Peinzen

Ik  zag vandaag een tekst van Herman van Veen. Mooie man, om velerlei redenen. 
Ik stoeide er even mee en maakte mijn eigen variatie.


Mijn moeder is alweer zestien jaar dood
en nog kan het gebeuren
dat ik af en toe denk.......
even ma vragen

Voor mijn huidige baantje,
loop ik regelmatig
langs haar keukenraam.
En telkens weer denk ik even
Zou ze vandaag aan het kaarten zijn?
Ik hoor haar nog
"Kan jij geloven dat ik er straks niet meer ben?"
En toch is ze al veel te lang dood.

Ze is een enthousiaste korfballer

die soms net zo gedreven kan spelen
als haar moeder
een vriendin
waar ik in mijn jonge jaren veel mee optrok
en verbijsterd het verlies van twee teamspelers mee verwerkte.
Ook zij is er niet meer,
borstkanker.
Regelmatig denk ik haar te zien lopen in ons winkelcentrum,
de plek waar ze me vertelde dat het terug was.
Mijn gevoelens voor haar dochter
bestaan vooral ook
omdat ik haar zo in haar herken.

Laatst liep ik door het dorp,
te mijmeren,
zie iemand voorbij fietsen
de jonge vrouw kijkt me aan,
knikt,
en het flitst door mijn hoofd,
Laura?
Hoelang is die vrolijke noot nu al dood?
Iedereen geschokt achterlatend
om zoveel verborgen verdriet.

Met het ouder worden word ik rijker en rijker
aan herinneringen.

Vanuit dat besef 
worstel en zing ik me
droef en vrolijk
door herinneringen heen
naar morgen,
overmorgen,
naar later, later
als ik klein ben.