Mijlpaal

Eind januari 2011. Dat is inmiddels zeven-en-een-half jaar geleden. Toen de 4 nog in mijn leeftijd zat en onze jongens nog puppies waren.

In 2011 begon ik dit blog.

Ik gaf mezelf een schop onder de kont, om wat meer uit mijn hol te komen. Uit het
gezin-zorgen-mama cirkeltje. Ik vond dat ik er meer tussenuit moest. Tijd voor mezelf nemen. Dat hoefde niet spectaculair of ver weg te zijn. Geluk en ontspanning kun je tenslotte heel goed in kleine dingen vinden. In die periode was ik dat even kwijt geweest.

Het schrijven zelf gaf me steeds meer plezier. En intussen werd dit blog langzaam maar zeker een verzamelplaats verhaaltjes, foto's en belevenissen. Mijn digitale fotoboeken.

Ik hecht daar aan, omdat ik de behoefte voel om herinneringen te verzamelen, en te bewaren. Waarschijnlijk omdat ik ze zelf niet zoveel heb. Ja, heus, ik heb foto's. Hartstikke veel leuke en unieke foto's, waar ik regelmatig en graag naar kijk. Maar ik heb er geen verhaaltjes bij, geen gedachten en overpeinzingen. Die ik, geschreven door mensen die mij dierbaar zijn, zó graag had willen lezen. Maar ik heb nog geen eens een handgeschreven boodschappenlijstje van ze.

Afijn. Jullie weten het. Ik schrijf nog steeds. Met ontzettend vele plezier. En nú al vind ik het geweldig om vanuit de begintijd dingen terug te zien en te lezen. Voor mij heeft het zijn nut dus allang bewezen. Ooit, ooit, zou ik de leukste blogs best eens in een boek willen bundelen. Omdat ermee op de bank zitten, bladeren, het vast houden, ook zo leuk is. 
Dat is ook de reden waarom ik elke blog één of meerdere labels meegeef. Zodat ik, mocht ik er ooit aan toekomen, op onderwerp de blogs bij elkaar kan vinden. Voor de jongens bijvoorbeeld, of over het hardlopen of gezinsleven in het algemeen.

Terwijl ik dit zeven jaar geleden voor mezelf begon, zijn er inmiddels best een aantal mensen die regelmatig met me mee lezen.Voornamelijk mensen die ik ook persoonlijk ken.

Deze week passeerde de bezoekersteller de honderdduizend. 100.000.
In blogland is dat een aantal van niets. Maar in mijn wereldje vind ik het een ongelofelijk aantal. Honderdduizend keer heeft iemand Met Volle Teugen aangeklikt.

Bedankt voor het mee-lezen. En tot de volgende blog, want ik ben er nog lang niet klaar mee.