Eendje

 

Er zijn jaren geweest, dat ik er zo'n vier keer per jaar was. Dat is niet heel vaak, maar er was wel regelmaat.

Was het belangrijk? Nee, eigenlijk niet. Niet voor mij.

Het was een fijne plek om te zijn, vanwege de algehele stilte en rust. Maar ik vond haar er niet. 

Ik vond en vind haar op andere plekken en momenten. In gebeurtenissen, herinneringen, personen, uitspraken en spullen.

Ik zie haar bewegingen, de fronsen in haar gezicht als ze zich ergens over opwond, het vuur in haar ogen als ze over liefhebberijen sprak.

Niet dagelijks, maar wel met regelmaat.

Ik heb haar inmiddels al een paar jaar 'overleefd'. Waardoor ik nu nóg beter besef welk nieuws zij in juli 1999 te verwerken kreeg. Ik moet er niet aan denken, want ik wil nog helemaal nergens afscheid van hoeven nemen en word al woest bij het idee alleen al.

Zij legde zich er ogenschijnlijk rustig bij neer en ging niet de strijd aan. Gepokt en gemazeld door intense ervaringen om haar heen, sloeg ze direct haar eigen pad in. Zonder de aangeboden experimentele behandelingen.

Ik had er intense bewondering voor, maar vroeg me tegelijk ook af: hoe doe je dat en waarom precies? Is het leven dan niet de moeite waard? Zijn wij niet de moeite waard? 

Nu denk ik: wat zou ik doen? Vechten, vluchten of overgeven? Ik heb geluk, want ik hoef nog geen keuzes te maken. Mazzelaar ben ik.

Vorige week ging ik weer eens langs. In mijn eentje en met een eendje. 

Want het eendje staat symbool voor haar. Niet vanwege het gesnater, hoewel dat  zomaar wél had gekund, want snateren kon ze. Niet vanwege de zwemkwaliteiten, hoewel ze een enorme waterrat was. 

Maar door het stomme toeval dat ze toentertijd een knuffel eend kreeg, die ons altijd aan het lachen maakte, hoe klote de situatie ook was. Deze pluizenbol staat nog altijd in haar slaapkamer. 

En in de afgelopen jaren heb ik ook een aantal nieuwe varianten naar haar toe gebracht. Ze staan er nog steeds. Verteerd en verweerd.

Onlangs vond ik een kitscherig eendje, met zo'n zonnecel, waardoor het kan gaan wiebelen. Omdat Jongste ooit een Elvis-op-zonnecel vond en een kleine verzameling startte, kocht ik voor hem de eendjes variant. Maar bedacht me vlak voor ik het aan hem zou geven, dat het nóg meer bij haar past dan bij hem.

Omdat het een eendje is dat altijd beweegt. Net als zij dat altijd deed. Bruisend van energie. Tot haar lampje uit ging.