Het ging wel eens soepeler

Ons gezin houdt er niet van lang van huis te zijn. Over het algemeen is dus een vakantieweek van 7 nachten helemaal prima. Thuiskomen is dan een feestje.

Dit jaar kwamen we anders uit Drenthe. Nou ja, de helft van ons dan. Waarvan ik dan een kwart vertegenwoordigde. Gewoon. Geen zin om naar huis te gaan. Op de terugweg al heimwee. Zoiets.

Met dubbele gevoelens thuis de vrije dagen afgebouwd. Maandagavond met frisse tegenzin de wekker op 6.10 uur gezet.

En tegelijk een knop omgezet. Verzetten was tenslotte zinloos. Ik moest ècht weer aan de slag.

Tja. Toen werd het zó'n werkdag. Op de voorbereiding, mijn eerste baantje, was het loei-druk. Ontzettend veel post in korte tijd te verwerken. Dat in een atmosfeer die niet bepaald verfrissend was. We werken met een mannetje of 50 in een dichte, donkere hal, zonder ramen en deuren. Dus zonder daglicht. Wetende dat we weken, oh nee maanden, met hoge temperaturen achter de rug hebben, kun je je misschien voorstellen hoe warm het daar is en hoe het er dan binnen ruikt.

Niet om te klagen, maar dat kost gewoon energie. Daarna wachtten er nog 2 postwijken op me. Met ook daar dus een buiten verhouding hoeveelheid post. En zonnig in 30+ graden Celsius. 

Op het moment dat mijn fiets beladen was, schoof hij onderuit. Een behulpzame assistent raapte hem op en begon aan zijn eigen wijken. Vol goede moed stapte ik ook op. Maar ik kwam niet vooruit. Wel G&D$E#D@M*E! De ketting lag er af. Niet te herstellen door mij, omdat er een dichte kettingkast omheen zat.

Dus haalde ik mijn fiets weer leeg en kon naar huis lopen. Reservefietsen, daar doen ze namelijk niet aan bij mijn werkgever. Thuisgekomen gutste het zweet al van mijn tronie. Daar bleken alle fietsen in gebruik. Dus zat er niets anders op dan de auto te pakken en daarmee te gaan bezorgen. Waardeloos, want dan kun je dus nergens de kortste route kiezen, maar moet je overal om.

Uiteindelijk heb ik 5 uur lang in de hitte rondgesjouwd. Je kon me uitwringen, er zat een man met een hamer in mijn hoofd en mijn energie was -20. Wàt een eerste werkdag.

Het ging wel eens soepeler. Is het héél gek dat ik uitkijk naar de buien en temperatuurdaling?

~ Ik tekende de frustratie van me af ~