we al die andere lokaties en mensen. Toen pas herkenden we zovelen waarvan we wisten dat ze mee zouden doen, maar ook hen waarvan we dat niet hadden geweten. Het leek bijna wel een reunie.

Volgend jaar is het weer Kinderboekenweek en hij weet allang voor welk boek hij gaat sparen. Die nieuwe, van 2014. Want daar staat ie dan zelf in.
Met 2, jawel TWEE, wereldrecords. Hij was één van die 7331 deelnemers en stond op punt 2 minuut 40 van de 11 minuut 32 durende videoclip. Het oude record van de Amerikaanse stad Grand Rapids was met ruim twee minuten verbeterd, want het stond eerst op 8 minuut 49.
Hoe cool is dat?
Regie, kom er maar in met die violen!

Diamant

29 oktober 1952


Liefde is gewoon een woord, totdat je iemand ontmoet die het betekenis geeft.

 
60 Jaar geleden trouwden ze.
Op hetzelfde stadhuis in Schiedam waar ook mijn ouders en ik zelf trouwden.
Zij in een geleende jurk. Hij met een corsage waar hij veel stenen voor heeft moeten metselen.

Ze straalden.

Ik heb ze niet samen gekend, omdat zij in 1985 er alleen voor kwam te staan. Na ruim 32 jaar huwelijk.
Maar ik heb in al die jaren dat ik samen met haar was, wél haar verdriet gezien. Het eindeloze missen, tot ver voorbij de dood.

Geluk ontstaat niet door veel te hebben, maar door aan weinig genoeg te hebben. Zij leefden daar naar. Samen. Heel erg samen. Altijd samen.
Leef, lach en heb lief. Meer was niet nodig.

 

Liefde is de situatie waarin het geluk van een ander cruciaal is voor je eigen geluk. Dit was haar leidraad in het leven.
Ze voerde het ver door. Zo ver, dat ik regelmatig verzuchtte: "Maar ik wil zo graag weten wat U wilt."

Het mooiste aan een herinnering is, dat niemand het van je af kan pakken.

 

Dit huwelijk leverde mooie dingen op. Eén daarvan stapt vanavond weer naast mij in bed.

Tweehonderdenvijfenvijftig



Ruim 255 kilometer

 

rende ik tot nu toe vanaf half maart dit jaar ,tot nu.

 

 

Ruim 255 kilometer in totaal.

Ik begon klein, nog geen 2 kilometer per keer, en bouwde dit langzaam op.
Ik besteedde er ruim DERTIG uur aan.

Ik rende onder heldere hemels vol zonneschijn.
Onder dreigende wolken.
Door regenbuien, in zwoele luchten en herfststormen.
Ik rende op windstille frisse dagen waarvan je longen gaan prikken als je diep inademt.
Ik rende langs schapen, veulentjes, reigers en ooievaars.
Langs verlaten weilanden, stille velden en vele hondenuitlaters. 
Langs huizen waar de mensen nog maar net wakker werden.
Langs de zwanen in de sloot bij de tweede bocht en roofvogels laaghangend in de lucht. 
Ik rende met zonnestralen op mijn huid en onder regenbogen.

TWEEHONDERDVIJFENVIJFTIG kilometer.

Ben ik best wel trots van.

Dag met een gouden randje

Zondagmorgen. Half negen. De dag lag nog helemaal open. Het was buiten grauw en grijs en toch werd dit zo'n dag. Die ik opsla, in mijn hoofd en in mijn hart. Want er zat een randje aan. Van goud.

Jongste zit geïnstalleerd voor de TV met zijn bammetje en beker melk en ik mag best even rennen van hem. Ik mag zelfs een uur lang, want ik heb grootse plannen.
Voor de Kethelloop wil ik graag 1x de ervaring hebben, van het rennen van 10 kilomter achter elkaar, zodat het die zondag niet mijn aller-aller-eerste wordt.

Ik laat Evy thuis en neem mijn eigen muziek mee onderweg. Al snel draai ik de polder in en voel de wind strak tegen mijn lijf. Het gaat niet héél makkelijk, maar ik hoor in mijn oor dat ik de ene na de andere kilometer opvreet. Het is druk op zondagmorgen met renners en ik groet iedereen vrolijk terug. Dat u niet denkt dat alleen buschauffeurs en motorrijders dat doen. Opgeven is geen optie en ik doe wat ik me voorgenomen heb.
Om half elf zit ik aan de yoghurt met koffie - naast elkaar uiteraard, zeer tevreden met mezelf te wezen.
 

 
In de middag stappen mijn kleine natuurvriend en ik in de auto.
We hebben het gezellig. Hij kiest de CD-tjes uit en samen brullen we om het hardst mee. "Ik heb een tuintje in mijn hart, alleen voor jouhouhou".

We praten veel. Over wat hij droomt, wat hij leuk vindt, wat hem bezighoudt, over hoe gezellig we het vinden om 's avonds met de kaarsjes aan naar zijn lievelingsprogramma van dit moment te kijken. We praten over werk en school en Later, over andere plaatsen in de wereld en hoe het daar is, en over Inazuma Eleven, Minecraft en zijn vrienden.
De kilometers glijden moeiteloos onder ons weg.
 

Onze eerste halte is bij Het Doornse Gat. We zijn niets te vroeg, want we hebben één van de laatst nog beschikbare parkeerplaatsen. Veel wandelaars op pad en de Geocachers pik je er zo uit.

 

We doen hier Vier Op Een Rij en hij vindt alle 4 ludiek verstopte schatten schijnbaar moeiteloos.

Onderweg kijken we onze ogen uit.
We zien prachtig verkleurde bladeren en vergapen ons aan alle paddestoelvarianten. We lurken aan een waterfles en genieten van een rolletje snoep. Meer hebben we niet nodig.
 

 Kijk, hier hangt ie.

 
We doen natuurlijk even een melige fotoserie.
 

 
En vervolgen onze route per auto naar de volgende halte.
 

 
Inmiddels is het half vier en gaan er mensen alweer naar huis, zodat we hier de auto snel weg kunnen zetten.
 

 
Daar gaan we weer. Hier doen we een rondje Leersumse Plassen Van Vroeger. De serie van acht is neergelegd door De Boswachter.
 

 
Ook hier gaan we op in de omgeving. Gaandeweg gaan we de benen voelen. We worden moeier. Van cache naar cache wijst de Garmin ons hoe ver het nog is. Het vereist hier en daar behoorlijk speurwerk, maar gestimuleerd door de eerste Gogo die hij aantreft, wordt hij steeds fanatieker.
 

 
Uiteindelijk verzamelt hij er 6 en hij kan zijn geluk niet op.
 

 
Ik vertel dat mijn dag niet meer stuk kan als ik een echte paddestoel, rood met witte stippen tegenkom.
Dan hoor ik hem jodelen achter me. "Kom eens terug" en "Zag je dat niet, je loopt er zo voorbij!".
 

 

 
Gaaf toch?
 

 
We lopen nog maar eens een kilometer om te kijken of we de volgende schatschuilplaats ook kunnen ontdekken. Dan valt ineens de rust over me. Dat komt niet persé door de omgeving, maar door hem. Want ik realiseer me hoe stil hij naast me loopt. Me zo nu en dan aankijkend, en glimlachend. En dan weet ik dat hij blij is. En moeïg. En dan ben ik blij terug, en probeer de tijd zo lang mogelijk te laten duren.

 

Uiteindelijk moeten we dan toch de pas er in zetten. Niet alleen omdat de schemer invalt en ik voor die tijd het bos uit wil zijn, maar vooral ook omdat we door Piëmontezer koeien achterna gezeten worden. Ik heb me gek gelachen. Mijn kleine held op sokken. "Of ik helemaal niet goed geworden ben!", zegt ie als ik mijn fototoestel te voorschijn trek. Het enige dat ik doen mag is mee rennen. Geen koeienfoto's dus.

 
Natuurlijk ren ik. Om een uur of half zeven zijn we echt hartstikke moe.

Vandaag zie ik het weer. Het is zo'n leuk kind. Zo'n lief, behulpzaam, intelligent, leergierig kind met zo'n leuk gevoel voor humor. Hij is niet zo makkelijk over het hoofd te zien, zorgt voor dagelijkse drukte in ons gezin.

 Maar vandaag mooi even niet. We komen er helemaal van bij.

Als we bijna bij de auto zijn, roept de bewoonster van het sprookjeshuisje aan de rand van het bos hem. Of hij tamme kastanjes wil? Hij loopt mee en krijgt een hele zak vol van haar. Plus een stukje chocola uit haar ronde chocoladetrommel die ze binnen van de tafel gaat halen. En ook nog eentje voor zijn broer. Want dat weet ze inmiddels al, dat ie ook nog een broer heeft.

 
We hebben het gezellig in de auto. Hij zit voornamelijk stil naast me.
Er zijn maar weinig mensen bij wie je comfortabel stil kunt zijn, weet u dat? En hij heeft dat.
Hij zit naast me. Wrijft af en toe zachtjes over mijn arm. Wijst soms op dingen. Stelt vragen. Zet een ander CDtje op. En verzucht een keer of wat hoe ontzettend aardig hij het van die mevrouw vindt.

Natuurlijk stoppen we onderweg bij De Mac. Omdat we dat zo verdiend hebben. Voor een Big Tasty met Bacon voor mama en een Happy Meal met milkshake voor hem.

En dan hebben we het wel gehad. Even douchen, en daarna is het echt tijd om te slapen. De dag is vol genoeg geweest.