Agility

Zolang ik haar ken, woont ze samen met een hond. Ik herinner me Ricky - waarschijnlijk spel ik de naam niet zoals het hoort - nog goed. Een poedeltje in haar ouderlijk huis, die heel naar aan zijn eindje kwam en heel veel extra verdriet in het gezin bracht.

Toen ze haar eigen huisje had, kwam Oprah. Het werd een twee-eenheid. Zij en haar hond. Haar steun en toeverlaat, haar rust, ontspanning en knuffeldier.

Later kwam haar mensen-vriend erbij. Hij kon haar opvangen toen Oprah op leeftijd, het leven liet.

Hij maakte één van haar dromen waar. In 2006 kwam er een puppie. Met de jongens ging ik op bezoek bij Fellow.

~ met Jongste ~

Ze nam haar taak, zoals altijd, heel serieus.

Ging op puppycursus.

~ met Oudste ~

En kwam in aanraking met behendigheidstrainingen. Agility, heet dat met een mooi woord. Toen mijn jongens dat nog niet uit konden spreken bedachten we de term 'WK Hondjes' en die houden we er nog steeds in.

Agility (ook wel behendigheid genoemd) is een hondensport, waarbij de hond zo snel en behendig mogelijk een hindernisparcours aflegt. Het parcours omvat 15 a 20 hindernissen die de hond in een voorgeschreven volgorde, foutloos, moet nemen, geleid door zijn begeleider in een minimum van tijd. De begeleider (handler) mag de hond met de stem en gebaren aanwijzingen geven, maar mag noch de hond, noch de hindernissen aanraken.  De hindernissen doen beroep op zowel de snelheid als op het atletisch vermogen van de hond. Durf en doorzettingsvermogen zijn belangrijk en de aangeboren leergierigheid van de hond wordt door deze sport gestimuleerd.

Zij en Fellow vonden het leuk.

Toen kwam de streber, de perfectionist in haar boven. Ze wilde het leren en er goed in worden. Nou, ik kan je zeggen: dat is verdomd goed gelukt.

Heel veel trainingsuren, oefenen en wedstrijden hebben ze samen al voor hun kiezen gehad. Ze kwamen meermalen uit voor het Nederlands Team. 

Daar heet Fellow trouwens niet gewoon Fellow hoor. Nee, dan wordt het Fellow of Mystic Beauty. Sjiek toch?

Regelmatig laat ik Jongste filmpjes van hen zien. Hij vond het tijd dat hij het weer eens in real life zou gaan bekijken. Dus zondag stond Delft in onze agenda gereserveerd.

Puntje bij paaltje had meneer het erg druk.

Toetsen, te vroeg, moet nog leren, nu al? Hij had het voornamelijk erg druk met zichzelf.

Dus ging ik alleen en belandde in een andere wereld.

Eentje waar de parkeerplaats vol staat met auto's die alle deuren en achterkleppen open hebben staan. Een overbevolking aan honden-uitlatende-mensen. 

Overal tentjes.

En enorm veel hele leuke honden. 

Die samen met hun baas echt knappe dingen doen. Het is bijna kunst om te zien hoe de hond door een kleine handbeweging van zijn handler weet, dat hij niet over dát latje moet springen, maar over die.

En dat hij dan ook nog weet of hij er van voor naar achter over moet, of eerst om moet lopen en hem andersom te nemen. En als je in je vliegende vaart kunt kiezen uit een sprong of een duik in de ernaast gelegen tunnel, hoe beslis je dat dan zo snel?

Het was echt een genot om naar te kijken.

Aan het eind van de middag volgde er nog één parcours. Het gaat dan niet meer om punten, daarom heet het ook 'Het Spel'.

Nadat het parcours is uitgezet, krijgen alle handlers de tijd om het te verkennen en te bedenken hoe ze het straks aan gaan pakken.

Toen ze aan de beurt waren, maakten ze een foutloos rondje. Knap!

En goed voor een prijsje.

Misschien mag deze kanjer volgend jaar met pensioen en gaat hij bij de Veteranen lopen. Tien jaar en dan zulke sprongen maken, het is toch een fysieke belasting.

Zijn opvolger staat klaar. Sinds twee jaar heeft hij namelijk een soort van broertje. Helemaal opgehaald in Zwitserland. Hij is nu in opleiding, maar wat ik er van heb gezien belooft het een razendsnelle grote te worden. 

Ik blijf ze volgen.