Bob de Bouwer

Vocht in huis is bij ons een bekend probleem. Veel van de problemen zijn in de loop der tijd opgelost. Eentje bleef bestaan. Als sinds de plaatsing van de opbouw - onze bovenste verdieping - in negentienhonderdennegenennegentig, hebben we aan de voorkant klachten. Bij regen onder een bepaalde hoek, ontstaan er binnen natte plekken. Naar alle waarschijnlijkheid een constructiefout(je).

Vooral híj was dat heel erg enorm verschrikkelijk ZAT. Tel daarbij op dat hij het hout aan de buitenkant nooit mooi heeft gevonden én dat verschillende planken aan het loslaten zijn. 
Dat samen heeft ons doen besluiten de buitenkant te laten ontmantelen en opnieuw bekleden met keralit - een kunststof gevelbekleding.

Vanmorgen zijn ze begonnen. Onze enige echte überbetrouwbare en deskundige René, zijn Maaslandse compagnon in zaken kunststof en een Mavo scholier die bij ons de hele week zijn maatschappelijke stage komt lopen.

~ foto gemaakt door Rene ~

Die heeft mazzel zeg. Vanochtend stond hij bibberend op de stoep met best een dun jasje aan. Halverwege de dag was hij straal verzopen, want het heeft hier nogal geregend. Want dat hoort bij ons. Toen de dakopbouw ooit geplaatst werd, regende het ook nogal behoorlijk en is de hele middenverdieping onder water gelopen. Aldus. Wij hebben wat met en vooral tégen (regen)water.

~ foto gemaakt door Rene ~

Ik dacht héél even dat we een dak barbecue gingen krijgen. Maar de partytent had als functie om het gereedschap droog te houden.

We hebben veel bekijks. Iedereen is nieuwsgierig wat er gebeuren gaat.
"Heb je lekkage dan"?
"Ja, wanneer niet?"

Dag één zit er op. Uit alle ramen aan de straatkant kijk ik nu tegen een stelling aan.

Er staat een container voor de deur en het huis is in- en overgenomen.

De stellingonderdelen die over zijn, liggen in de tuin.

Gereedschap ligt te drogen in de slaapkamer.

Alwaar ook iets positiefs te melden valt. De schommelstoel rechts in beeld, is namelijk plots leeg, waar hij vanmorgen nog torenhoog vol lag met kleding van hem. 

Ik ben benieuwd waar in huis ik die stapel - weggemoffeld - tegen ga komen.

Wat??

Vandaag een week geleden was ik in Delft en had daar een leuke middag. Ik schreef er een stukje over. Zij leest ze zelden, maar deze was speciaal voor haar en ik dacht dat ze het wel zou kunnen waarderen. Dus plaatste ik de link op haar FaceBook.

Ze vond het zéker leuk en met haar een aantal Agility-vrienden. 

De reacties, die ik mee kon lezen, waren hartstikke leuk en vleiend .

De afgelopen dagen gebeurden er genoeg dingen om weer iets leuks over te maken. 
Dus startte ik mijn Blog op, om er aan eentje te beginnen.

Als eerste verschijnen dan de statistieken. Voor veel - vaak fanatieke - bloggers heel belangrijk, want dáár doen zij het voor. Zij willen gelezen, gezien en gevolgd worden. Door hoe meer, hoe beter. 

Dat is niet mijn insteek en motivatie. Meelezen mag en is zelfs leuk, maar niet mijn eerste prioriteit. Ook niet mijn tweede, derde en vierde trouwens. Daarom is het kringetje meelezers ook klein en beperkt tot dicht bij me. 

Het aantal 'views' per dag ligt gemiddeld rond de dertig. Dus dertig verschillende mensen die inloggen en lezen. Vaak loggen zij eens per zoveel dagen in en lezen dan alles terug wat ze nog niet gezien hebben. Eén specifiek bericht aanklikken gebeurt niet zoveel. Behalve als ik eens ergens een link plaats, dan wil dat aantal nog wel eens omhoog gaan.

Precies wat nu gebeurde. Tweehonderdentachtig keer werd de link bekeken. Door wie dan allemaal in godsnaam?? 

Daarmee is mijn 'Ode aan Agility' dan ook mijn best gelezen bericht ooit. Onbedoeld en tòch grappig.

Naschrift: De teller is inmiddels doorgelopen naar driehonderdnegenentwintig.

Agility

Zolang ik haar ken, woont ze samen met een hond. Ik herinner me Ricky - waarschijnlijk spel ik de naam niet zoals het hoort - nog goed. Een poedeltje in haar ouderlijk huis, die heel naar aan zijn eindje kwam en heel veel extra verdriet in het gezin bracht.

Toen ze haar eigen huisje had, kwam Oprah. Het werd een twee-eenheid. Zij en haar hond. Haar steun en toeverlaat, haar rust, ontspanning en knuffeldier.

Later kwam haar mensen-vriend erbij. Hij kon haar opvangen toen Oprah op leeftijd, het leven liet.

Hij maakte één van haar dromen waar. In 2006 kwam er een puppie. Met de jongens ging ik op bezoek bij Fellow.

~ met Jongste ~

Ze nam haar taak, zoals altijd, heel serieus.

Ging op puppycursus.

~ met Oudste ~

En kwam in aanraking met behendigheidstrainingen. Agility, heet dat met een mooi woord. Toen mijn jongens dat nog niet uit konden spreken bedachten we de term 'WK Hondjes' en die houden we er nog steeds in.

Agility (ook wel behendigheid genoemd) is een hondensport, waarbij de hond zo snel en behendig mogelijk een hindernisparcours aflegt. Het parcours omvat 15 a 20 hindernissen die de hond in een voorgeschreven volgorde, foutloos, moet nemen, geleid door zijn begeleider in een minimum van tijd. De begeleider (handler) mag de hond met de stem en gebaren aanwijzingen geven, maar mag noch de hond, noch de hindernissen aanraken.  De hindernissen doen beroep op zowel de snelheid als op het atletisch vermogen van de hond. Durf en doorzettingsvermogen zijn belangrijk en de aangeboren leergierigheid van de hond wordt door deze sport gestimuleerd.

Zij en Fellow vonden het leuk.

Toen kwam de streber, de perfectionist in haar boven. Ze wilde het leren en er goed in worden. Nou, ik kan je zeggen: dat is verdomd goed gelukt.

Heel veel trainingsuren, oefenen en wedstrijden hebben ze samen al voor hun kiezen gehad. Ze kwamen meermalen uit voor het Nederlands Team. 

Daar heet Fellow trouwens niet gewoon Fellow hoor. Nee, dan wordt het Fellow of Mystic Beauty. Sjiek toch?

Regelmatig laat ik Jongste filmpjes van hen zien. Hij vond het tijd dat hij het weer eens in real life zou gaan bekijken. Dus zondag stond Delft in onze agenda gereserveerd.

Puntje bij paaltje had meneer het erg druk.

Toetsen, te vroeg, moet nog leren, nu al? Hij had het voornamelijk erg druk met zichzelf.

Dus ging ik alleen en belandde in een andere wereld.

Eentje waar de parkeerplaats vol staat met auto's die alle deuren en achterkleppen open hebben staan. Een overbevolking aan honden-uitlatende-mensen. 

Overal tentjes.

En enorm veel hele leuke honden. 

Die samen met hun baas echt knappe dingen doen. Het is bijna kunst om te zien hoe de hond door een kleine handbeweging van zijn handler weet, dat hij niet over dát latje moet springen, maar over die.

En dat hij dan ook nog weet of hij er van voor naar achter over moet, of eerst om moet lopen en hem andersom te nemen. En als je in je vliegende vaart kunt kiezen uit een sprong of een duik in de ernaast gelegen tunnel, hoe beslis je dat dan zo snel?

Het was echt een genot om naar te kijken.

Aan het eind van de middag volgde er nog één parcours. Het gaat dan niet meer om punten, daarom heet het ook 'Het Spel'.

Nadat het parcours is uitgezet, krijgen alle handlers de tijd om het te verkennen en te bedenken hoe ze het straks aan gaan pakken.

Toen ze aan de beurt waren, maakten ze een foutloos rondje. Knap!

En goed voor een prijsje.

Misschien mag deze kanjer volgend jaar met pensioen en gaat hij bij de Veteranen lopen. Tien jaar en dan zulke sprongen maken, het is toch een fysieke belasting.

Zijn opvolger staat klaar. Sinds twee jaar heeft hij namelijk een soort van broertje. Helemaal opgehaald in Zwitserland. Hij is nu in opleiding, maar wat ik er van heb gezien belooft het een razendsnelle grote te worden. 

Ik blijf ze volgen.

Feyenoord Foundation Run

woensdag 25 mei 2016

Met de Rotterdam Running Crew had ik mijn kans gehad, maar gemist.

Dus zodra ik hoorde dat er opnieuw een loopje door De Kuip georganiseerd werd, wist ik dat ik daar bij moest zijn. Ik ben er dol op, rennen op bijzondere locaties.

Uiteindelijk gingen we met acht vrouwen. Nou ja, er waren er meer, maar die kende ik niet allemaal.

De week ervoor ging ik de startnummers alvast ophalen.

Zodat we ons op de bewuste woensdagavond niet meer zo hoefden te haasten. De meiden kwamen me ophalen en zo reden we gezamenlijk naar Zuid. Zo kom je er nooit en zo kwam ik er drie keer binnen één week.

De gratis parkeerplek die ik wist was prima. Het loopje naar de start toch wat frisser dan gedacht, voor de mensen onder ons die kort gekleed waren.

Een prachtig gezicht. Allemaal sporters die één kant op liepen. Bijna waren er ook enkele platte sporters onder ons. De meiden komen namelijk uit Maasland. Een dorp zonder verkeerslichten, druk verkeer en trams. En Rotterdam is wél de grote stad hè? Hier en daar moest ik echt aan armen trekken en even gillen om ze op tijd tot stilstand te brengen. Maar gelukt. 

Veilig arriveerden we op de juiste plek. Ik in mijn Feyenoord shirt. Wie had dàt gedacht? We hebben ze in huis van héél klein tot héél groot. Ik heb ze al eens op willen ruimen - lees: weg willen gooien - maar dat kwam me op hele boze gezichten te staan. Was blijkbaar een slecht plan. Dit was voor het eerst dat ik er zelf eentje aan trok. Maar ik vond het erbij horen vandaag.

We waren er zeker niet alleen, maar gelukkig was het niet té massaal. De kinder- en bedrijvenloop was al voorbij en de vijf kilometer lopers waren onderweg.

Tijd voor een foto.

Na een gezamenlijke warming up vertrokken we uiteindelijk in de achterhoede op weg voor twee rondjes van vijf kilometers. Rustig an. Aanzetten kon ik niet, want mijn voet was nog steeds èrg pijnlijk. Maar op het gemakkie hobbelen zou best gaan. Ook pijnlijk, maar niet meer dan wanneer ik gewoon wandelde.

Bij de start kregen we een high five van......ja gut, wíe was hij ook al weer? 
De eerste honderden meters bleef ik denken, tot ik besloot het voor dat moment los te laten. "Dat zoeken we later wel op." 

~ foto van internet ~

Obiku. Mike Obiku. Twee jaar jonger dan ik en in negentienhonderdtweeennegentig debuterend in het eerste van Feyenoord. Híj was het.

Het was warm om te lopen. Maar niet te warm om ten volle te genieten van waar ik liep. Eerst een rondje rondom het trainingscomplex Varkenoord. Daarna de Coen Moulijn weg af, over het Stadionviaduct , richting Breeweg. Daar keerden we om, om bij het viaduct de trappen af te dalen. 
Daarna renden we achter het stadion langs en sloegen we uiteindelijk linksaf de Stadionweg op. Aan het eind hiervan draaiden we linksaf de Olympiaweg op. Recht op De Kuip af. 

Eenmaal op het stadionterrein klommen we de trappen op en af. Wat een leuk gezicht. We namen ruim de tijd om foto's te nemen. We waren er nou toch, nietwaar?

Toen de tribunetrappen op. Dat waren er een stuk of vierentwintig. dat klinkt als niet zoveel, maar geloof me, dat waren er héél véél, als je ze rennend aanvalt. 
Daarna passeerden we de kleedkamers en vlogen we door de spelerstunnel. Geweldig!

Stonden we plots op het heilige gras. Voor de zijtribune stonden onze Vlaardingse vrienden de Wannebiezz hun vrolijke liedjes te zingen. Gezellig! Maar wij moesten door. Na een ronde langs het hoofdveld begonnen we aan onze tweede ronde.

Nog een keer langs al die highlights. 

Toen we voor de tweede keer in het stadion waren maakte een medeloopster twee foto's van ons. 
Eén op het logo en één in de dug-out. "Ik weet niet of het goed gaat hoor, want ik heb mijn bril niet op." Oordeel zelf.

De vierentwintig tribunetreden waren killing deze ronde. Haast hadden we allang niet meer. We dachten zelfs dat we de alleraller laatsten waren.

Dat bleek nog mee te vallen. We lieten toch nog negentien vrouwen achter ons.

Dit alles leverde een prachtige, zware medaille op. Het was een gedenkwaardige avond.

Run-Bike-Run

zaterdag 11 juni 2016

Om half één reden we uit Eindhoven weg. Dik na twee uur lag ik heerlijk in mijn mandje.
Om me vier en een half uur later te barsten te schrikken van de wekker. En dat niet alleen, ik moest er ook echt uit. 

Dit is namelijk de tijd van de leuke dingen en van keuzes maken. Had ik dat niet al eerder verteld? Alleen maakte ik nu geen keuze, hoewel alles doen natuurlijk ook een keuze is.

De Vroege Vogels hadden om acht uur een activiteit gepland. Die is één keer per jaar en ik ben altijd te porren voor gezellige en sportieve dingen. Dus had ik me aangemeld.

Maar mijn ogen zaten nog zó dicht. Zelfs koffie kon er niet tegenop. Om kwart voor acht zette ik mijn fiets buiten en werd ik onaangenaam verrast door een bui. Ook nog! Daar had ik al helemaal niet op gerekend. 

Na een kledingwissel vertrok ik toen het hele huis, wat zeg ik, de hele straat, nog in rust was. Samen met mijn appelkruimeltaart naar "het meertje". 

Natuurlijk kreeg ik geen spijt. Want er is echt geen betere manier om goed wakker te worden, dan een fijn en fris stukje te rennen en fietsen in de polder. Samen met Evelien vormde ik een duo en Sascha en Anne sloten zich aan. Zo run-bike-runden we ons achttieneneenhalve kilometer door Schiedam en Overschie. Net als alle anderen én de wandelgroep die hun eigen rondje had gemaakt.

Terug gekomen, stond de tafel met lekkers al gedekt. Beetje jammer van de regen, want opgehouden was het nog steeds niet. 

Maar nat waren we toch al.