maandag 22 maart 2021

Eendje

 


Er zijn jaren geweest, dat ik er zo'n vier keer per jaar was. Dat is niet heel vaak, maar er was wel regelmaat.

Was het belangrijk? Nee, eigenlijk niet. Niet voor mij.

Het was een fijne plek om te zijn, vanwege de algehele stilte en rust. Maar ik vond haar er niet. 

Ik vond en vind haar op andere plekken en momenten. In gebeurtenissen, herinneringen, personen, uitspraken en spullen.


Ik zie haar bewegingen, de fronsen in haar gezicht als ze zich ergens over opwond, het vuur in haar ogen als ze over liefhebberijen sprak.

Niet dagelijks, maar wel met regelmaat.

Ik heb haar inmiddels al een paar jaar 'overleefd'. Waardoor ik nu nóg beter besef welk nieuws zij in juli 1999 te verwerken kreeg. Ik moet er niet aan denken, want ik wil nog helemaal nergens afscheid van hoeven nemen en word al woest bij het idee alleen al.

Zij legde zich er ogenschijnlijk rustig bij neer en ging niet de strijd aan. Gepokt en gemazeld door intense ervaringen om haar heen, sloeg ze direct haar eigen pad in. Zonder de aangeboden experimentele behandelingen.


Ik had er intense bewondering voor, maar vroeg me tegelijk ook af: hoe doe je dat en waarom precies? Is het leven dan niet de moeite waard? Zijn wij niet de moeite waard? 

Nu denk ik: wat zou ik doen? Vechten, vluchten of overgeven? Ik heb geluk, want ik hoef nog geen keuzes te maken. Mazzelaar ben ik.

Vorige week ging ik weer eens langs. In mijn eentje en met een eendje. 

Want het eendje staat symbool voor haar. Niet vanwege het gesnater, hoewel dat  zomaar wél had gekund, want snateren kon ze. Niet vanwege de zwemkwaliteiten, hoewel ze een enorme waterrat was. 


Maar door het stomme toeval dat ze toentertijd een knuffel eend kreeg, die ons altijd aan het lachen maakte, hoe klote de situatie ook was. Deze pluizenbol staat nog altijd in haar slaapkamer. 

En in de afgelopen jaren heb ik ook een aantal nieuwe varianten naar haar toe gebracht. Ze staan er nog steeds. Verteerd en verweerd.

Onlangs vond ik een kitscherig eendje, met zo'n zonnecel, waardoor het kan gaan wiebelen. Omdat Jongste ooit een Elvis-op-zonnecel vond en een kleine verzameling startte, kocht ik voor hem de eendjes variant. Maar bedacht me vlak voor ik het aan hem zou geven, dat het nóg meer bij haar past dan bij hem.

Omdat het een eendje is dat altijd beweegt. Net als zij dat altijd deed. Bruisend van energie. Tot haar lampje uit ging.


woensdag 10 maart 2021

De Natte Thee Tour

 zondag 21 februari 2021

Je weet het inmiddels wel. Ons enige vermaak buiten de deur bestaat momenteel uit wandelen.
Met werken vermaak ik me trouwens ook behoorlijk, maar dat telt even niet mee. 

We hadden al een aantal horeca tours gedaan, toen we de aankondiging lazen van de Natte Thee Tour.
Ik had eerst een beetje moeite met de titel, omdat deze flauw gejat was van diverse Rotterdamse initiatieven van de laatste jaren. Maar vooruit.

Vanwege onze sympathie voor het Delta Hotel en Café de Waal was onze interesse gewekt. 


Dit deelden we met Haagse Robbie, een collega van Wimmie. Heerlijke man, met een originele Haagse tongval en een enthousiasmerende dosis humor. Alleen viel er de laatste tijd niet zoveel te lachen in zijn leven. 

Ook al werkten ze tijdelijk niet meer samen, ze hielden contact. En omdat langzaam de zon weer door de wolken piepte, vroegen we hem en zijn vrouw mee.


Bij het Delta Hotel checkten we in. Vijf minuten later verlieten we hun terrein met in de ene knuist een beker koffie, aan de arm een tasje met een high tea to go en in de andere knuist een routebeschrijving.


Voor deze wandeling betaalden we een all in prijs. Alle versnaperingen onderweg waren al betaald.


Liepen we de week ervoor nog over de bevroren sneeuw in Dordrecht, deze dag mondde uit in een fantastische voorjaarsdag. Binnen één week ongeveer twintig graden temperatuur verschil.


Via de Maasboulevard en 't Platje draaiden we de Westhavenkade op, langs de Pelmolen en de in 2012 opgerichte Vulkaan Bierbrouwerij. 


Langs het huis van de allerkleinste kindervriend Bassie en het Griekse restaurant Delphi waar wij onze eerste date hadden en waar ik van hem Amaretto heb leren drinken. Daarna langs Malle Babbe, waar in een ver verleden de borrelnootjes door de lucht vlogen en iemand uit ons gezelschap de uitgang met de bezemkast verwarde.


Via de Grote Kerk, het stadhuis en De Markt passeerden we het kleine inpandige zwembadje, waar onze beiden jongens ooit hun eerste zwemlessen kregen.

Uiteindelijk kwamen we bij Café de Waal uit. 
Daar schonken ze in plaats van koffie en thee ook frisdrank, met een petit four.


En tot grote vreugde van de heren ook biertjes. Alles uit blik en met een rietje, maar hé, bier is bier.


Ze wisten er zelfs nog eentje voor onderweg te scoren. Mits ze er de broodzak omheen lieten zitten. Alsof zo niemand het in de gaten had...


Op het Veerplein gingen we er bij zitten.


En deden we ons tegoed aan de sandwiches zalm, ham en ei.


Vol gegeten vervolgden we onze weg. Terug door de Fransenstraat, de Peperstraat en helemaal de Hoogstraat uit.


Tot we uitkwamen bij Molen Aeolus. De molen die meer dan 350.000 omwentelingen per jaar maakt en waarvan jij nu denkt: hoe weet ze dat en wat heb ik er aan? Nou, niks, maar het stond gewoon in de routebeschrijving als weetje. En nou weet jij het ook.

Dit is de plek waar ik al mijn tarwe- en Zeeuwse bloem koop, in balen van twee en een halve kilo.


En door! Via de Westlandseweg draaien we de Hoflaan op en lopen door de mooie nieuwe wijk, door de poorten van de oude brandweerkazerne.

We passeren de negendertig meter hoge watertoren, waar nog niet zo lang geleden drie jaar aan verbouwd is tot een terras, restaurant en B & B kamers. Wat ik toen nog niet wist maar inmiddels wel, is dat het restaurant twee jaar open is geweest tot het in maart 2000 zijn deuren moest sluiten ten gevolge van de Corona crisis. En inmiddels zijn de eigenaren met pensioen gegaan en staat het geheel te koop. Zonde hoor.


Hier gingen we door de hekken het Hof in.

Het was er gezellig druk. Heel Vlaardingen was naar buiten getrokken. De speeltuin zat stampvol.


Bij het Pannenkoekenhuis hadden ze slim een tent buiten gezet waar ze voor hongerige passanten - jawel - pannenkoeken stonden te bakken.


Wij kregen ook. All in hè?


Voor we weer door gingen spekten we nog even met zijn vieren de trampoline pot.


Daarna verlieten we definitief het Hof, via de Hofsingel naar de - hoe kom je er op - Hoflaan.

Op de Oosthavenkade passeerden we nog het gebouw waar vandaan ik jarenlang wijkzuster 'speelde'. 


En daarna was onze wandeling snel beëindigd. 

Nog even langs de Pelmolen, waar vanaf 1924 peulvruchten verwerkt werden en wat tegenwoordig een appartementencomplex is. Bij het Delta Hotel kregen we een afsluitende mint banaan smoothie.
Onderin het tasje zaten nog twee ijzerkoekjes. Die bewaarden we voor bij de koffie thuis.

Al met al een fijne, zonnige, gezellige middag, waar absoluut veel gelachen werd.

woensdag 3 maart 2021

Zeven of vijf?

 In 2013 ging een wens van de jongens in vervulling. Er kwam een katertje bij ons wonen. Luisterend naar de naam Fritsie.

Onze wannabe dierendokter van toen elf jaar oud, vond het erg nodig dat onze harige vriend een eigen fijne luierplek zou krijgen. Hij had zijn oog laten vallen op het hok dat een nichtje van ons voor haar hondje had gemaakt. 

Dus zette hij zijn allerliefste gezicht op en vroeg de hokkenbouwer - die zichzelf mijn neef noemt, terwijl wij geen enkele bloedband hebben, maar oh wat wens ik iedereen zo'n neef toe, want het is een topper - of hij misschien samen wilde knutselen.


En dat wilde hij wel. In de tuin en het knutselschuurtje werd er druk getimmerd, gezaagd en geverfd.


Tot er een prachtig hok stond. Met loopplank en de naam van Fritsie er op. 
Ik kocht er een passend zacht kleedje bij, qua kleur perfect matchend. Het had zo in een magazine gekund.

Thuis gekomen kreeg het hok een prominente plek in de woonkamer en kon Fritsie zijn intrek nemen.

Maar dat deed ie niet. Niet echt tenminste.


Hij benaderde het van alle kanten, maar nam nooit de hoofdingang. Wanneer hij er met zachte dwang in werd gezet, wandelde hij er even zo vrolijk direct weer uit.

Het werd jammer genoeg nooit een match, hij en het hok.

Rond zijn eerste verjaardag sloeg het noodlot toe en moesten we hem ten gevolge van een akelig kattenvirus in laten slapen. Wat een verdriet in Huize Schuurmans.

Later kwam onze troost kat Sjors, een half broertje van Fritsie. Het plan was om de letters van het hok te vervangen door vijf nieuwe letters. Maar ook Sjors verzette geen poot richting dit prachtige slaapverblijf.

Als eerbetoon bleven de zeven letters staan en het hok werd een sta in de weg. 
Te mooi om weg te doen.

Diverse keren verhuisde het van de ene dooie hoek naar een andere. Totdat we een week of twee geleden de man cave opruimden en daar een plek vrij kwam.


En zoals zo vaak, juist als je het niet meer verwacht gebeurt het dan toch.

Totaal ontspannen, helemaal op het gemakkie, ligt Sjors er nu uren achtereen te maffen. Met op de achtergrond het geluid van de PlayStation, de TV, online school meetings en rondvliegende darts.

Dus nu doemt opnieuw de vraag op. Blijven het zeven letters, of maken we er toch vijf van?