Vilt en ruilen

Omdat ik nu vaker thuis ben én meer rust ervaar, besteed ik meer tijd aan mijn creatieve hobby's. Inmiddels moet ik er wél voor waken dat ik niet alleen maar voor anderen aan het bakken ben, want dan schiet er geen tijd meer over voor die andere dingen.

Ik ben onder andere bezig geweest met vilt.

Vilt, dat na een post op Instagram, een reactie opleverde. "Ik heb hier nog wat vilt liggen waar ik niets mee doe. Wil jij het misschien hebben?" Nou, graag natuurlijk.

Binnen 24 uur viel het door mijn brievenbus. Dank je wel.

Ik vroeg haar of ik in ruil daarvoor iets voor haar kon bakken. Of dat ik misschien juist iets van vilt voor haar kon maken. Ik liet haar mijn vilt ideeën bord op Pinterest zien en daar zocht ze een brillenkoker uit. Of ik er ook een vogeltje op kon maken?

Geen idee, maar als je het niet probeert lukt het zeker niet.

Er is altijd ruimte voor verbetering. Maar ze was er blij mee. Project geslaagd dus.

En ik had gelijk weer voor één dag een doel voor mijn wandeling in het kader van mijn #beweegtherapie. Even 3,5 kilometer op en neer naar haar brievenbus. Want waarom zou je met de auto of op de fiets gaan als het ook lopend kan? Het is 'alleen' een andere manier van denken en tijd vrij maken. Dat ook.

Daarna kwam Saar. Ik heb Saar nog nooit in het echt gezien, maar ik ben weg van haar. Vanaf de foto's heeft ze me helemaal ingepakt. Haar baasje wilde wel een mini Saar, zoals ik die al eens eerder voor een correspondentiemaatje had gemaakt. Ja serieus, ik ben nog een ouderwetse brieven- en kaartenschrijver.

Deze tweede maakte ik een stuk sneller dan de eerste, toen ik alles nog uit moest vinden. Gelukkig had ik het patroontje ook bewaard.

Ik kreeg deze foto terug. Fantastisch leuk.

Qua vilt was ik toen weer even uit gefröbeld. Op naar een volgend project.

Wat ik heel leuk vind is dat ik ook spontaan andere materialen krijg aangeboden. Van onze kapster en inmiddels vaste bakkerijtje-klant kreeg ik haar overschot aan lintjes.

Hartstikke leuk en ik kan ze goed gebruiken. Waarvoor, dat laat ik binnenkort zien.

Als wederdienst kreeg ze haar volgende koekjes voor noppes.

En gisteren kreeg ik weer restjes stof, waar ik óók heel blij mee ben. Volgend weekend krijgen zij dus hun bestelde millionairs shortbread voor niks.

Dat vind ik nou leuk. Voor wat hoort wat. De één ruimt op en de ander wordt er blij van.

Tweede Paasdag in mijn bakkerijtje

Tweede Paasdag. Mijn dag begint weer vroeg. Dagelijks lig ik ergens tussen twee en vier naar het plafond te staren en ga dan ook mijn bed uit. Nu is het kwart over drie als ik met een mok thee onder een dekentje, met een boek op de bank neer plof. 

Die nachten vind ik heerlijk. Stil, donker, alleen. Ik ben erbij als de tuin ontwaakt, de vogels zich laten horen en het langzaam licht wordt. Ook sprokkel ik zo extra uren van de dag bij elkaar. Uren die ik besteed aan mezelf. Niks mis mee.

Er lag nog een verzoek voor een boterkoek. Zelf zijn we er ook niet vies van. Dus zo kwam het dat er om 8 uur al twee boterboeken bruin gebakken op een rooster stonden af te koelen.

Inmiddels is het zo'n routine geworden, dat het maken ervan een koud kunstje is. 
En nu mijn materialen toch allemaal tevoorschijn waren gehaald, kon ik er net zo goed nog een paar maken. 
Maar voor wie?

Ik zette een berichtje op FaceBook, dat ik tegen kostprijs - dus gewoon alleen wat ik aan ingrediënten er in stop en niets extra's - extra boterkoeken wilde bakken.

Dat ontlokte een kettingreactie aan berichtjes. 

Voor ik het wist had ik elf koeken in bestelling. Nou, vooruit met de geit.

Aan de slag.

Nog maar kort geleden ruimde ik mijn kastje op en stond ik met 3 bakblikken in mijn hand. Drie. Hoezo heb ik er drie?, dacht ik toen. Ik kan er toch maar één tegelijk bakken?

Wat zat ik er naast. Gelukkig had ik er nog geen eentje opgeruimd en dat kwam nu hartstikke goed uit.

Opschieten deed het niet, want Sjaanje heeft een piepklein oventje. Daar kan echt maar één koek tegelijk in. 
Ook het afkoelen is wat tijdrovend. Normaal helemaal niet erg, maar vandaag had ik beloofd ze ook nog rond te brengen. En er is een risico op breuk wanneer je een koek niet afgekoeld genoeg vervoert.

Het werd een gezellige dag. Drie koeken werden uiteindelijk bij me opgehaald, dus dat leverde afstand-kletspraatjes op. En een lief cadeautje.

De rest ging ik eind van de middag wegbrengen.

Toen moest het leukste nog komen. Dat waren de reacties ná het eten van de boterkoeken. Ik blijk gewoon gelijk te hebben: ik bak Super Boterkoeken. Laat ik nu eens niet bescheiden zijn.

Eind van de dag werd zwager wakker na zijn nachtdienst en hij wilde er ook nog wel twee. Maar toen had het bakkertje net haar schort afgedaan.

Ik beloofde ze later in de week alsnog te maken en toen het zover was had ik nòg zes nieuwe verzoeken gekregen. Inmiddels zijn ook die bruin gebakken en afgeleverd.

In korte tijd jaste ik er 3,8 kilo roomboter, 2,5 kilo basterdsuiker en 4,3 kilo bloem doorheen. De 5 kilo bloem die ik onlangs bij de molen had gekocht was er dus bijna helemaal doorheen gedraaid.

Inmiddels heb ik de voorraad aangevuld met twee zakken van vijf kilo. Grotere verpakkingen bestaan niet.

Tweede Paasdag. Een welbestede dag, met leuke contacten en blije gezichten.

Zaterdag ga ik weer eens kokosbollen maken. Wil je ook? Onder dezelfde voorwaarde - dus je betaalt zelf alleen de ingredienten - maak ik ze óók voor jou. Stuur me dan maar een berichtje...

Random act of kindness 2

De crisis duurt voort. Het einde is nog lang niet in zicht. De impact op een ieder van ons verschilt. Hoe iedereen het ervaart en er mee kan dealen ook.

Wat volgens mij nog niet verandert is het feit dat mensen - althans in mijn omgeving - 
aardig doen tegen elkaar. Behulpzaam zijn. Lieve dingen regelen.

Ik probeer op mijn manier hier ook een kleine bijdrage aan te leveren. Aan het begin van de maand schreef ik er al een stukje over. De laatste weken gaf ik er een vervolg aan.

Inmiddels heb ik niet alleen een beer, maar ook een duif achter mijn raam.

Die staat symbool voor de enorme blijk van waardering voor alle helden in de zorg, in het onderwijs, maar ook bij schoonmaakbedrijven, vuilnisophaaldiensten, de vakkenvullers en eigenlijk alle mensen, die op pad moeten om onze economie gaande te houden.

Het initiatief komt vanuit het Westfries Museum in Hoorn. Het museum is gesloten, maar er zou een tentoonstelling zijn over papierkunst met werk van knipkunstenaar Eline Janssens. Deze kunstenares heeft samen met het Westfries Museum als alternatief deze actie bedacht.

Ik doe mee en hing ook een duif voor mijn raam. De zorgers moeten wel volhouden en misschien helpt het, als wij op deze manier laten zien, dat wij het erg waarderen wat ze doen en het zeker niet vanzelfsprekend vinden. Dus als je ook een blijk van waardering wilt ophangen voor je raam, dan kun je hier *klik meer lezen over deze actie en wat duivenvoorbeelden downloaden.

Toen ging ik aan de champignons, omdat ik door zij-met-wie-ik-de-liefde-voor-scholeksters-deel werd getipt. Het Lierse bedrijf Westland Mushrooms is een shop voor verse 'exotische' producten. In hun geval onder andere bijzondere paddenstoelen.
Zij leveren hun verse topproducten dagelijks aan exporteurs, horecaleveranciers, professione marktkooplieden en de groenteman. 

Door de corona-crisis hebben heeft een groot aantal exotische paddenstoelen geen eindbestemming meer, doordat de horeca dicht is. Het bedrijf *klik heeft nu een reddingsactie opgestart om de paddenstoelen een tweede kans te geven. Voor €7,50 kon ik een krat vol, ter waarde van een eurootje of 50, kopen met namen waar ik nog never nooit niet van had gehoord. De Sponszwam, Eikenzwam, de witte en bruine Shime Je, Eryngii, Shii-Take en de Portobello's. 

Zij nam de krat voor me mee, ik haalde hem op een ruilde hem om voor geld en vier stukjes boterkoek. En toen ging ik googelen. Ik moest toch achterhalen wat ik in mijn doos had zitten en wat ik ermee maken kon. Zo vond ik een aantal recepten, die ik ook daadwerkelijk gemaakt heb. Allemaal geweldig lekker.

De actie blijkt een succes te zijn. Elke week zijn weer verse champions te koop en sinds heden hebben ze zelfs een webshop *klik en bezorgen ze ook aan huis. Op hun FaceBook pagina staan inmiddels diverse leuke recepten vermeld. Ik vind het een absolute aanrader.

Toen bood ik aan om voor liefhebbers een boterkoek te bakken. Ik doe het graag, heb nu tijd door het vele thuis zijn, maar wil niet al mijn baksels zelf opeten. Zij wilde er wel eentje en had als ruilmiddel twee bakmixen van de Schiedamse molen.

Ik deed er ook nog wat champignons bij. De rest aten we in de loop van de week zelf op.

Ik bereide ze onder andere bij de risotto met zalmfilet, gepaneerde Eryngii roerbakgroente en toast met brie.

Omdat hij jarig was wilde hij ook wel een boterkoek. In ruil kreeg ik tulpen.

Intussen zorgde ik ook nog voor een bedankje voor de buurvrouw, die mijn mannen had ondersteund tijdens ons nachtelijk avontuur na de val van de trap.

Als laatste ging ik voor anderen ook aan de slag met vilt en stofjes, maar daar vertel ik op een later moment nog wel over.

Wie goed doet, goed ontmoet. Probeer het ook maar eens.

Kleine moeite, groot plezier

Pasen is achter de rug. Anders dan anders, maar toch ook weer niet. Want wij zij geen gezin met allerlei ontbijt/lunch/brunch/ontmoetingsafspraakjes met zulke dagen.

~ Ik tekende snel dit eenvoudige, maar toch geinige kaartje. ~

Het was vooral fijn om met elkaar vrij te zijn. Eenvoudig. Elkaar de hele dag in huis tegen komen. Aanrommelen. Bijpraten. Iets voor jezelf doen. Elke dag een wandeling langs verlaten paden.

~ In mijn keuken. ~

Ik had bedacht dat het misschien leuk zou zijn om mijn vaders die dagen met een Paas broodmaaltijd  te verrassen. Ik was daar niet alleen in, want de laatste week kreeg ik verschillende berichten van lokale ondernemers die deze service ook aan gingen bieden.

Dat brengt mij dan in een dilemma. Enerzijds wil ik, juist nu, hen zoveel mogelijk steunen. Aan de andere kant zit voor mij de charme van het regelen van zo een ontbijtje in het doe-het-zelf deel. Ik besloot het daarom toch in eigen hand te houden.

Ik stelde een lijstje op met artikelen die ik in het pakket wilde hebben en nam de houdbare dingen alvast mee met mijn eigen boodschappen. Zoals kaasjes, Paas beschuit, suikerbrood, crackers, Snelle Jelle, een tulband, geverfde eitjes en vruchtensap.
Thee en koffiepads zijn altijd al wel in huis.

  ~ In de keuken van vader 1. ~

Ook stelde ik een doosje samen met allerlei Paas chocola. Zocht er een tasje bij om alles in aan te bieden. Op de ochtend van Pasen kan je tegenwoordig gewoon in de supermarkt terecht en dat was handig voor de verse broodjes, croissants, chocoladebroodjes, zalm en het fruit. Vers bosje tulpen erbij et voila!

In de ochtend zetten we het bij beiden voor de deur, belden aan en genoten van de verraste blik van beiden. Hoe simpel kan het toch zijn om even iets speciaal voor elkaar te doen. Een beetje aandacht, een beetje tijd, een beetje liefde en een beetje lekkers.

~ In de keuken van vader 2. ~ 

Grapje, 1 april!

woensdag 1 april

~ Intussen blijf ik verwend worden. ~

Deze dag stond de afspraak met reumatoloog Dr. Baak op de agenda. Belangrijk, omdat zij degene is die wel of niet de diagnose auto-immuunziekte gaat stellen.

~ Zó leuk, alle post. Bedankt allemaal! ~

Twee weken geleden werd ik nog gebeld door de assistent. In verband met Corona worden zoveel mogelijk afspraken afgezegd, uitgesteld of omgezet naar telefonische afspraken.    De reumatoloog had aangegeven mij wél graag persoonlijk op het spreekuur te willen zien. Nu was de vraag aan mij of ik een bezoek aan de polikliniek zag zitten.

Netjes wel, dat overleg. Ik koos ervoor om te gaan. Het is in mijn belang dat ik zo snel mogelijk helderheid heb. En ik ben niet bang Corona op te lopen door een bezoek aan het ziekenhuis. 

De sfeer is er onwerkelijk nu. Stil, leeg en verlaten is de hal. Hoewel, leeg is niet het juiste woord. Hij stond namelijk boordevol bloemen. Allemaal gerbera's in de mooiste kleuren. Een prachtig gezicht. Beschikbaar gesteld door een uitzendbureau *klik, om alle ziekenhuismedewerkers in het zonnetje te zetten..

~ foto van internet ~

De poli oogt verlaten. De balie van reumatologie zit verstopt achter rood wit afzetlint. 
Er zit niemand in de wachtkamer. Eén ding is zeker. Het spreekuur gaat hier niet uitlopen vandaag.

Even later maak ik kennis met mijn nieuwe reumatoloog. Ze neemt nauwkeurig notitie van me en maakt volop aantekeningen. Haar conclusie is ontnuchterend. En zo dom dat ik daar zelf niet aan heb gedacht.

Qua uiterlijke kenmerken en verschijnselen is er niet veel veranderd ten opzichte van 2014. Om verdere diagnostiek te kunnen doen, op zoek naar afwijkingen in DNA eiwitmateriaal, zal gewacht moeten worden tot ik geen of nagenoeg geen prednison meer gebruik.

Dit goedje vlakt nu namelijk én alle klachten af en maakt dat er in bloedtesten geen afwijkingen gevonden zullen worden.

Met andere woorden: ik zit hier vandaag voor l*l en enkel en alleen de portemonnee van het specialistenteam te vullen. Over drie maanden volgt een telefonisch contact om te bezien hoe het er dan voor staat qua prednison gebruik. Op 21 april ga ik weer naar de hematoloog en zal bepaald worden of ik de prednison verder af kan gaan bouwen.

~ Deze is als opsteker opgehangen bij de hoofdingang. ~

Ik stond snel weer op straat. 1 April!

Einde van een tijdperk

woensdag 1 april - geen grap

Veel sneller dan gedacht brak mijn laatste werkdag als postvrouwtje aan.

Ideaal weer. Strakblauw. Zonnetje. Temperatuur om gekleed slechts in een fleecevest de deur uit te gaan. Droog. Geen wind.

Dàt is de laatste maanden vaak anders geweest. Fijne omstandigheden om af te ronden. Laat het eens mee zitten.

Wij werken heel zelfstandig. Vanwege Corona mijd ik zoveel mogelijk ontmoetingen op de depots waar ik de post op kan halen. Dat én het feit dat tussen solliciteren en afscheid nemen maar weinig tijd zat, maakt dat ik bijna niemand persoonlijk heb kunnen vertellen dat ik weg ga.

Nu schat ik in dat het merendeel van mijn collega's hier ook geen enkele boodschap aan heeft. Want wat ik hier de afgelopen 4 jaar vooral geleerd heb, is dat het ieder voor zich is en dat er niet iets bestaat als 'wij' en 'een team'.  Nou, ook goed.

Omdat ik het tóch netjes vind om te laten weten dat ik 'verdwenen' ben, maak ik twee keer een drop pot en schrijf ik kaartjes, om op de depots achter te laten.

Voor de laatste maal open ik de werkapp.

Hijs me in mijn postvest en pak mijn fiets.

Nou doeg hè, tot straks.

De meeste post is al weg gehaald door collega's. Ik zei het al, ik vermijd Corona contact en kom pas in de middag mijn post halen. Toch tijd zat om het voor vijf uur af te ronden.

Ik laat een pot achter en ga aan mijn ronde beginnen.

Twee uur later zit het er dan echt op. Of liever gezegd, het zit er in. In de brievenbussen.

Met stille trom fiets ik terug naar huis. Precies volgens verwachting. Op één collega na iemand gehoord, niemand gezien. Geen dag, tot ziens, bedankt of succes. 

Als een passant verdwijn je hier bijna ongezien van het toneel. Zo was het en zo zal het altijd blijven.

Inmiddels heb ik er drie heerlijke vrije dagen op zitten en ook niets meer gehoord. 
Nee hoor, hier is geen leidinggevende die je netjes uitgeleide doet en nog even afsluitend contact met je heeft.

Maar daar heb ik haar dan voor. Helemaal leuk.

Dat was het dan. Zes en en half jaar postbezorger spelen. Zes en en half jaar met veel plezier gedaan. Nu is het tijd voor iets anders.