vrijdag 28 september 2012

Humor

woensdag 26 september 2012

De essentie van nu

Zomaar wat overpeinzingen.
 
Vanaf het moment dat je geboren wordt, gaat iedereen in je omgeving er van uit dat je een lang leven te wachten staat.
Zodra je ouder wordt en het besef van ‘het leven’ beetje bij beetje tot je doordringt komt dat besef ook bij jou terecht.
Wanneer je een tiener bent ‘geloof je het allemaal wel’, je ‘doet het zometeen’, ‘het leven duurt nog lang’, ‘er is nog zoveel tijd’.
Zo was ik tenminste als tiener. Mijn leven bestond uit school, sport, uitgaan, werken want dan had ik geld.
De rest van je leven gaat voorbij, beslissingen die je neemt zijn op dat moment wel belangrijk, maar voor mij als tiener zag ik de belangrijkheid er nog niet van in. Ik zag niet in dat elke beslissing die ik maakte een golf in mijn leven teweeg zou brengen en dat sommige golven tegen een stel rotsen kletterden en daardoor stopten. Of dat sommige golven maar bleven golven en dralen.
 
Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat het leven niet meer en niet minder is dan het NU.
Wat ik NU doe, heeft effect op morgen, overmorgen of misschien wel mijn hele verdere leven.
Wat ik NU zeg, is iets wat ik moet nakomen.
Wat ik NU maak, is in de toekomst een herinnering van een tijd waar ik aan terug kan denken.
Wat ik NU leer, neem ik mee voor de rest van mijn leven.
Wat ik NU aan anderen leer, kunnen ze mee nemen voor de rest van hun leven.


Voor mij is NU belangrijker geworden.

zaterdag 22 september 2012

vrijdag 21 september 2012

Over dapper zijn

vrijdag 7 september 2012

Het was zover.
De jeugd van de Judo Club ging op kamp, naar Oosterhout.
Ze bleven tot en met zondagmiddag weg. Twee nachtjes slapen.


Voor hij wegging wisselde de stemming van "yeh, ik heb er zo'n zin in", naar "hmm, ik weet nog niet of ik ga hoor".
Wat hem trekt is dat ze naar Het Schoolbuitenhuis gaan, waar zijn broer in Groep 8 ook geweest is en waar hij waarschijnlijk volgende jaar met zijn Groep 8 ook naar toe gaat. Hij is er nieuwgierig naar.
Ook verheugt hij zich op alle spellen die er georganiseerd gaan worden. Het doet hem denken aan ons Familieweekend en dat behoort toch wel tot één van zijn hoogtepunten van het jaar. Hij verheugt zich ook op de spanning van in het donker nog buiten lopen.


Maar daarin schuilt eveneens zijn onzekerheid. "Weet je mam," zo vertrouwde hij me toe, "K. vertelt dan in de klas dat het zo stoer is dat ze om twaalf uur 's nachts een dropping gaan doen en niet naar bed gaan. Maar dan kan ik dus niet eens gaan slapen als ik moe ben?"


Tja, dit bijzondere jongetje dat zo vol energie zit en op alle mogelijke prikkels uit zijn omgeving moet reageren, en vaak over de grens gaat, kent vrij goed zijn eigen grens en vraagt of hij mag gaan slapen als hij voelt dat het zijn tijd is. Hij kon zich er geen voorstelling van maken hoe dat dan tijdens zo'n kamp zou gaan. Want hé, dit werd wél zijn allereerste kamp, ever.
Nog nooit was hij langer dan één nachtje van huis en deze nachtjes zijn ook nog makkelijk op één hand te tellen.


We keuvelden er geregeld over en ik drukte hem op zijn hart dat terugkomen altijd nog kon. Als je me nodig hebt, ik kom je halen. Maar als je niet gaat, weet je ook niet wat je mist.
Hij bedankte me voor mijn peptalk zoals hij het zelf noemde en besloot te gaan. De knop ging om en hij ging zich verheugen.


Die middag stond hij klaar naast de bus, met zijn zelfgepakte tas. Hij had nog even snel een briefje voor zijn vader achtergelaten. Aan niets was meer te merken dat hij het spannend vond.
Dag jongen. Veel plezier. Dag, jongen.


Oh, loslaten is moeilijk. Letterlijk. Ik wist dat dit niet makkelijk ging worden. Niet voor hem, niet voor de meegereisde leiding.
Ik hou van dat mannetje, met al zijn streken. Hij is lief, slim en aanwezig.
Maar ik hou ook van rust. En het was hier erg rustig, dat weekend. Met Oudste konden we ineens veel meer goede gesprekken voeren. Het was gezellig, geen strijd, geen gedoe. Behalve dan dat hij geregeld vroeg om iets te eten, maar dat is normaal. Het blijft een puber.

Tot onze verbazing bleef Jongste weg. De afspraak was: als er iets is, bellen wij u wel. Maar er kwam geen telefoontje. Wat een overwinning.


Zondagmiddag kwam hij weer thuis. Warm, schor en vies. Hij leek ineens groter. Zijn haar leek nog langer. Die broek kwam me niet bekend voor.
Hij was zo blij dat hij ons zag.
Het was 'best leuk' geweest, maar hij was vooral erg blij weer thuis te zijn. En o ja, volgend jaar ging ie niet meer.


Onze Jongste. Hij had het inderdaad niet makkelijk gehad. De meegereisde leiding ook niet. Hij houdt zo van lekker een beetje aanklooien, niet te veel moeten, doen waar hij zin in heeft. Als dat niet meer kan wil hij naar huis. Dus toch. Maar daar staken ze een stokje voor.  Ze dachten met hem mee toen hij vertelde dat hij ècht niet slapen kon als iedereen maar heen en weer bleef rennen op die slaapzaal. En ze gaven hem een eigen slaaphok.
Met heel veel aandacht en energie hebben ze hem binnen boord kunnen houden. Een hele overwinning, voor hen en hem.

Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap. Dit was een dijkdoorbraak.
Ik hoop dat hij het nu iets beter begrijpt: Je bent niet dapper als je alles durft. Dapper ben je als je doet wat je moet doen, ook al durf je eigenlijk niet.

Kleine held.

vrijdag 14 september 2012

Over beginnen

Ik twijfel best regelmatig, bijvoorbeeld over bloggen en hardlopen.
Ten eerste ben ik zelf nog zo'n groentje. Wat weet ik er nou van? Ik doe dat rennen net een half jaar. Ten tweede wil ik niet prekerig overkomen; wat voor mij werkt werkt niet voor iedereen. Niks is zo vervelend als iemand die het licht ziet, ongeacht welk onderwerp, en vervolgens de rest van de wereld wil overtuigen.

Aan de andere kant: ik weet ook nog goed hoe het was om te beginnen. Ik krijg wel eens vragen, van mensen die ook willen rennen, maar niet goed weten hoe ze dat aan moeten pakken.

Dus. Hier zijn een paar begin-tips, hopend dat ik niet overkom als een soort online tupperware party voor hardlopers. Dit is wat ik weet over beginnen met rennen en hoe het mij gelukt is te komen tot waar ik nu ben.

* De eerste prioriteit die je jezelf moet stellen is dat het een levensstijl wordt. Je moet besluiten dat hardlopen iets is dat vanaf nu bij je leven hoort.
Gewoon zomaar één keertje wat rennen heeft namelijk niet zoveel zin. En is ook niet leuk, want waarschijnlijk lig je na de derde lantaarnpaal op apegapen en waarom zou je dan een volgende keer nog gaan.
Nee, je moet willen dat het je levensstijl wordt, dat je permanent iets wilt veranderen. Om dat voor elkaar te krijgen moet je er een gewoonte van maken. Zorg ervoor dat je naar buiten gaat. GA GEWOON. Het maakt niet uit of dat voor een kwartier is of voor een uur. Het doet er niet toe of je 1 kilometer loopt of 4, en of je blij thuiskomt of niet. Het gaat erom dat je jezelf aanleert dat je in beweging komt, ook al blijf je liever in bed of op de bank. Na een tijdje gaat je lichaam eraan wennen en na nog een tijdje heb je het ineens nodig. Gaat je lijf het verwachten.


* Volg een trainingsplan. Het maakt niet zoveel uit welke, maar echt, het maakt een wereld van verschil als je een programma volgt dat je vorderingen zichtbaar maakt en dat je laat zien dat je daadwerkelijk steeds beter wordt.

* Begin met een 5 kilometer doel. Stel niet te grote doelen en maak er geen haast mee. Dan misschien een  4 mijl (iets minder dan 6,5 kilometer) en dan een 10 kilometer, en dan misschien nog wel verder. Laat het je doel zijn dat je finisht, en wel zonder blessures, en met een dikke glimlach op je gezicht. Als je een bepaalde afstand eenmaal onder je zolen hebt, heb je daarna nog tijd zat om belachelijk ambitieus te gaan doen over je kilometertijden.


* Lopen kan ook hè. Er is niks mis met een wandelpauze halverwege je run. Je bent er toch? Je loopt er toch maar mooi? En weet je wat, je wandelt gewoon tot die lantaarnpaal, of tot je boven op de brug bent, of tot dit liedje is afgelopen. De volgende keer maak je je wandelpauze gewoon korter. Of heb je hem helemaal niet nodig.

* Ga nou niet lopen sprinten. Dat hele rennen-tot-je-neervalt-idee moet je laten varen. Laten we wel wezen, je bent geen jachtluipaard (meer). Als je rent, moet je een beetje kunnen praten. Als je alleen bent, probeer dan tot tien te tellen of wat regels van een liedje mee te zingen of hardop te bedenken wat je vanavond gaat eten. Als dat niet lukt, ga dan langzamer. Het maakt helemaal niet uit hoe hard je rent. Al ren je een kwartier over een kilometer - je gaat altijd nog veel sneller dan al die mensen op die bank.


* Weet je wat een bijkomend voordeel is? Ik bedoel, het helpt weliswaar niet, maar het motiveert wel: terwijl je rent is iedere gedachte die in je opkomt verdorie gewoon briljant, en worden alle problemen in de wereld in het algemeen en in jouw leven in het bijzonder gewoon in één keer opgelost. Als je thuis komt is 90% van je genialiteit ineens weer weg, maar hé, het is toch leuk om te weten dat je de nieuwe Einstein was, daar op dat fietspad. Hah.

* Overweeg bij een hardloopgroep te gaan. Ik heb het zelf niet gedaan, moet ik er eerlijk bij zeggen. Voor mij zit een deel van het plezier in het in mijn eentje langs verlaten weilanden draven, alleen met mijn gedachten, en de wind in mijn haar. Zonder me te hoeven meten aan iemand, zonder te hoeven praten. Maar, hele hordes mensen sluiten zich aan bij bijvoorbeeld zo'n start-to-run-groep, en hebben daar heel veel baat bij. Je krijgt er advies over training en techniek, en je hebt een stok achter de deur als er zo'n groep op je staat te wachten.


* Schrijf je eens in voor een wedstrijd of prestatieloop. Dat geeft je iets om naar toe te werken, en het geeft je een reden om door te gaan in die eerste moeilijke periode. Er worden overal allerlei soorten wedstrijden georganiseerd. Dat wist ik helemaal nooit - er ging een wereld voor me open, een wereld van mensen die samenkomen in sporthallen en hun rugnummers opspelden, die allemaal op één plek zijn nadat ze weken of maanden hebben getraind, en die elkaar succes wensen voor de start. Sport verbroedert, zelfs een individuele sport als hardlopen. En meelopen in een wedstrijd geeft een enorme kick.

Weet je, ooit wordt het makkelijker. Echt. Over een paar weken. Of pas over een paar maanden, dat kan ook. Maar het gebeurt. Ooit komt er een moment dat je ademhaling een comfortabel ritme heeft dat past bij je over het asfalt dansende benen. Zo'n moment waarop je om je heen kijkt en je ineens denkt, jee, ik ben al helemaal hier, of ik ren al een half uur. Het komt, ik beloof echt dat het gebeurt, en iedere kilometer die je hebt gebikkeld tot dat moment was het dubbel en dwars waard.


Succes, veel plezier en hou me op de hoogte!

donderdag 13 september 2012

Augustus gezien door Gio


Augustus 2012.

Het was een maand van uitersten.

Van veel vrij zijn en leuke dingen doen.

Maar ook van nieuwe verplichtingen.

Het weer van alles moeten ging niet makkelijk.

Maar het ging en de herinneringen zijn fijn. Meestal.


 
We deden een dagje Blijdorp, met opa, die zijn ogen uitkeek in de dierentuin waar hij al zo lang niet meer geweest was.


 
Op de 100-ste geboortedag van mijn oma, brachten we met enkele familieleden een bezoek aan de plek waar ze begraven heeft gelegen. Ik heb warme herinneringen aan deze vrouw, die met niet al te veel steun van haar man, 12 kinderen heeft gedragen, gebaard en groot gebracht. Een oma zoals in mijn beleving een oma 'hoort' te zijn. Zo eentje waarvan elk kind verdient er één te hebben.
 
 
Altijd feest. Flipperen bij Dennis en Christel.



We bezochten de Open Dag van Sparta en Wessel scoorde alle handtekeningen van de spelers op zijn poster.


Oh ja, we hadden ook nog die lekkage.
Je gelooft het misschien niet, maar het is echt waar, pas deze maand is het opgelost. Al die tijd, vanaf half december, leefden we in een soort kraakpand. Met opengebroken muren, natte betonnen vloeren en op volle toeren draaiende bouwdrogers. Het was hier een toppunt van zooi: alles onder het stof en gruis, overal troep, schoonmaken had weinig zin (wat jammer nou), werkvolk liep in en uit en bracht soms meer werk mee dan ze verrichten.
We probeerden ons een weg te banen door de opgestapelde meubels, dozen en kratten richting ons bed, terwijl we verzuchtten dat het hier wel een pakhuis leek.

Maar, HET IS DROOG.
Dus we zitten nu in de opruim- en opbouwfase. Héérlijk.


We gingen door met onze jacht op Geocaches.




En vierden Jelmer's 13e verjaardag met zelfgemaakte appeltaart.

 
 

Die avond speelde Sparta hun eerste competietiewedstrijd van dit seizoen en mocht Wessel mee met de spelers het veld op.
Elke 10 minuten rolde Jelmer's naam over de lichtkrant bij het scorebord, omdat hij zo gefeliciteerd werd met zijn verjaardag. Hoe leuk is dat!



 
 
Terwijl Wim en Jelmer weer in Londen waren, vermaakten wij ons op het hoogtepunt van de zomer op het water van de Vlaardingse Vaart.
 
 


Pas bij het invallen van de duisternis haastten we ons op de fiets naar huis.


De onvermijdelijke eerste schooldag van dit jaar. Het werd een pittige start voor onze Jongste.


Ook de voetbaltrainingen gingen onze aan-tafel-tijden weer bepalen.

 

Rennen, rennen, rennen.............


Nee, deze meneer zoekt geen rustig plekje voor een plasje. Hij zoekt een cacheje.

 
 
Mijn oude, gestolen en mijn nieuwe, gekregen fiets.
 
 
Met dit verjaarscadeau was ik helemaal klaar voor Barcelona.

 
 
Op Schiphol laten we thuis achter ons.
 


Ook hier zijn ze verstopt en met 2 cachofielen in dit gezelschap moest er jacht op gemaakt worden. Al was het er maar één. Het werden er uiteindelijk vier.

 
 
Wát een gave stad is het toch. Een geweldige afsluiting van deze maand vol uitersten.

woensdag 12 september 2012

Echt niet


Gisteren aten we dus taartjes.
We babbelden wat over de aanleiding. Twintig jaar.
Eén van de jongens bedacht dat we dan al wel héél jong getrouwd waren.
Persoonlijk vind ik 26 niet zo piep meer, maar ik gaf toe dat ik wél denk dat tegenwoordig de mensen misschien wel op oudere leeftijd trouwen. Of zelfs helemaal niet.

"Of ze zijn op onze leeftijd al wel 3x getrouwd", voegde Wim toe.
"Nou, dat gebeurt mij niet. Ik trouw nooit meer."
Met een grote grijns fluisterde ik de kinderen toe dat ik vroeger eigenlijk gewoon héél erg veel mazzel heb gehad dat Papa op mij verliefd werd.

Toen gebeurde het:
Jelmer keek me met open mond aan en zei: "Nou, dát denk ik niet."
"Hoe bedoel je, anders was het mij toch nooit overkomen?"
"Echt wel", zei hij toen. "Echt wel, ik heb foto's van jou gezien, van toen je twintig was......"

Eerst begreep ik hem niet, maar het kwartje viel toen hij me doodserieus aan bleef kijken.
Ha! Hij bedoelde echt dat hij mij op twintig-jarige leeftijd er woest aantrekkelijk uit vond zien.

Ik maar denken dat meisjes hem nog niet zo interesseren, maar ik denk dat ik dat enigzins ga bijstellen.

Lekker ding. Ik heb in tijden niet zo gelachen.

dinsdag 11 september 2012

Twintig


Samen.

In lief en leed...
In goede en in kwade dagen...
Bij vreugde en verdriet...
Samen oud worden...
Samen ouders worden...
Samen goede ouders worden...


Daar stonden we dan, vandaag precies 20 jaar geleden, met een serieuze blik en klamme handjes.
De één in een witte kriebelende jurk, in plaats van een strakke spijkerbroek. De ander in een wat ongemakkelijk pak plus stropdas, in plaats van zijn vale jeans.
We stonden er allebei in het openbaar zomaar grote beloftes uit te spreken, waarvan we geen idee hadden wat het allemaal in zou houden.

Daar stonden we dan. Gelukkig waren we samen.



Gelukkig zijn we nog steeds samen. Héél af en toe ondanks, maar gelukkig veel vaker omdát we nu weten wat het allemaal inhoudt:

In lief en leed.
In goede en in kwade dagen.
Bij vreugde en verdriet.
Samen oud worden.
Samen ouders zijn.
Samen zo goed mogelijke ouders zijn.

Om samen met elkaar te zijn. Om gelukkig met elkaar te zijn.


Twintig jaar getrouwd, vandaag.
TWINTIG jaar lief en leed.
Maar vooral veel lief.