Op een onbewoond ei-hei-land

vrijdag 27 februari

Met een gezamenlijke vrije vrijdag in beeld, maakten we wandelplannen. Want hé, wat konden we anders?

Zochten we eerst naar een nieuwe horeca wandeling, bedacht hij toch iets anders.

Als je ons beter kent, weet je dat we geocachers zijn. Het brengt ons op unieke plekken, geeft een extra dimensie aan wandelen en doet een beroep op ons creatieve denk- en oplossend vermogen.

Hij had zin in avontuur. En wist in de buurt nog één en ander te liggen, waarbij het geen gewone wandeling zou worden. Maar banjeren over akkers en door weilanden, het aandoen van een onbewoond eiland en misschien wel slootje springen.

Het zonnetje scheen, dus waarom ook niet. We schoten onze schoenen en hij-mag-vies-worden-broeken aan en fietsten richting Woudweg, voor het begin van een serie langs het boerenlandschap.

Bij de boer parkeerden we onze fietsen en begonnen we ons een weg te banen naar het kleine eilandje, waar de eerste cache van deze dag verstopt zou liggen.

Ooit, in het begin van onze cache carrière lag er ook al een cache op deze plek.
Ik kan me nog goed herinneren hoe spannend we het toen vonden, om zomaar over andermans land te lopen. "Kunnen we dit wel maken?" Dertien keer omkijken onderweg of niemand ons zag of erger nog: terugriep. Maar met inmiddels een flinke dosis ervaring rijker, wisten we dat de boer ons hier juist uitnodigt om zijn mooie land te bewandelen en bekijken. En omdat er een nieuwe verstopplek op dit eilandje was gecreëerd, konden we er nóg eens op.

Kijk. Daar bij die pijl ligt het. Ziet er zo niet uit als een eilandje hè? Maar het is het heus wel. Zie maar eens op de volgende (lucht)foto.

~ foto van geocachen.com ~

Dit eilandje stond vroeger bekend als het geriefbosje.

Uit het geriefbosje haalde de boer zijn hakhout dat in en om het huis werd gebruikt. Vaak worden deze geriefbosjes verward met een pestbosje. Een pestbosje is waar de boer het vee begroef dat aan de veepest overleed.
Deze pestbosjes liggen vaak in een hoek van het perceel, zo ver mogelijk bij de boerderij vandaan.

Naast dit grote verschil is een geriefbosje juist op een eiland aangelegd, met een slootje eromheen, om het jonge hout te beschermen tegen het vee.

Afijn. Het eilandje zou te bereiken zijn door slootje te springen. Maar van de jaren-terug-ervaring wisten we nog dat er toen een ernstig gammel plankje lag.

Wat bleek? Het lag er nog, maar was door de tand des tijds nog meer aangetast. Tel daarbij op dat er veel regen gevallen was, zodat de waterkant nogal drassig was. En als bonus onze tellende jaren, waardoor onze souplesse er niet bepaald op vooruit was gegaan.

We waren het er al snel over eens dat hij van het sterke geslacht was. Ja, nu wel ja. Hij mocht dus eerst.

Ik geef eerlijk toe dat ik foto's maakte om zijn eventueel legendarische glijpartij het water in vast te leggen. Is niet gebeurd.

Ook ik bereikte de overkant en al snel vonden we wat we zochten.

Hier vandaan stuurden de aanwijzingen ons over de poldergrond en landerijen.

Het was de kortste weg om het eilandje via de achteruitgang te verlaten.

Maar daar lag weer zo'n gammel plankje boven een nóg grotere oversteek.
We besloten deze uitdaging uit de weg te gaan en via de vooringang het terrein te verlaten.

Al klunend, wat vooral een uitdaging voor zijn kniebandjes was, verplaatsten we ons richting de volgende verstopplaats. Slootje springen was één manier om er te komen. Maar voor de speurneuzen zoals wij die iets verder keken dan hun neus lang was, waren er eenvoudiger opties. En waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan. Hebbes!

Weer een hindernis overwonnen.

Hierna wandelden we nog een rondje door de polder en waren we na een kilometer of wat terug bij de fietsen.

Voldaan, opgefrist en met rozige wangen.

Inmiddels is het broedseizoen begonnen en kunnen deze caches tijdelijk niet bezocht worden.
Na 15 juli zijn ze weer toegankelijk.