Liefde is gewoon een woord, totdat je iemand ontmoet die het betekenis geeft.
60 Jaar geleden trouwden ze.
Op hetzelfde stadhuis in Schiedam waar ook mijn ouders en ik zelf trouwden.
Zij in een geleende jurk. Hij met een corsage waar hij veel stenen voor heeft moeten metselen.
Ze straalden.
Ik heb ze niet samen gekend, omdat zij in 1985 er alleen voor kwam te staan. Na ruim 32 jaar huwelijk.
Maar ik heb in al die jaren dat ik samen met haar was, wél haar verdriet gezien. Het eindeloze missen, tot ver voorbij de dood.
Geluk ontstaat niet door veel te hebben, maar door aan weinig genoeg te hebben. Zij leefden daar naar. Samen. Heel erg samen. Altijd samen.
Leef, lach en heb lief. Meer was niet nodig.
Liefde is de situatie waarin het geluk van een ander cruciaal is voor je eigen geluk. Dit was haar leidraad in het leven.
Ze voerde het ver door. Zo ver, dat ik regelmatig verzuchtte: "Maar ik wil zo graag weten wat U wilt."
Het mooiste aan een herinnering is, dat niemand het van je af kan pakken.
Dit huwelijk leverde mooie dingen op. Eén daarvan stapt vanavond weer naast mij in bed.