Dag 3 - de dag van Buurman Theo

Om te beginnen: lieve allemaal. Bedankt voor al jullie fijne berichtjes en jullie begrip. Dat doet me goed!

Het is nu zaterdagmiddag. Een dag met weinig gebeurtenissen. Geen bloed prikken, geen infuus, alleen medicatie. Tot morgen afwachten of het voldoende aanslaat.

Alle actie komt hier van buurman Theo. Het is net een film. Eentje met een diep triest randje, dat wel. Hij heeft een kwetsbare thuissituatie met de zorg voor zijn vrouw. Omdat hij niet gemist kon worden is hij flink over zijn grens heen gegaan en heeft veel te veel zware pijnstillers geslikt. Zo werd hij flink benauwd door een lelijke opiaat intoxicatie.
En enorm in het warretje. 

Onze kamer is klein, gordijntjes zijn dun en buurman Theo was zeer aanwezig. Alle grenzen vervaagden. Boerend en ruftend. Vloekend en tierend. Raaskallend. Heel veel pratend, tegen niemand in het bijzonder. Dacht ik.

~ Welke muis heeft hier aan geknabbeld? ~

Hij eindigde veel zinnen, met hè Beppie. Dan keek ie naar rechts en daar was ik. Uiteindelijk viel mijn kwartje. Hij deed net als thuis. Ratelde de hele dag door tegen zijn vrouw Beppie, die geduldig luisterend is en hem nooit onderbreekt. Beppie is namelijk erg in zichzelf gekeerd door dementie. 

Er was geen touw aan vast te knopen, onverstaanbaar en niet te stoppen. Gelukkig maakte het hem geen bal uit of ik wel of niet reageerde. Hij ging toch wel door en merkte mijn desinteresse niet op.

In de nacht hoorde en zag ik hem rommelen in het tasje medicijnen dat hij van thuis had meegenomen. Ik hoorde continu het doordrukken van de strips. Hij stond op standje thuis en nam fanatiek zijn medicatie in. Maar ja, dat hij die nu van het ziekenhuispersoneel ook al kreeg, dat kwartje viel niet. Hij snoepte dus die dubbel op lekker door.

~ De keuze is reuze ~

Tot hij niet meer op zijn benen kon staan. En na 20 keer beloven dat hij nu echt niet meer zelf uit bed kwam en om hulp zou bellen, hij 21 keer toch zelf aan de wandel ging. 
Twee keer draaien en hij zat verstrikt in zijn infuus- en zuurstofslang. Ik hield mijn hart vast. Dan is mijn lijntje toch dun tussen voor mezelf zorgen én voor hem. Ik werd de niet-opstaan-politie.

Tot ik toch even met mijn rug naar hem toe ging liggen en ik hem in de weerspiegeling van het raam overeind zag komen. Aan de verkeerde kant van het bed, met zijn infuuspomp aan de andere kant, en op zijn gladde sokken. Ik zag hem zó onderuit schuiven, zijn infuusslang strak trekken en kabàm als een zak aardappelen op de grond neer kletteren. Weer een heel circus op de kamer.

Als bonus kregen we bezoek: hij zag beestjes op de muur. Veel beestjes.

Om half elf deed ik een poppetje gezien, kastje dichtje. Ik schoof het gordijn tussen ons in dicht en zonderde me af. Licht uit, maar hij bleef onder zijn TL licht liggen. Toen ik om 01.15 uur wakker werd was het doodstil naast me. Maar de kamer nog steeds fel verlicht.

Ik schoof uit bed en gluurde om het gordijntje heen. Helemaal knock out was ie.
Mooi, kon ik het licht uitdoen. Ik volgde zijn snoertje op zoek naar de drukknopjes. Het eindigde onder zijn dekens. Hij lag met zijn billen op de knopjes. Uiteindelijk bracht de opgetrommelde nachtverpleegkundige - dit keer eentje die er wél zin in had - de verlossing. Donker. Eindelijk.

Ik pikte hier en daar wat uurtjes slaap en werd pas om 7.40 uur wakker toen het ontbijt naar binnen rolde. Had ik al gezegd dat de verzorging hier geweldig is?

~ Drie pillen er af, vijf erbij ~

Buurman Theo had zich inmiddels ontwikkeld van een keurige heer naar een Tarzan in incontinentie slip en opengescheurd pyjama jasje. Ach die man. En dan moest er om 10 uur ook nog een slecht nieuws gesprek plaatsvinden...

Dat werkte ontnuchterend. Daarna herkende ik plots de man die hij altijd geweest moet zijn. Er viel ineens een goed gesprek met hem te voeren. Hij bleek vol avontuurlijke verhalen. Met een rijke geschiedenis. Beetje jammer is nu dat hij overal op aan gaat.
Ongevraagd, onverstoord en ongepast.

Ach, ik zit mijn tijd wel uit. Ik heb er meer van dan hij.

Nou, dat waren de hoogtepunten van mijn dag hier. Ik voel me of er een vrachtwagen over me heen gereden is, maar jongens wat ben ik blij met mijn eigen kussen dat Wimmie hier naar binnen heeft gesmokkeld. En. Mijn praatjes doen het nog. Iets te goed volgens de man die 6 jaar geleden nog hevig in paniek was en alles nu onder controle heeft.

Voor de beelddenkers onder jullie zal ik geen verslag doen van mijn uiteindelijk geslaagde poging wat afvalstoffen te verzamelen voor onderzoek op listige beestjes. Iets met een ondersteek die wegglijdt van een krukje en het feit dat er echt niets anders in mag komen dan de vaste vorm. Nou, na 2 dagen liggen was die vaste vorm dik in orde. Ik denk dat mijn tante Wil er een aardig beeldje uit bikken kon.

Nou, tot zover. Inmiddels is het 19.45 uur. Een kwartier na bezoekuur en zojuist loopt de kamer vol met 5 man bezoek voor buurman Theo. Hij is in zijn element. De verteller staat weer voluit aan.

Ik heb het tussen gordijn al dicht geschoven en heb Spotify in mijn oren.
Over vijfentwintig minuten hoop ik hier De Mol te kunnen volgen. Want dàt laat ik me niet afpakken. Op naar de volgende punten in de poule. Ik zet in op Buddy er uit.