Het leven is een aaneenschakeling van keuzes maken.
De maanden mei -juni - juli zijn hier altijd énorm gevuld. Zéker de weekenden.
Dubbele programma's. Zoveel leuke dingen.
Deze dag viel de keus op Eindhoven, in plaats van Maasland. We hadden het gemist.
Al vroeg vertrokken en neergestreken op een gezellig terras midden in het centrum. Er was overal veel van. Mensen. Zon. Biertjes. Geklets. Gelach. Allemaal Genietertjes.
Tegen zeven uur stonden we aan de rand van het stadion.
En voor we het wisten liepen we, net als die andere vijfendertigduizend mensen voor lul met een Guus-bril.
Met onze Golden Circle kaarten liepen we eerst achter het podium langs.
Daarna eronder door tot we binnen waren. Of dat dichtbij is? Uhhh ja.
Zó dichtbij.
Net als die andere vijfendertigduizend mensen maakten we een selfie.
Hij maakte deze voor ons. Met achter hèm iemand die via zijn scherm meekeek en zag dat hij er niets van bakte. Inzoomen, uitzoomen, scheef. De man kwam niet meer bij en wij niet meer om hem.
Even voor acht uur begon het voorprogramma.
Typhoon. Een generatie dingetje. Bij ons alleen bekend van zijn lied op Koningsdag.
Op blote voeten en in korte broek bestormde hij het podium en blies ons omver met zijn energie. Tekstueel geen touw aan vast te knopen, terwijl het toch Hollands was.
Daarna werd het podium omsloten met een doek en stonden we ineens tegen een circustent aan te kijken.
Tadáááá.....! De voorstelling was begonnen!
Het feest barstte direct los.
De eerste meters bier vlogen door de lucht.
Vanaf de plek waar we stonden draaiden we steeds om onze as. Soms stond hij voor ons, dan weer ernaast of erachter.
Worstenbroodjes werden uitgedeeld en de toon was gezet.
Zijn eerste gast was de band 'De Jeugd van Tegenwoordig'. Een Nederlandse rapformatie met onder andere Willie Wartaal, die in tweeduizendenvijf bekend werd met hun nummer 'Watskeburt?!'
Ook toen voelde ik me wel echt bijna vijftig.
Dit is tegenwoordig het beeld tijdens concerten. Van mij mogen ze instellen dat er gedurende minimaal één nummer geen enkele foto wordt gemaakt. Gewoon allemaal kijken. Rechtstreeks en niet via de schermen.
Met deze gast ging het stukken beter. Rowwen Hèze. Een band uit negentienvijfentachtig. 'Betal mar' en 'Kwestie van geduld' konden wij best goed mee blèren.
Langzaam viel de schemer over het stadion.
Na een paar uurtjes werd er afgesloten met nog meer confetti, vuurwerk
en lichtjes.
Hij maakte zijn fotootjes en wij keken naar hem. Hoe hij dat deed. Waggelend en wiebelend met zijn camera. Eerlijk gezegd lachten we hem keihard uit. Had ie toch niet door.
Om half twaalf waren we terug bij de auto. Om half één zaten we nog steeds opgesloten in de parkeergarage. Mensen, doe het niet. Ga nóóit in een garage staan met zulke evenementen. Ook niet als je met een ander meerijdt :-).
Maar wil je een leuke avond hebben, ga dan ook een keer naar Guus. Ga je geheid geen spijt van krijgen.
Trouwens, hoe hij het geflikt heeft weet ik niet. Maar de foto's in zijn mobiel waren verrassend scherp. Mij een raadsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten