Koekenbakker

dinsdag 26 februari 2019

Wie hier langer meeleest, weet dat ik Robèrt van Beckhoven een interessante man vind. Na een aantal seizoenen Heel Holland Bakt, twee bezoeken aan zijn winkel, en een avondje theater had ik mijn zinnen gezet op een workshop.

Zijn aanbod is divers, maar vaak ook specialistisch. Voor de héle échte thuisbakker, zal ik maar zeggen. Ik klooi zo af en toe thuis maar wat aan en voldoe daarmee totaal niet aan het niveau van de gemiddelde cursist. Denk ik. Dus ik zocht naar iets eenvoudigs en kwam uit bij de Cursus Koekjes. 

Nadat ik een aantal maanden op de wachtlijst stond, kwam er bericht dat ze er eentje hadden gepland. Op de dag vóór Sinterklaas. Waar ik rekening mee hield, werd waarheid. Ze kregen de cursus niet vol en hij werd uitgesteld. 

Eind februari was het zover. Op een warme, zonnige dinsdag vertrok ik samen met mijn tante naar Oisterwijk. Daar aangekomen was onze eerste gang naar de winkel, want ik had thuis beloofd om zijn enige echte gevulde koeken mee te brengen. Met deze schat in de tas, gingen we ons melden en werden we ontvangen door Robèrt en collega Peter.

Onder het genot van een heerlijk taartje en een bakkie Brabantse koffie, maakten we kennis en konden we even babbelen met 'de meester'. Het kaf werd hierbij onmiddellijk  van het koren gescheiden. Eén deel van de aanwezigen was enorm geïnteresseerd in gist, brood en desem. Het andere deel vuurde alleen vragen af die betrekking hadden op zijn deelname aan Wie is De Mol. Ik ga er van uit dat ik niet uit hoef te leggen dat ik bij de laatst genoemde groep hoorde. Hoewel ik zelf niet de vragen stelde, maar wél gretig meeluisterde.

Toen alle kruimels op waren - dat appeltaartje was echt gruwelijk lekker - verplaatsten we ons naar de ruimte ernaast, de workshopruimte. Waar Peter onze gastheer was. 
Met zijn tweeën eigenden we ons een werkbank toe en hesen ons in een kek plastic schortje. 

Daarna volgden vier uren van hard werken. Kijken, luisteren, ruiken, proeven, onthouden.

En alles nadoen. We leerden over kruimeldegen, wrijfdegen en roerdegen.

We maakten spritsjes, kletskoppen, stroopkoeken, krakelingen en romiakoekjes.

Wanneer je proefde met je ogen dicht, smaakten ze fantastisch. Wanneer je ze met geopende kijkers op at ook. Maar de vormgeving leek dan helemaal nergens op.

Als de meester het voordeed, zag het er steeds zo eenvoudig uit. Maar wanneer wij daarna via de spuitzak het deeg fraai op de bakplaat wilden neer vleien, sprongen ons de tranen in de ogen. Alsof ik naar mijn eerste kleuter kleiwerkje stond te kijken.

Maar hé, het was dus wél errug lekker en helemaal niet zo moeilijk om te maken. 
Alle ins en outs plus de recepten kregen we na afloop mee naar huis, dus als oefening echt kunst baart, moet het mogelijk zijn over tig tijd ook fraaie ronde romiakoekjes te maken. 

Ik beloof, ik ga oefenen.

De stroopkoeken gingen me veel beter af. Maar die maakten we met behulp van een uitsteek vorm, dus daar kon niet veel verkeerd mee gaan. 

De stroop maakten we ook zelf en wat mij betreft verpestte die de koek. Veel en veel te zoet. Ik was even bang dat ze mee naar huis zouden gaan om daar te beschimmelen, 
maar wonder o wonder vonden de koekiemonsters thuis ze fan-tas-tisch. 

Aan het eind van de middag was alles afgebakken en konden we onze eigen doosjes en zakken vullen. 

Met nog een drankje ter afsluiting én een oorkonde - zou ik de enige zijn die dat een tikkie kinderachtig vind? - kwam er een eind aan deze ontzettend leuke middag.

Binnenkort ga ik nog eens terug, om handiger te leren worden met de spuitzak.
En om weer een reden te hebben om gevulde koeken te kopen.