Er is maar één Maarten

Lange tijd dacht ik dat superhelden een cape hadden. Eén waaraan je kon zien dat ze bovenmenselijke krachten hadden. Ze redden de wereld met een gebaar van hun hand.

Maar in het echte leven kost het redden van de wereld bloed, zweet en tranen. Dan slapen helden twintig minuten omdat het gevecht nog niet klaar is. Glijden ze met pijn in hun ledematen door het water. Huilen ze tranen, die in dat water niet te zien zijn.

In het grote mensen leven hebben helden geen capes. In het echte leven dragen ze een zwempak met een poepritsje. En heten ze Maarten.

Gefascineerd heb ik hem deze dagen gevolgd. Voor mij was hij een tweede Pippi Langkous. "Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan."

Als je dat in de juiste provincie en met het juiste doel doet, dan kunnen wij Hollanders dat best waarderen.

Zijn zwemtocht typeert de route die kankerpatiënten ook afleggen. Weten dat er pijn gaat komen en toch hoopvol aan de behandeling beginnen. Zonder de garantie op een goede afloop.

Er ontstond een heuse Elfsteden-sfeer. Met veel publiek, dag én nacht, boten in het water om golven te breken, tractoren langs de kant om de zwemweg bij te lichten, bekende Nederlanders om hem toe te spreken, veel media aandacht en pizza's en gebakken eieren op het water geserveerd.

Zaterdag was hij bij wijze van spreken nog gewoon een man die baantjes aan het trekken was. Dat was nog een vrij normale dag. Toen kwam de nacht. En op zondag werd echt duidelijk hoe bovenmenselijk het was wat hij deed. Laat staan wat hij maandag neerzette.

Wàt een sportman, wàt een held.

Met bewondering volgden ik en al die mede-landers zijn zwem-weg door Friesland en zijn dagen na het afsluiten van dit project. Met ontroering en kippenvel.

Ruim 4,3 miljoen euro is er nu al ingezameld.

Afgelopen week zwom ik de Zwem4daagse. Net zoals ik dat in mijn tienerjaren in Vlaardingen deed.

In plaats van vooruit, bleek de ontwikkeling van het evenement fors achteruit te zijn gegaan in die 35 jaar. Het was echt abominabel slecht georganiseerd.

Er waren ruim 200 deelnemers. Vorig jaar 52. Daar was uhh, niet helemaal juist op ingespeeld. En dat werd gedurende de 4 dagen ook niet zo best bijgesteld.

Kijk, onze sportieve plaatsgenoot was er ook. Klik* om te zien waar ik haar al eerder tegenkwam. Even door scrollen tot halverwege het verhaal.

Ik nam me voor om me nergens aan te ergeren. Helemaal lukte dat niet, maar gaandeweg de dagen wél steeds beter.

De bedoeling was om dagelijks 20 banen van 25 meter te zwemmen. Totaal 500 meter per dag dus. Maar méér mocht ook. 

Ik koos ervoor om de tijd vol te zwemmen die beschikbaar was. Een uur, en de laatste dag zelfs bijna 1,5 uur.

Aan de spieren van mijn rug, schouders en armen was dit goed te voelen. Eigenlijk zou ik het vaker moeten doen. Maar ik weet nog niet zo goed hoe ik dat in moet passen in onze best drukke gezins-schema's. En of ik het geld ervoor over heb.  

Ik heb in elk geval iets om over na te denken. 

In totaal legde ik 5,45 zwemkilometers af, in 4 uur en 27 minuten. Dat is een gemiddelde snelheid van 1,23 kilometer per uur. Per uur, dus.

De laatste uren van Maarten kon je zien dat het niet zo goed meer met hem ging in het water. Zijn snelheid nam af. Hij zwom steeds langzamer. Uiteindelijk nog maar 2 kilometer per uur. Maar?

Begrijp je mijn punt? Ik ben best trots op míjn Vierdaagse. Maar mijn snelheid en die van hem na 55 uur zwemmen, zet zijn prestatie wél in het juiste perspectief.

HELD!

Nou ja, zeg!

Kun jij je het Hilversumse avontuur van twee van mijn mannen nog herinneren? 

Die mannen die midden in de nacht op de ANWB stonden te wachten? (Hier kun je eventueel je geheugen opfrissen.)

En een bos bloemen *klik mee naar huis kregen omdat het toevallig vrijdag de dertiende was?

Diezelfde mannen kregen een paar weken later een brief van de ANWB over de post. 
Kijk dan!

Omdat ze zo lang hadden moeten wachten, kregen ze óók nog excuses én een cadeaubon.

Dat lidmaatschap hebben we er al lang en breed uit.

DIY - Huisnummer-potjes

Zo'n twee jaar geleden maakte ik ons huisnummer in bloempotjes. 

Hier kun je teruglezen hoe ik dat deed.

Het wàs de bedoeling dat de verf er niet door de seizoenen heen afbladderde, maar dat deel van het projectje bleek uiteindelijk niet gelukt. Dus stond ik voor de keus:
- ik gooi ze weg en doe het voortaan zonder
- ik begin opnieuw en maak anderen
- ik doe deze in de renovatie

Ik vond ze nog té leuk om er nu al afstand van te doen. Dus koos ik voor de minst fraaie, maar meest snelle variant.

Ik tipte het groen en wit bij, flansde er een verse laklaag over, verse plantjes er in...
èt voila!

Helemaal prima weer.

Toen ging ik een week van huis, terwijl het voor de deur hoog zomer was.

Èt voila...ik had 3 bosjes stro bij de voordeur staan.

Ook zaten er nu blazen lucht onder de toplaag.

Maar dát zie je alleen van heel dichtbij. Dus deed ik er snel verse anjer-plantjes in en zette ze weer op de grond. Nu zie je er vanaf zo'n 1 meter 69 niets meer van.

En wat je niet ziet, is er ook niet. Opgelost.

Mijlpaal

Eind januari 2011. Dat is inmiddels zeven-en-een-half jaar geleden. Toen de 4 nog in mijn leeftijd zat en onze jongens nog puppies waren.

In 2011 begon ik dit blog.

Ik gaf mezelf een schop onder de kont, om wat meer uit mijn hol te komen. Uit het
gezin-zorgen-mama cirkeltje. Ik vond dat ik er meer tussenuit moest. Tijd voor mezelf nemen. Dat hoefde niet spectaculair of ver weg te zijn. Geluk en ontspanning kun je tenslotte heel goed in kleine dingen vinden. In die periode was ik dat even kwijt geweest.

Het schrijven zelf gaf me steeds meer plezier. En intussen werd dit blog langzaam maar zeker een verzamelplaats verhaaltjes, foto's en belevenissen. Mijn digitale fotoboeken.

Ik hecht daar aan, omdat ik de behoefte voel om herinneringen te verzamelen, en te bewaren. Waarschijnlijk omdat ik ze zelf niet zoveel heb. Ja, heus, ik heb foto's. Hartstikke veel leuke en unieke foto's, waar ik regelmatig en graag naar kijk. Maar ik heb er geen verhaaltjes bij, geen gedachten en overpeinzingen. Die ik, geschreven door mensen die mij dierbaar zijn, zó graag had willen lezen. Maar ik heb nog geen eens een handgeschreven boodschappenlijstje van ze.

Afijn. Jullie weten het. Ik schrijf nog steeds. Met ontzettend vele plezier. En nú al vind ik het geweldig om vanuit de begintijd dingen terug te zien en te lezen. Voor mij heeft het zijn nut dus allang bewezen. Ooit, ooit, zou ik de leukste blogs best eens in een boek willen bundelen. Omdat ermee op de bank zitten, bladeren, het vast houden, ook zo leuk is. 
Dat is ook de reden waarom ik elke blog één of meerdere labels meegeef. Zodat ik, mocht ik er ooit aan toekomen, op onderwerp de blogs bij elkaar kan vinden. Voor de jongens bijvoorbeeld, of over het hardlopen of gezinsleven in het algemeen.

Terwijl ik dit zeven jaar geleden voor mezelf begon, zijn er inmiddels best een aantal mensen die regelmatig met me mee lezen.Voornamelijk mensen die ik ook persoonlijk ken.

Deze week passeerde de bezoekersteller de honderdduizend. 100.000.
In blogland is dat een aantal van niets. Maar in mijn wereldje vind ik het een ongelofelijk aantal. Honderdduizend keer heeft iemand Met Volle Teugen aangeklikt.

Bedankt voor het mee-lezen. En tot de volgende blog, want ik ben er nog lang niet klaar mee.

Zwemmen

Social media.

Sociale media (de Engelse term social media is ook in het Nederlands gangbaar) is een verzamelbegrip voor online platformen waar de gebruikers, zonder of met minimale tussenkomst van een professionele redactie, de inhoud verzorgen. Hoofdkenmerken zijn interactie en dialoog tussen de gebruikers.

Iedereen kan en mag er van alles van vinden. Mij heeft het op verschillende momenten iets gebracht. Zo ben ik door het lezen van blogs in 2012 op het idee gekomen om te gaan leren hardlopen. Dat waren niet zomaar blogs, maar geschreven door een a-sportieve vrouw, iets jonger dan ik, met flink overgewicht en een enorme drive om gezonder te willen gaan eten en bewegen. Ik las met haar mee en kreeg voor haar mijn handen op elkaar toen zij onafgebroken 5 kilometers kon hardlopen. Later zelfs 10.
Als zíj het kan leren, moet ik dat toch ook kunnen, was mijn gedachte.

Jullie weten waar dit op uitgedraaid is. Ik hèb leren hardlopen en heb zelfs halve marathons volbracht. Niet heel snel, maar hé, ik had ook niet gezegd dat ik wilde snel-lopen. En ik doe het nog steeds met plezier, èn omdat het zo goed voor me is.

Een vriendin van haar blogde ook en toen ik een account aanmaakte op Instagram volgde ik beide dames. Deze tweede propageerde op een gegeven moment 'koud na-douchen'. 
Een gruwel vond ik het, alleen de gedachte er aan al. 
Later las ik dat ook Sportrusten - dit is een programma waarbij je sporten en ademhalingsoefeningen combineert, voor meer energie en een blijmoediger brein - dit promoot.
Afgelopen maanden, toen het zo snik heet was, ben ik het tóch gaan proberen. Want zeg nou zelf. Vaak is het zo dat je terwijl je net uit de douche bent, je alweer erg aan het transpireren bent. Op advies draaide ik toen vlak voor ik de douche uit wilde, de warme kraan beetje bij beetje terug. Van lauw, naar fris, naar best koud. Ik, de opper-koukleum, hield dat eigenlijk best snel een tijdje vol. Stapte ik daarna uit de douche, hoefde ik niet meer na te zweten. Nu ben ik benieuwd of ik dit ook in de wintermaanden nog lekker vind, maar daar zie ik wel een uitdaging in.

Nu hebben de hiervoor genoemde dames inmiddels een nieuwe hobby erbij. Zwemmen. Als ik iets vervelend vind, is het wel zwemmen. Deels omdat ik dat frisse water verafschuw, maar ook omdat ik het nooit zo goed heb geleerd. Ja, tuurlijk, wel de schoolslag. 
Maar borstcrawlen niet. Inmiddels weet ik best hoe goed zwemmen voor je lijf en spieren is. Ook voor de versterking van je rug. 

Tijdens onze week in Drenthe, hadden we een zwembad onder handbereik. Zwembadje. Zes bij twintig. Recht toe recht aan, zonder springplank , glijbaan en golven. Ideaal om baantjes te zwemmen. Elk eerste half uur op de dag werd dan ook gereserveerd voor rustig zwemmen. Daarna mochten de kinderen er pas bij in.

Zes ochtenden had ik dus de kans op te gaan zwemmen. Ik had heus plannen. Maar het kwam er niet van, omdat we op tijd weg wilden voor ons dagprogramma. Of omdat ik geen zin had om een wekker te zetten en uit wilde slapen. Vakantie is tenslotte ook om uit te rusten.

Maar de laatste dag vond ik mezelf ineens een zwakkeling. Ik zette dus toch eens de wekker, duikelde een bikini op en wandelde naar het bad. Stil en he-le-maal leeg. Alsof het mijn privébad was, zette ik op mijn gemak de klapdeuren naar de tuin open en gleed het water in. Vijf minuten later kwamen er een moeder met 2 dochters bij, die net als ik rustig banen gingen zwemmen. Ook gewoon de schoolslag. Na een half uurtje hielden zij het voor gezien, maar ik ging door. Tien minuten lang was ik er alleen. Daarna kreeg ik gezelschap van 2 bommetjes makende en duikende vlegels, maar daar kon ik nog best omheen zwemmen. 

Mijn doel werd 'het uur volmaken'. Dat lukte. 53 Banen op de teller. Omgerekend iets meer dan 1 kilometer zwemmen. Niet snel, maar voor een niet zwemmer best een inspanning.

Volgende week wacht me een sportief evenement. De Schiedamse Zwem Vierdaagse. 
Net als vroeguh, toen ik tiener was. Ik heb me ingeschreven. Alleen. Want er is geen sterveling die met me mee wil. Maar. Ik. Ga. Het. Gewoon. Doen.

Ome Leo

Tussen begin 1938 en half 1944 werden er 3 kinderen geboren in het Schiedamse gezin Reijgersberg.

Twee broers en één zus.

Hun jeugd brachten ze door in De Gorzen.

In hun volwassen leven vlogen ze uit, over het hele land. Later zelfs over de landsgrens.

Enkele overeenkomsten? Het zijn alle drie levensgenieters, en ze kunnen goed lachen en kletsen.

Ze bleken ijzersterk. Ze verloren allemaal hun partner(s), maar bleven als trio overeind.

Als je dan 78, 72 en 77 bent, en zo op een familiedag in de nazomer van 2016 bij elkaar kunt zitten, vind ik dat erg bijzonder. Wat heb ik die dag genoten van hun vrolijke verhalen over 'die goeie ouwe tijd'. 

Het zou de laatste keer zijn dat ze bij elkaar waren. Maar dàt wisten we toen gelukkig nog niet.

Een jaar geleden namen we afscheid van de oudste broer, mijn ome Leo. Met onze kleine familie bij elkaar. We droegen hem uit zijn huis, wat ik nog best een toer vond, over de smalle galerij en door het trappenhuis. Met een zwart vlaggetje op mijn auto reden we naar het crematorium. We luisterden zijn muziek en hoorden zijn kinderen vertellen over hun leven samen.

Mijn herinneringen vormen een beeld van een aimabele, sociale man. Eén met zijn sjekkie. Werkzaam bij de politie. Boekschrijver. Met hart en ziel lid van de Operette vereniging Bel Banto. Reislustig. Ontelbaar keer als begeleider mee geweest met andermans vakanties. Stukjes schrijver voor de krant, die hij vanachter zijn typemachine op papier rammelde. Enorm begaan met de sportverenigingen in zijn buurt. Op latere leeftijd trouwe aanhanger van de handbaldames van Dalfsen. 

Maar ook de man wiens hart en huis groot genoeg waren om mij, een jaar of drie en een half, deel van zijn gezin uit te laten maken. Een tijd waar ik, gek genoeg, nul herinneringen aan heb. Alleen een gevoel van eenzaamheid.

Ik denk dat zijn laatste jaren ook een deel eenzaamheid in zich hadden. Hij loste dit op zijn manier op. Hij bracht veel tijd door in zijn tweede huis. De Zeven Deugden. *klik 

Hij was er vaste klant. Dronk er dagelijks 's ochtends zijn koffie en borrel, en at er 's avonds zijn maaltijd. Had er zijn eigen stoel en plek. Liet zich er op vaste tijden heen- en thuisbrengen door een taxi. 

Jaar in, jaar uit. 

Logisch en passend dus, dat wij daar op hem proostten. Er stond een tafel klaar, als prachtig eerbetoon. Berenburg, cappuccino met koekjes, jus d'orange, snoepjes én de asbak.

Ik vermoed dat de omzet daar gekelderd is afgelopen jaar.

Maar voorlopig is er, behalve de herinneringen en foto's, één ding dat blijft. Ik ontdekte het bij toeval, toen ik vorig jaar via Google Maps me aan het oriënteren was op parkeerplekken in de buurt van De Zeven Deugden.

Ome Leo. Via Streetview kwam hij zo mijn beeldscherm in. Omdat De Zeven Deugden en hij met zijn taxiritjes zo aan elkaar verbonden zijn.

Radler kwarktaart

Oudste drinkt graag een koud flesje of blikje Radler. Een fris citroenbiertje, met naar keus een alcoholpercentage van 2% in zich, of 0%.

Oudste lust graag taart en is daar helemaal niet kieskeurig in. Jongste eet bij voorkeur kwarktaart. Dat is voor mij weer erg prettig, want een eenvoudiger taart om te maken ken ik niet. Bovendien is het onmogelijk deze te laten mislukken.

Oudste was dus jarig. Bij jarig hoort taart. Én er bleek een Radler Kwarktaart-mix in de verkoop te zijn gegaan.

Tja, wat doe je dan? Precies. Ik was bereid om dit een keer uit te proberen.

Radler is frisdrank en bier tegelijk. Al bijna een eeuw oud. De Beierse kroegbaas Franz Kugler had in 1922 het idee om voor dorstige fietsers een nieuwe drank samen te stellen. Hij mengde citroenlimonade met pils en bedacht meteen ook maar een naam. Fahrrad werd Radler. De rest is geschiedenis. Nieuwsgierig naar meer? Klik dan eens hier, dan kun je er meer over lezen. 

Ook bijvoorbeeld dat er vier tot zes suikerklontjes in 1 flesje / blikje zitten, afhankelijk van het merk. En dat er minder suiker zit in de alcoholvariant.

Ik nam dus de proef op de som, met de Radler kwarktaart van Home made. De bereiding was zoals ik al eerder zei, een fluitje van een cent. Binnen twintig minuten stond de taart in de springvorm, waarna hij nog zo'n 2 1/2 moest opstijven in de koelkast.

Hij was ècht heerlijk. Zomers, fris, licht en luchtig. De smaak wordt bepaald door de Radler en dan vooral door het citroendeel van deze combinatiedrank. De pils proef je er niet in terug.

~ Ik maakte er chocoladeschaafsel op en slagroom naast ~

Feitelijk hadden we hier dus te maken met een citroenkwarktaart. Maar dan echt wel een hele lekkere. Waarschijnlijk kun je de Radler moeiteloos vervangen door citroenlimonade. Dat ga ik nog wel eens testen en dan horen jullie dit weer van mij.

Negentien

Lieve Jelmer,

10 augustus 1999

De warmte van de afgelopen weken brengt me met gemak terug naar de zomer van toen. Al 42 en een halve week keken we naar je uit. In het ziekenhuis waar we ons dagelijks moesten melden voor een 'opwek-behandeling', dachten ze al 4 dagen lang dat je die dag écht geboren zou worden. Jij had alleen geen haast. 

Net toen we ons op gingen maken voor een nacht in het ziekenhuis, klopte je plots aan de deur. Je weg naar buiten ging niet vanzelf. Met enige dwang in de vorm van een tang op je koppie, werd je uiteindelijk naar buiten gedirigeerd. Het was noodweer, een echte langdurige zomerbui. Maar om half één was je daar dan. Je werd op mijn buik gelegd en ik vond je prachtig. En ook reusachtig groot. Ik wist meteen dat ik alles voor je zou doen. Jouw geluk was mijn prioriteit. Ik hield direct van je. Met zijn drietjes waren we nu een gezin. En ik een moeder. Een overbezorgde moeder, soms. Want ja, het was ook pas mijn eerste keer. Ik moest nog leren hoe ik een moeder moest zijn. Jij leerde me wat onvoorwaardelijk houden van is.

10 augustus 2018

Vandaag word je negentien. Wie had dat gedacht, zo snel zo groot! En zoals dat gaat als je negentien bent, het was een bewogen jaar. Wat is er veel gebeurd. Een jaar van veel projecten in hoog tempo doen, examens afleggen, stage lopen, je rijbewijs halen,een MBO diploma binnen spelen, een beslissing nemen over je nabije toekomst en een bak geld verdienen.

Als ik naar jou kijk zie ik dat het prima is. Je ziet er goed uit, nog steeds reusachtig groot. Je bent gezond. Een tikkie nonchalant en onhandig. Afwachtend.

En weet je, jij maakt je leven ook veel eenvoudiger dan het soms bij anderen lijkt. Jij maakt je niet zo heel druk om wat er allemaal zou kúnnen gebeuren of hoe het allemaal zou kúnnen lopen. Focus ook maar liever op wat je wél kunt beïnvloeden. Slaap genoeg. Eet goed, vooral plantjes. Til niet te zwaar, want je hebt maar één rug. Poets je tanden en hou je pincode geheim. Zie je? Kind kan de was doen.

Leer door ervaringen, maak fouten, bedenk oplossingen en leef! Blijf zorgen dat je je prettig voelt onder je eigen huid. Schroom niet om beslissingen te nemen waar jezelf gelukkig van wordt. Houd gevoelens van anderen in acht, maar bedenk dat het jouw leven is en van niemand anders.

Misschien ga je wel trouwen, later. Misschien wel niet. Misschien krijg je wel kinderen. Misschien wel niet. Misschien lig je in scheiding op je 43e. Misschien doe je op tafel de vogeltjesdans op je 60-jarig huwelijksfeest. Wat het ook wordt, geef jezelf niet teveel schouderklopjes, maar haal jezelf ook niet naar beneden. Het leven bestaat maar half uit keuzes. De andere helft is gewoon mazzel. Dat geldt voor jou, en ook voor alle anderen.

Zoals het er nu uitziet, heb ik alle vertrouwen in je. Je bent grappig, sterk en nog veel meer. Je kunt alles worden wat je maar wilt. Maar je hoeft niet altijd sterk te zijn. Er is zelfs niets mis mee om ook een zachtere kant te hebben. Volg gewoon je eigen hart. Jij voelt wanneer iets goed is of fout. Vertrouw daar op. Kom op voor waar jij in gelooft en laat je nooit door derden wijsmaken dat dit niet 'cool' is. Echt, doe gewoon wat jij denkt dat goed is. Het is aan jou om je verder te ontwikkelen. Maar volwassen worden lukt jou tot hier prima. Zit je iets dwars, kom dan bij ons en we zullen je altijd helpen.

Ik hoop dat je straks terugkijkt op een fijne jeugd. Struikel niet over dingen die achter je liggen, want die kant ga je niet op.

Ik hoop dat je weet hoeveel ervan je gehouden wordt. Hoe belangrijk jij bent, voor ons. Toen, nu en over 100 jaar.

Zorg dat je de man wordt die je wilt worden. En begin daar vandaag mee.

Fijne verjaardag, jongen.

Kus, van je moeder

Het ging wel eens soepeler

Ons gezin houdt er niet van lang van huis te zijn. Over het algemeen is dus een vakantieweek van 7 nachten helemaal prima. Thuiskomen is dan een feestje.

Dit jaar kwamen we anders uit Drenthe. Nou ja, de helft van ons dan. Waarvan ik dan een kwart vertegenwoordigde. Gewoon. Geen zin om naar huis te gaan. Op de terugweg al heimwee. Zoiets.

Met dubbele gevoelens thuis de vrije dagen afgebouwd. Maandagavond met frisse tegenzin de wekker op 6.10 uur gezet.

En tegelijk een knop omgezet. Verzetten was tenslotte zinloos. Ik moest ècht weer aan de slag.

Tja. Toen werd het zó'n werkdag. Op de voorbereiding, mijn eerste baantje, was het loei-druk. Ontzettend veel post in korte tijd te verwerken. Dat in een atmosfeer die niet bepaald verfrissend was. We werken met een mannetje of 50 in een dichte, donkere hal, zonder ramen en deuren. Dus zonder daglicht. Wetende dat we weken, oh nee maanden, met hoge temperaturen achter de rug hebben, kun je je misschien voorstellen hoe warm het daar is en hoe het er dan binnen ruikt.

Niet om te klagen, maar dat kost gewoon energie. Daarna wachtten er nog 2 postwijken op me. Met ook daar dus een buiten verhouding hoeveelheid post. En zonnig in 30+ graden Celsius. 

Op het moment dat mijn fiets beladen was, schoof hij onderuit. Een behulpzame assistent raapte hem op en begon aan zijn eigen wijken. Vol goede moed stapte ik ook op. Maar ik kwam niet vooruit. Wel G&D$E#D@M*E! De ketting lag er af. Niet te herstellen door mij, omdat er een dichte kettingkast omheen zat.

Dus haalde ik mijn fiets weer leeg en kon naar huis lopen. Reservefietsen, daar doen ze namelijk niet aan bij mijn werkgever. Thuisgekomen gutste het zweet al van mijn tronie. Daar bleken alle fietsen in gebruik. Dus zat er niets anders op dan de auto te pakken en daarmee te gaan bezorgen. Waardeloos, want dan kun je dus nergens de kortste route kiezen, maar moet je overal om.

Uiteindelijk heb ik 5 uur lang in de hitte rondgesjouwd. Je kon me uitwringen, er zat een man met een hamer in mijn hoofd en mijn energie was -20. Wàt een eerste werkdag.

Het ging wel eens soepeler. Is het héél gek dat ik uitkijk naar de buien en temperatuurdaling?

~ Ik tekende de frustratie van me af ~

Verkeerspark

“Kunnen we niet een kijkje nemen bij het terrein van het Verkeerspark in Assen?”

~ Foto van internet, van de oude situatie ~

In de jaren 2005 tot en met 2008 hebben we hier heel wat leuke uren doorgebracht. 

Soms koud, guur en vochtig. Want we waren er in de herfst. Soms met-zonder-jas-weer.

~ 2008 ~

Met de legendarische hoofdagent Jan van Dijk. Het eindeloos patat eten, ijsjes snoepen en koffie met cake naar binnen schrokken. Omdat het bij de prijs inbegrepen was. 

Het allereerst all-you-can-eat restaurant dat wij kenden.

~ Helaas niet zo'n scherpe foto ~

Het beeld van Jongste in 2005 staat ons nog op het netvlies. Twee jaar en hij wilde ook persé op de kartbaan. Hij lag gestrekt in die kart, zodat hij met zijn teentjes toch bij het gaspedaal kon en met zijn oogjes nog net over het stuur op de baan kon kijken. En hij ging hárd! Ik ben op een gegeven moment gestopt met kijken omdat ik vreesde dat dit niet goed ging aflopen. Maar dat liep het wel. Het jong zat vol durf en bravoure en croste gewoon zonder brokken die baan over.

~2006 ~

Afijn. Bij dat park – of eigenlijk de restanten ervan – gingen we een kijkje nemen.

Op deze plek, De Haar, werd het park ooit in 1988 geopend. Daar konden kinderen een eigen rijbewijs halen en onder andere rijden in trapauto’s. Er was een ruim kilometer lang parcours voor. In 2005 werd het uitgeroepen tot populairste schoolreis-bestemming van Groningen en Drenthe.

Wegens tegenvallende bezoekersaantallen ging het park in 2014 niet meer open voor publiek. De eigenaar had twee jaar geprobeerd het te verkopen. Uiteindelijk is alleen de inboedel verkocht. In mei 2016 is het concept verkocht en in april 2017 kreeg het verkeerspark een nieuwe plek in een attractiepark in Appelscha.

Ik dwaal af. Waar was ik?

De aanblik van het terrein was vrij troosteloos. Desastreus. Spooky. Géén hekken er om heen, dus stonden we al met één been binnen met de bedoeling er eens rond te gaan snuffelen.

~ foto van internet ~

Helaas stak een surveillance politiewagen daar een stokje voor. Die had onze auto gespot en kwam een kijkje nemen. Er wordt nogal eens koper gejat, dus hij wilde weten of wij potentiele jatmozen waren. Nee, dat niet. 

Maar hier eindigde wel ons avontuur dat nog niet eens echt begonnen was.