Smartiekoekjes

Het zijn bijzondere tijden deze weken. Tegelijkertijd leef ik ook op bijzondere tijden.

Door de prednison heb ik weinig slaap nodig. Ik heb al weken niet langer dan vier uur achter elkaar geslapen. Als het zo uitkomt, ga ik iets later naar bed, en dan ben ik tussen drie en half vijf weer klaar wakker. Gisteravond gingen we iets vroeger en daardoor lag ik om twee uur al naar het plafond te kijken. 

Ik doe maar niet moeilijk en ga het gevecht niet aan. Ik ga naar beneden, zet een mok thee en ga onder een dekentje op de bank iets zitten doen. Wanneer een paar uur later mijn ogen zwaar worden trek ik het dekentje hoger op, ga languit op de bank en doe nog een tukkie van een half uurtje. Zo snipper ik verdeeld over de dag wat slaap bij elkaar en daar functioneer ik prima op gedurende de hele dag.

Tegen de tijd dat het acht uur 's ochtends is, heb ik er dus al een halve dag op zitten.

Zo komt het dat acht uur ineens een hele logische tijd is om te starten met koekjes bakken. Het moet niet gekker worden.

De kokosbollen van laatst waren niet aan Jongste besteed. Ik beloofde hem snel iets te bakken dat vooral naar zijn smaak zou zijn. Het werd een echt kinderkoekje, ook al is die lange inmiddels zeventien. Smartiekoekjes.

De ingrediënten zijn eenvoudig en makkelijk te verkrijgen. Zout, bakpoeder, ei, meel, boter en basterdsuiker. Alles mag bij elkaar gemengd.

Daarna gekneed en tot een bal gemaakt in folie gerold. Zo gaat het voor een uurtje de koelkast in.

Daarna nog even doorkneden en na een kwartiertje buiten de koelkast kan het deeg uitgerold worden tot een plak van ongeveer 4 mm dik.

Met een vormpje steek je koekjes uit en leg je ze op bakpapier op een bakplaat. 
BakplaatJE in mijn geval, want ik heb een piepklein magnetron-oventje.

Per koekje prik je er drie keer met een vork in.

De oven gaat op 200 graden om op te warmen. Als hij op temperatuur is, gaat de bakplaat op het rooster de oven in en zet ik de stand terug naar 175 graden.

Na dertien minuten bakken, en tussendoor het bakblik meedraaien om gelijkmatig bruin worden te realiseren, mogen de koekjes uit de oven. Ik laat ze op een rooster afkoelen.

Vervolgens gaat het volgende bakblik de oven in, net zolang tot alles weg is gebakken.

Wanneer de koekjes zijn afgekoeld is het tijd om de bovenlaag aan te brengen.

Daarvoor doe je 300 gram pure chocolade in kleine stukjes in een plastic magnetron bestendig schaaltje.

Op vol vermogen zet je het schaaltje voor 20 seconden in de magnetron. Daarna roer je de chocolade met een plastic spatel om. Je herhaalt dit tot het grootste deel van de chocola gesmolten is. Daarna schakel je terug naar 10 seconden opwarmen, tot bijna alles gesmolten is. De rest smelt vanzelf tijdens het blijven doorroeren.

Met een kwastje breng je dan chocolade aan op een koekje.

Daarna druk je smarties in de chocolade en hoeft de chocolade alleen nog maar afkoelen en stollen, zodat alles aan elkaar blijft plakken.

Ben benieuwd hoe ze smaken. Wanneer Jongste vanavond laat uit zijn werk komt, gaan we er op aanvallen. Ik denk dat ze mierzoet zijn.

Een aantal verbeterpunten voor een volgende keer heb ik al gevonden:

- 200 Gram chocolade is voor deze hoeveelheid deeg waarschijnlijk wel voldoende.
- Het deeg loopt uit in de oven. Dus een speciaale uitsteker gebruiken heeft geen zin,
  want de vorm gaat helemaal verloren.
- In plaats van de paarse vorm, kies ik een volgende keer de kleinere groene. Dan worden
  de koekjes niet zo groot, want zoals gezegd: ze lopen nog uit. Nu haalde ik 13 koekjes
  uit het deeg, dan zullen het er een aantal meer worden.
- De smarties uit het kleine doosje zijn mini smarties. Die vind ik geloof ik beter staan en

  zal het iets minder zoet maken.

"Een gebalanceerd dieet is een koekje in beide handen."

Naschrift: ik heb een dag later de koekjes nog eens gemaakt. Met de kleinere uitsteker én de mini smarties. Er gingen 22 koekjes uit het deeg. De prijs is dan €0.25 per koekje.