De eerste dagen thuis

Deze tekst zou het van mij ook mogen zijn:

Wakker liggen naast jou,

is waar ik ook van hou.

Want dat slapen, dat wil nog steeds niet lukken. Ik moet er bij zeggen dat ik vóór het ziekenhuis ook gemiddeld twee nachten per week weinig tot niets sliep. Een overgangs-dingetje, vermoed ik.

Nu wil het helemaal niet. Moeizaam val ik rond 00.00 uur in slaap, om rond 1.30 weer wakker te worden. Eén keer viel ik nog weg tot 3.00 uur, maar langer dan dat werd het niet. De eerste twee nachten thuis bleef ik liggen tot 6.30 uur. Vandaag gleed ik al om 5.00 uur mijn bed uit. Ik heb er geen geduld voor, voor dat zomaar stil liggen.

Ben ik dan niet moe overdag? Ja, héél erg. Of ik een hele week kamp heb gedraaid en er een vrachtwagen over me heen is gereden. Ik ga dus maar 3 à 4 keer per dag plat onder een dekentje op onze heerlijke bank. Ook dan slaap ik niet, maar na een half uurtje heb ik wel weer energie getankt om door te kunnen.

Mijn eerste ochtend weer thuis, ben ik maar gelijk begonnen om aan mijn conditie te werken. Wandelend naar de apotheek, want ik had nog niets in huis. Wat was het blauw, stralend, zonnig en fris buiten. 

Ik trok een nummertje, wachtte netjes op mijn beurt en leverde toen mijn drie A4'tjes recept in. Na een minuut of tien vroeg ze of ik het later op kon komen halen? 

Nou, nee, ik heb het nu nodig. Ja maar dat duurde zo lang om het klaar te maken en dan moesten de anderen zo lang wachten. Echt? Al die mensen die net als ik zaten te wachten, tien minuten geholpen werden en met hun spulletjes naar huis gingen. 

Het was vervelend om hen te laten wachten? Dat wilde ik ook gewoon. En dat mocht niet?Ik moest terug komen? 

"Wanneer dan?" vroeg ik?

"Over een uurtje?"

"Goed dan. Hoe laat is het nu?"

"Tien uur."

"Dan ben ik wel rond 11 uur terug."

"Ja, of 12 uur?"

"Nee-hee, ik heb mijn Prednison nodig."

Ik vond het echt raar. Iedereen om me heen ging met zijn medicijnen naar huis en ik moest nog een keer heen en weer komen wandelen.

Thuis gekomen keek ik op de klok. What the f*ck?! Het was 9.48 uur. Net kwart voor tien geweest dus. En in de apotheek zeiden ze me dat het daar al tien uur was! Ik werd er gewoon in de maling genomen. 

Ik probeerde me maar niet boos te maken en omdat er iets tussen kwam, liep ik uiteindelijk pas om 12.20 de apotheek weer binnen. Alwaar er nog niets voor me klaar stond en ik er uiteindelijk alsnog 20 minuten op heb moeten wachten. Ik weet niet of het terecht is, maar inwendig was ik woest. 

Ik kreeg er ook nog een fikse factuur bij. Voor 2 artikelen, voor slechts 2 weken gebruik. Daarvan vind ik ook dat ze je vooraf zouden moeten informeren, zodat je over alternatieven na kunt denken. Nu word je compleet voor het blok gezet. 

Waarschijnlijk ruim vijf maanden lang een maagbeschermer slikken voor €1 per dag én 3x (te?) dure Vitamine B12 vind ik pittig. Er zit trouwens ook belabberd weinig in zo'n

grote plastic pot.

Ik weet ik elk geval waar mijn centen én mijn eigen risico naar toe gaan dit jaar. Én we gaan waarschijnlijk op zoek naar een andere apotheek, want we hebben hier wel meer rare en onbehoorlijke dingen meegemaakt. Genoeg is genoeg.

Woensdag kreeg ik de afspraak voor op de poli toegestuurd. In plaats van na 10 dagen, 

weet ik nu pas na 14 dagen meer en krijg ik de eerste nieuwe bloeduitslagen.

Voorlopig is er geen reden om dit vervelend te vinden, want zo op het oog gaat het goed. De blauwe plekken verdwijnen momenteel snel en de spelt bloedinkjes op mijn benen zijn nagenoeg weg. So far so good.

Overeenkomstig zes jaar geleden, voel ik me enorm opgejaagd en opgefokt. Vandaar ook niet de rust om te slapen, denk ik. Ontspannen lukt zo niet.

Ook heb ik de hele dag honger. Allemaal herkenbaar. Lang leve de Prednison.

Intussen geniet ik van het thuis zijn. Een beetje aanrommelen. Een loopje naar de vuilcontainer. Vaatwasser leegruimen. Wasje vouwen. Een boodschapje. Bijpraten met mijn huisgenoten. En me verbazen over al die lieve berichtjes en kaartjes. De fleurige bloemen. En al het lekkers dat me toegestopt wordt. Dank jullie wel allemaal.

Alles gaat hier nu op het gemak en dan lukt het prima. Zo kom ik er wel.

Samen met mijn eigen kussen, want die haalde ik ook nog even op.