Nieuwe baan, ik kom er aan

Tijdens mijn eerste ziekenhuis opname eind februari lag mijn smartphone, met het geluid uit, in mijn kastje. Op vrijdagmorgen zag ik dat ik een gemiste oproep had van een voor mij onbekend nummer.

Ik gaf het nummer door aan thuis en vroeg hen of zij konden uitzoeken van wie dit nummer was. Het bleek van een zorginstelling in onze woonplaats te zijn.

De Frankelandgroep is hier overkoepelend voor 5 verschillende zorginstellingen. 
Vanaf oktober 2018 had ik bij twee van hen gesolliciteerd op een vacature voor receptionist.

De eerste keer was ik één van de twee gelijk geschikt overgebleven kandidaten. 
Zij probeerden een dubbelslag te slaan. Door de ander de baan van receptionist aan te bieden, want zij had op dat moment geen baan en was direct volledig inzetbaar. Ik was nog aan Post.Nl verbonden, maar zij boden me een baan in de zorg aan. Op zich begrijpelijk, omdat ik een HBO-Verpleegkunde diploma met 15 jaar ervaring heb.

Omdat ik gemotiveerd niet meer zorg aan het bed wil geven, wat ik duidelijk in mijn sollicitatiebrief naar voren had laten komen, sloeg ik het aanbod af. Ik kreeg daarna de toezegging dat ze mijn brief zouden bewaren tot er in de toekomst opnieuw een vacature in dit team zou komen. Prima, ik heb geduld zei ik toen.

Mijn tweede sollicitatie afgelopen september voor twee vacatures op een andere locatie, eindigde in een afwijzing op basis van 'te hoog opgeleid'. Begrijpelijk, wanneer je meer dan honderd (!) brieven hebt gekregen.

En nu werd ik dus gebeld vanaf één van deze locaties, precies op het moment dat ik niet goed bereikbaar én niet mobiel was. Zou het met een vacature te maken hebben?

Ik zou er niet achter komen en kon alleen maar hopen dat ik snel naar huis mocht en dat ze me dan nog eens zouden bellen. 

Maandag kwam één van mijn vriendinnen op bezoek en onverwacht was zij degene die mij opheldering kwam brengen. Zij werkt als receptionist op één locatie van de Frankelandgroep. Via haar weet ik dus hoe leuk de baan is, want zij doet het met ontzettend veel plezier. 

Zij wist te vertellen dat er op haar locatie een nieuwe collega wordt gezocht. De stapel van honderd brievenschrijvers van september, was op haar bureau gelegd.
"Kijk jij er alvast eens doorheen of je er iets geschikts tussen vindt zitten?"

Ze bladerde en stuitte tot haar verrassing op mijn brief. Nee, ik had haar inderdaad nooit verteld van mijn schrijvelarij. Nadat ze voor zichzelf had bedacht of ze met een vriendin in één team wilde werken en het antwoord 'ja' bleek te zijn, deed ze een goed woordje voor me. Zij kon toelichten waarom 'te hoog opgeleid' geen goed argument zou zijn om mij niet op gesprek te laten komen. 'Niet uitdagend genoeg' zou niet de reden zijn voor een eventueel kortstondig avontuurtje voor me. Ik was tenslotte niet voor niets al zes jaar postbezorger? Ik ben niet op zoek naar dit soort (carrière) uitdagingen.

Daar in dat ziekenhuis kwam ze mij dus feitelijk goed en verrassend nieuws brengen en werd ik voorzichtig enthousiast. Ze kon me van alles vertellen over de vacature en functie. Vanaf toen kon ik alleen maar hopen dat haar leidinggevende me nog eens zou bellen.

Dat deed ze, toen ik de volgende dag inmiddels weer lekker thuis was. Het was een leuk gesprek en ze nodigde me uit voor een sollicitatiegesprek aan het einde van die week.

Twee gesprekken verder, moest ik het verloop afwachten van nóg twee gesprekken met een andere kandidaat. Kort daarna zou ik gebeld worden over de uitslag. Bloednerveus was ik. Apart, want dat was ik bij de sollicitatiegesprekken totaal niet geweest. Maar daar kon ik niet meer doen dan laten zien wie ik ben. En dat kan ik best.

Maar die uitslag, daar had ik geen invloed op. En inmiddels was ik wél zover dat ik het héél graag wilde gaan doen. Het verlossende woord kwam snel en direct: "Je bent het geworden!"

Hartstikke blij ben ik. Receptionist bij een prachtige instelling. Voor 16 uur per week, twee dagen in de week volgens rooster, overdag en in avonddiensten, door de week en in het weekend.

Het buitenwerk zal ik gaan missen, maar ik kijk enorm uit naar de werktijden. Niet meer zoals nu op 4 of 5 dagen in de week aan het werk zijn om een paar uurtjes te draaien.
Maar alle uren op twee dagen, zodat ik effectief meer hele dagen vrij zal zijn.
Het lijkt me heerlijk. Ik verwacht meer energie over te houden en weer meer aan hardlopen en andere privé dingen toe te komen.

Ik heb toen direct mijn huidige leidinggevende geïnformeerd en per 1 mei opgezegd. 
Inmiddels heb ik een arbeidsvoorwaarden gesprek achter de rug. Mijn contract is getekend. Per 8 april kom ik in dienst. En mijn planner heeft uitgerekend hoeveel vrij opneembare uren ik nog heb. Ik mag ze allemaal opnemen om eerder te stoppen met mijn bezorg werkzaamheden. "Want je bent altijd goed voor ons geweest."

1 April. Geen grap. 1 April zal mijn laatste werkdag zijn voor Post.Nl. Dat is volgende week woensdag al. Zo snel kan het gaan.

~ Er ging een kaartje naar haar.