Kink in de kabel

Dinsdag 10 maart 2020

Hoe hete pepertjes grote gevolgen kunnen hebben...

Maandagmiddag, na het polikliniek bezoek, gingen we een Turkse pizza halen. Een gewone voor mij en een gekruide voor hem. Op de laatste stond een groot kruis getekend, zodat we ze uit elkaar konden houden.

Hij smaakte prima, maar ik vond hem voor het mooie echt wel te pittig. Ik sprak dit pas uit toen hij bijna op was. Zo ontdekten we te laat dat het kruis op de verkeerde had gestaan, want die van hem miste juist pit.

Ik ging naar bed met een opgeblazen, gespannen buik. Dat constateerde ik, maar dacht er verder niet bij na. Om kwart voor één 's nachts werd ik wakker van de buikpijn.
Flinke buikpijn. Dat heb ik vaker als ik te gekruid gegeten heb. Dan moet het hele zakie eruit en dan is het leed weer geleden.

Zo ook nu. Ik heb van 1.00 uur tot 2.15 uur hondsberoerd op het toilet gezeten. 
Met veel pijn en met enorme orkaankracht om mijn hele maag-darmstelsel leeg te maken.
Van mijn huig tot haemorrhoïden. Eerst rustig, daarna met power en heel veel vochtverlies. Uit twee grote lichaamsopeningen.

Om kwart over twee was het sein rustig. Mijn buik was geslonken, duidelijk ontdaan van alle rottigheid die er in had gezeten. Opgelucht kon ik ontspannen. Ik bleef beneden en viel op de bank in slaap.

Om 4.45 uur kwam hij beneden, zich voorbereidend op zijn vroege dienst. Ik besloot naar twee hoog te gaan, om lekker in bed nog een paar uurtjes slaap te pakken.
Trap één ging prima, maar bij trap twee voelde ik me 'niet goed' worden. Achteraf bezien
was door het vochtverlies gecombineerd met de betablokkers die ik preventief gebruik tegen migraine, mijn bloeddruk enorm gedaald. Dàt gecombineerd met de trap oplopen gaf problemen.

In plaats van terug naar beneden te gaan, besloot ik dat ik zo snel mogelijk naar boven wilde. Dom, dommer, domst. Want op de vierde trede van onderen ging plotseling mijn lichtje uit. Hij stond boven aan de trap en zag me de leuning los laten en recht achterover naar beneden vallen. Ik landde op de overloop en knalde met mijn hoofd tegen de dichte slaapkamerdeur van Jongste.

De overloop veranderde snel in een crime scene. Ik doodstil, buiten bewustzijn, in veel bloed en andere derrie. Na een minuut voorzichtig aanspreekbaat, steeds wegzakkend en klagend over pijn. Mijn mannen-team reageerde eerst paniekerig, maar al snel adequaat.
De jongens wakker gemaakt, Oudste ging 112 bellen en Jongste belde de buurvrouw uit bed, die zo lief was gelijk mee te komen naar ons huis.

Ik weet er weinig van. Herinner me dat ik het heel koud had, enorm bibberde en geen controle over de inhoud van mijn darmen had. En ik maar denken dat die leeg waren.

Binnen een kwartier was de ambulance er. Ik hoorde de broeder praten over hyperventilatie, dat ik een gat in mijn hoofd had, dat ik duizelig was, moest spugen en dat hij me zittend op een krukje onder de douche ging zetten. 
Ik weet er niets meer van. Daarna namen ze me mee, naar de spoedeisende hulp van het Fransiscus Gasthuis in Rotterdam, want Schiedam is tegenwoordig in de nachtelijke uren niet meer open. Ook hoe ik in de ambulance ben gekomen en de hele rit naar Rotterdam, alles heb ik gemist. Hij ging mee en de jongens bleven thuis en hebben grondig de hele boel gesopt. Geen plezierig klusje, ik ben apetrots op ze.

Uiteindelijk was ik gedurende 3 uur op de spoedeisende hulp. Er werden foto's en een scan gemaakt.
Conclusie was een zware hersenschudding, bloed in de hersenen wegens een bloeding van een kleine hoofdader, maar geen breuken, wél kneuzingen van bovenlijf, nek, schouders en armen. Mijn bloedplaatjes waren van 173 naar 137 gezakt. Ik was er met mijn hoofd niet bij. Heb volgens mij alleen maar geslapen. Kon me amper zelf bewegen, en bleef spugen bij elke verplaatsing van mijn hoofd. Hondsberoerd.

Mijn hoofdwond werd geplakt, en met verband afgedekt. Reuze charmant. En ik moest blijven. Dat leek me helemaal OK, want is was he-le-maal verrot.

Rond 9 uur lag ik op een kamer op de 7e verdieping, afdeling Neurologie. Een infuus met vocht en paracetamol. Aan de monitor, overal plakplakkers op mijn bovenlijf.
Continu gecheckt op bloeddruk en temperatuur. Een tetanusprik. Duizelig en misselijk.
Na aanhoudende pijn op de borst, een hartfilmpje en bloedonderzoek.
Ik heb geslapen als een os. Beetje bij beetje ging het vanaf de avond beter. Ik sliep redelijk en kon eerst achter een rollator en later zelfs aan de arm weer zelf naar het toilet lopen. 

Toen kwam ook het besef dat dit geintje me niet had moeten overkomen met de lage bloedplaatjeswaarde van onlangs. Dan was deze val en klap heel anders afgelopen.
Ontnuchterd. En nu pas echt geschrokken.

Gelukkig mocht ik woensdagmiddag alweer naar huis, om daar verder te herstellen. Thuis op eigen bank is heerlijk, maar het viel eerst ook niet mee. Zó moe, want weg was alle Super Women Power. Veel pijn aan mijn arm. Weinig inspanning deed al zeer aan het hoofd. Ik was in één klap vele stappen achteruit.

Maar. Elke dag gaat het een beetje beter nu. Soms moet je in het leven geen haast hebben en nu is het soms. Ik heb een fantastische mantelzorger, die zich echt het apezuur geschrokken is. Het was een afschuwelijk gezicht, wat hij gezien heeft, zo zegt hij. 
Een hele slechte film. Dat maakt hem nu (over)bezorgd en (super)voorzichtig.
Iets wat ik, met mijn natuurlijke taaiheid, wel kan gebruiken als een beetje tegengas op zijn tijd.

Hij hielp me met douchen, wéér op dat krukje. Ik mag mijn pruik één week niet wassen, maar met een glas over de bewuste plek konden we wonderen verrichten. Vanmiddag wandelden we voor het eerst naar de buurtsuper aan de overkant. Dáár knapte ik pas echt van op.

Al met al. Er was een kink in de kabel. Maar langzaam aan lukt het om de knoop te ontwarren. Alles sal reg kom.