vrijdagavond 15 maart 2019
De Sparta Fun Run was een hardloopevenement door en rond het kasteel van Sparta Rotterdam voor het goede doel. Op een vrijdagavond. Beetje vreemde avond voor een georganiseerd recreatief loopje, maar omdat het een bijna-thuis-wedstrijd was, toch leuk om mee te pikken.
Een evenement bestemd voor iedereen, jong én oud, getrainde én beginnende lopers.
Ik koos voor de 10 kilometer en deed zo een duit in het goede-doelen-zakje De Betrokken Spartaan en Stichting Hartedroom. Mijn poging om gezinsleden mee te krijgen naar hún kluppie, liepen op niets uit. Oudste ging zo wie zo met de hakken in het zand, want hij had graag de ploeg achterna gereisd voor hun uitwedstrijd tegen Almere. Maar volgens de huisregel 'eerste afspraak staat' had ik de auto onder mijn kont en hij niet.
We hadden een week achter de rug van enorme wind, veel regen, erge storm en had ik al gezegd dat het veel had gewaaid? 'Wat trek ik aan?' was dus een serieus zaak. Wikken en wegen en uiteindelijk té warm gekleed zijn. Ik kan dat. Maar dan moet ik er ook bij vertellen dat op slag de wind verdwenen was, er geen druppel viel en het onverwacht fijn hardloopweer werd. Ach ja, bij Sparta zit het altijd vol verrassingen, nietwaar?
Aangekomen bij het Kasteel belandde ik op straat midden in de Familie Run. Het bleek wel handig te zijn dat ik er de weg goed wist, want binnen enkele minuten stond ik in De Bosselaar om mijn startnummer in ontvangst te nemen en op te spelden.
Vanaf hier kon ik doorlopen naar het veld, waar een gezellige bedrijvigheid heerste. Ongedwongen, gemoedelijk, ontspannen, niet te druk, precies goed.
In totaal waren alle 750 beschikbare deelnemerstickets verkocht, waarvan er 400 waren voor de 5 en 10 kilometer lopers. Beiden startten om 8 uur op de middenstip en liepen dezelfde route. Met dit verschil dat ik deze dus twee keer zou rennen.
Het startschot werd gedaan door Mister Sparta himself, Hugo Borst. Of doe ik nu nachtburgemeester Jules tekort? Hij vertelde dat hij die avond een keus had moeten maken. Òf met Sparta 1 meegaan naar Almere met de reële optie om ze daar kansloos met 10-0 onderuit te zien gaan. Òf in Spangen blijven. Hij vond het een makkelijke keus.
De eerste meters liepen we rond, over het veld. Dat kunstgras voelde heel zacht, als een vloerkleed. Eigenlijk was de enige overeenkomst met een grasveld de kleur groen.
Na dit eerste rondje renden we het stadion uit. Daarna bleven we door Spangen cirkelen. Overal werd de weg goed aangegeven door middel van lichtjes en wijzende vrijwilligers. Hier en daar opgeleukt met muziek. We liepen onverhard, heuveltjes op en af en ook trappen waren in het parcours opgenomen.
Na 5 kilometers renden we via de hoofdingang en de spelerstunnel het veld weer op.
Bij het ingaan van de tweede ronde kreeg ik door dat er niet zo heel veel tien kilometer lopers waren, omdat de meesten op het veld achterbleven. Ook de weg-wijzers waren nagenoeg verdwenen, dus dat werd nog een hele uitdaging om de route te blijven vinden. Hier en daar hingen nog een eenzaam lampje en wat rood witte lintjes. Dan maar in de buurt van mijn voorganger blijven en gas geven.
De klok gaf 58.30 aan toen ik op de middenstip finishte. Daar kreeg ik een watertje en appel in mijn knuisten gedrukt en een mooie rood witte medaille om mijn nek gehangen.
Mooi toch? Vanaf daar rende ik nog een paar honderd meter naar de auto en stevende via de kortste route op huis aan. Wél de kortste, niet de snelste, bleek al snel. Want ik reed zo de file in, van de fuik van de alcoholcontrole. Echt, ik deed er nog nooit zolang over om van daar naar de douche thuis te komen.
Maar het leverde me wél ook nog een 'Bob- medaille' op.
