Random act of kindness

Meer en meer raak ik onder de indruk van het leed dat Corona heet. 

Het heeft zoveel impact op zoveel levens. Ernstig persoonlijk leed, financiële problemen, sociale isolementen, onevenredig zware belasting van beroepsgroepen, verstoorde gezinssituaties, gedetailleerde regelgeving...

Surrealistisch, maar tegelijk zo akelig echt. En het houdt nog lang niet op. 

Op sociaal vlak zie ik mooie dingen om me heen gebeuren. Ik constateer dat het er gelukkig nog is, het stukje menselijkheid dat ik de laatste tijd meer en meer ging missen in de wereld om me heen.

Kleinschalig probeer ik ook mijn bijdrage te leveren. Omdat er maar zo verschrikkelijk weinig is dat ik er ècht aan kan doen...

Dat werd aangewakkerd door een mooie actie van Marianka, *klik wat mijn vader een verrassings-frietje opleverde. Een klein beetje aandacht uit onverwachte hoek en een welkome gebeurtenis op de toch wel saai aaneengeregen dagen.

Door het veel meer thuis zijn, kom ik meer aan hobbyen toe. Een leuke bijkomstigheid. 

Ik ging koekjes bakken en deelde er ook van uit.

Ik maakte en stuurde kaartjes naar Toppers in de  zorg. Kleine moeite om iemand in het zonnetje te zetten en mijn waardering uit te spreken.

Vanuit 'ons' Westland mogen vele bloemen momenteel niet verkocht worden en daardoor bijna allemaal vernietigd. Zó ontzettend zonde. De sierteeltsector besloot overgebleven bloemen uit te gaan delen aan hulpverleners, omdat zij in deze tijd wel een steuntje in de rug verdienen. Een mooi initiatief.

Ook ontstonden er acties om bloemen te redden van de sloop en tegen geringe vergoeding kleinschalig te gaan verkopen. Eén initiatief werd gekoppeld aan een school hier vlakbij.

Ik kocht er plantjes en bloemen en deelde er ook weer wat van uit.

Toen las ik over de Berenjacht.

Een initiatief dat keihard groeit en veel enthousiasme oproept bij jonge gezinnen.

In onze slaapkamer stond mijn ruim vijftig jaar oude beer TomBol. 

Die pleister zit er niet voor de show. Nee, ik heb een beer met een stoma. Rond zijn navel zat ooit een piepertje. Wanneer je daar op drukte gaf TomBol een kik. Maar door de jaren is de kwetsbare stof dun geworden en op een dag schoot ik met een vinger zo door zijn velletje heen. Omdat ook een beer geen infecties op moet lopen, kreeg hij van mij een pleister, vandaar.

Nu zit hij voor het raam. Een raam op de eerste verdieping waarvoor altijd gesloten luxaflex hangt. Dat moest nu natuurlijk een stukje omhoog om gezien te kunnen worden.

Nou, het raam was zó smerig dat er eerst helemaal niets doorheen te zien viel. Maar hé, tijd zat toch, dus die ramen zijn nu weer schoon.

Afgelopen weekend had een achternichtje mijn smartiekoekjes voorbij zien komen.
Toevallig moest ik deze week twee keer in haar woonwijk de post bezorgen, dus bakte ik een doosje vol voor haar en leverde het tegelijk met de post af.

Zo'n koppie is toch goud waard?

En weet je, koekjes bakken is ontzettend leuk. Maar alles zelf opeten is echt funest in deze periode dat prednison zijn best doet om vat op mijn gewicht te krijgen.

Kan ik jou misschien ook een plezier doen met zelfgebakken boterkoek, kokosbollen of smartiekoekjes? Geef me dan een seintje en tegen vergoeding van alleen de materiaalkosten maak ik het voor je.

En kom ik het ook bij je thuis afleveren - mits je een beetje in de buurt woont.