Even bijpraten

Inmiddels ben ik acht dagen thuis. Acht heerlijke, lange dagen. Een week geleden sliep ik weinig en was ik ver-schrik-ke-lijk moe. En nu? 

~ Met Kerst kreeg ik dit pilendoosje. Alsof hij wist dat ik het nodig ging hebben.~

Nu heeft de Prednison zich vastgezet in mijn lijf. Dat betekent dat de onrust en het opgejaagde gevoel verdwenen zijn. Daarvoor in de plaats is er rust in mijn hoofd en lijf gekomen. Maar bovenal een Super Women gevoel, dankzij de pret-pillen.

Ik voel me ijzersterk, ontzettend fit én energiek.

De ene nacht zit ik beneden tot half vier 's nachts te lezen op de bank en slaap ik uiteindelijk 3,5 uur. 's Avonds ga ik naar bed omdat het tijd is, niet omdat ik moe ben.

De andere nacht slaap ik wel weer wat meer achter elkaar, max 5 uur, en zit dan vanaf 5.15 uur beneden en ga de dag beginnen.

Afgelopen nacht ging ik er om 1.30 uur in, en kwam er ook 6.15 uur zo fit als een hoentje weer uit. Dat begin van de dag - donker, stil, alleen - vind ik een genot.

Moet je zien wat er dan gebeurt...Sjors die in al die ruim vijf jaren dat hij bij ons woont nooit bij iemand op schoot zit, die komt nu gewoon wél op mijn benen liggen. Gezellig en lekker warm.

Ik verzet bergen, heb overal zin in, kan de hele dag doorgaan van het ene in het andere klusje, heb veel meer aandacht en geduld voor de mensen dicht om me heen, ben overal voor in, heb best veel nieuwe kleren gekocht, vind alles leuk, heb een oude hobby opgepikt en mijn ingebouwd remmetje lijkt verdwenen.                                                                      
Ik herken het van de vorige keer en besef goed dat dit niet normaal is en ook tijdelijk. Maar ik laat het gebeuren zolang het duurt en geniet er intens van.
Manisch depressief, die term is ook al eens door mijn hoofd geschoten. Het doet me er in de verte aan denken.

Vandaag besef ik dat deze staat van zijn me serieus 300% meer kwaliteit van leven geeft.
Geen geworstel door de dag, niet mezelf moeten opladen voor ieder - klein - klusje, 
geen pauzes tussendoor om te herstellen, geen bank-slaapjes, niet versleten thuiskomen na mijn werk, geen ellendige spierpijnen na een beetje inspanning...

Ik heb het altijd voor lief genomen. Het is wat het is. Ik pas mijn leven er wel op aan.
Er zijn ergere dingen. Ondanks dat is mijn glas altijd halfvol. Maar dit. Nu.
Het zet me aan het denken. Ik weet heus wel dat het zo niet kan blijven en dat die Prednison tuig is. Maar toch, ik denk er serieus over om tijdens mijn verdere herstel te gaan bespreken of men met me mee wil denken of er mogelijkheden zijn niet weer helemaal terug te hoeven vallen. Ik zou graag onderzoeken of daar opties voor zijn. 
Ik wil eigenlijk gewoon graag ook op langere termijn een stukje kwaliteit terug.

Op mijn initiatief ben ik gisteren weer, op halve kracht, gaan werken. Het gaat zonder problemen, dus morgen weer op volle kracht vooruit.

De blauwe plekken op mijn lijf verdwijnen, de spikkels op mijn benen zijn weg.
Aanstaande maandag ga ik voor het eerst weer bloedprikken en ik ben wel erg benieuwd wat door voor bloedwaarden en andere uitslagen uit gaan komen.

De overstap naar een andere apotheek zijn in gang gezet en onze familie-deskundige heeft me bijgepraat over de kosten van de medicatie.

Nog steeds word ik verwend met aandacht. Het lijkt hier inmiddels wel een bloemenwinkeltje. Ook hier geniet ik van, kan mij het schelen.
Kom maar op.

Een buurvrouw kwam een flinke stapel boeken brengen. 'Zomerhuis met zwembad' is inmiddels bijna uit. Bij een nicht staat nog een reserve-doos, dus ik kan ermee vooruit.

Ook stond ineens Arie de Raat op de stoep. Die ken je niet hè? Ik ook niet, tot zo een twee weken terug. Hij is getrouwd met de zus van Terror Theo. En kwam in het ziekenhuis bij zijn zwager op bezoek. Met een gezicht als een oorworm. Hij had er duidelijk geen zin an en most gewoon met komme van zijn vrouw.

Hoe het kwam weet ik niet, maar ineens was ik met hem in gesprek over Kethel. Het dorp waar wij tegenaan wonen en waar hij geboren is. Het dorp in wiens geschiedenis ik geïnteresseerd ben. Ook omdat mijn moeder met háár gezin er gewoond heeft. Er op dezelfde school gezeten heeft als onze jongens járen later. Ik smul van de oude foto's en verhalen. Ben altijd op zoek naar vergelijkingen en herkenningen tussen toen en nu.

Ik raakte met Adrie aan de praat. Hij vertelde over vroeger en ik luisterde en stelde vragen. Hij fleurde er helemaal van op. "Mijn opa was Jaap de Raat. Ik heb voor jou thuis allemaal oude boekjes met verhalen en foto's van zijn hand van oud Kethel. Je mag ze wel van me lenen."

Ik werd er stil van. Hoe bijzonder is dat? In mijn ogen zijn dat schatten en hij wilde ze uitlenen aan iemand die hij net tien minuten 'kende'.

Na het bezoek vroeg Theo aan me wat ik van zijn zwager vond. Het was duidelijk dat mijn antwoord niet was wat hij wilde horen. Hij dacht er anders over. Nu stond deze Arie vanuit Chaam plots op mijn stoepie. Hij stapte er zelfs overheen om een bakkie te komen doen. En liet zich ontvallen dat hij he-le-maal niks niet nooit had gehad met zijn zwager. "Altijd al een egoïst geweest."

Hij liet een tas vol schatten bij me achter. Als je er klaar mee bent, hoor ik het wel weer. Wàt een vertrouwen. Ik zit er weer helemaal in, lees, blader, kijk, verzamel oude foto's via internet en Pinterest. Gelukkig barst ik van de tijd en energie.