September gezien door Gio

 

Wat is het toch met herfst, dat je er zo gelukkig van wordt? Dat de wind die door je haren blaast helemaal door je lijf trekt en eindigt als vlinders in je buik?

Het was herfstig gisteren, hier rond ons huis. Met zon en regen en wind en wolkenluchten, en rozig oktoberlicht. Het maakte me blij.

Zomer is geweldig, met buitenfeestjes en waterijsjes en zwemkleren aan de waslijn. Lente geeft energie. Winter heeft dat hele kerst-ding in z'n zak.

Maar herfst.... herfst is fijn thuis zijn.

Ik heb altijd moeite met de overgang, maar inmiddels heb ik me er aan overgegeven.
Aan de herfst.

 

Toch is het leuk om nog even terug te blikken op het einde van de zomer. Met een glimlach. Het lijkt alweer zolang geleden.



 
Barcelona. Nog geen spoortje van die hele herfst te bekennen daar.

 
Heel aantrekkelijk dit. En boze gezichten thuis, omdat ik er helemaal niets van had meegenomen.

 
Echte liefde. Om je lippen te stiften, op je tenen gaan staan, je vriendin bij haar kin pakken en in de weerspiegeling van haar zonnebril jezelf weer opleuken. En dat niemand dat dan gek vindt.

 
Een Spaanse verjaarsverrassing.

 
Een Hollands verjaarsbloemetje.

Jongste ging op schoolreis. Ze hadden hoog-zomer-weer. Dat is nu bijna niet meer voor te stellen.

Eindelijk was het zover. De laminaatvloer in Oudste zijn slaapkamer kon er in. Klus & Co klaarden dat klusje samen.
Na een week stonden we daar weer, samen. Iemand, ik noem geen namen, liet midden in de kamer iets vallen en ja hoor: een put in het laminaat. Het stoorde hem mateloos en dus gingen we opnieuw aan de slag. Inmiddels zie je er niets meer van.
 

 
Dat kan inmiddels ook niet meer: na het avondeten een stukje fietsen en aan de andere kant van de stad een lekker ijsje halen. Het is te donker, te nat en te fris. We doen het nu weer met de supermarktijsjes uit de vriezer.

 
Vaste prik in september: De Nederlandse Kampioenschappen Tonnetje Steken in ons eigen dorp. Aan het Tonnetje Steken zelf doen we niet mee. Wél aan het onderhouden van de sociale contacten, het heffen van de glazen en het wegkapen van de mooiste prijzen bij het Rad van Fortuin.

 
Onder schooltijd pakken we samen nog wel eens de fiets. Deze dag konden we nog net het pontje halen, dat op vertrekken stond met een wielrenner aan boord. Zonder de borden te lezen, begon Wim mee te draaien aan de hendel, mooi alles de vernieling in. Zo bleek na enkele minuten. Tot grote ergernis van de wielrenner. Die kon zijn snelste tijd ever wel op zijn buik schrijven. Want het duurde even voor alle kabels ontward waren. Eenmaal aan de overkant, stoof hij weg, ons grinnekend achterlatend. Sorry meneer.

 

 
Er werd een nieuwe Cacheroute gelanceerd bij ons in de buurt. Dat vond ie leuk; kon hij toch weer na het avondeten ergens heen fietsen. Vier avondjes waren we er zoet mee, en konden er toen wél 20 bijschrijven.

 
Inclusief onze honderdste.

 
 

 
Er was een sportdag voor de groepen 7 van alle Schiedamse basisscholen.
Had ik wel eens verteld dat luisteren niet zijn sterkste punt is? Hier wachtte hij niet tot mevrouw had gezegd dat ie mocht slaan. Ze kon nog net haar kin intrekken en zich zo wat tandartsleed besparen.

 
Salsadansen was ook een onderdeel.

 
Net als gymnastische acrobatiek.

 
Hij was sneller dan ik in beeld kon vangen.

 

Met Lot en Clea aan de wandel in Sliedrecht.

Samen met Jongste deed ik mee aan de geslaagde dubbele wereldrecordpoging lipdub. Er was die dag veel mediabelangstelling. Hier staat hij nagelbijtend het intervieuw met het Jeugdjournaal te volgen.

 

"Mam, daar moét je even een foto van maken!" Waarvan acte.