Op dag 4 naar 40

Het is gelukt. Ik heb Wie is de Mol? kunnen zien. Tussen gordijn dicht, oortjes in en focus op het beeld. De verpleegkundige vriendelijk verzocht om om half tien terug te komen voor haar controles. Brutaal, onbeschoft en onaardig. Nou, laat ik dat dan nou ook eens een keertje geweest zijn. Ik heb achteraf netjes mijn excuus aangeboden. Het is het me waard geweest.

Natuurlijk zat ik er weer eens naast. Buddy is gewoon een rondje Vedder.

Om elf uur was zowaar het licht uit. Dus ik was klaar voor een fijne nacht. Om half één lag ik nog helemaal wakker. Ik ben gaan lopen op de gang en met een boekje neergestreken bij de warme chocomel. Waar ik na nog geen 5 minuten gezoend werd door een man. Het bleek de security medewerker die verdacht veel op mijn zwager leek.

Om half twee stapte ik weer in bed. Waar Buurman Theo ook niet kon slapen. Hij bleef de hele nacht actief. Mopperend. Klagend. Roepend. Infuus-piepend. Vloekend. En vooral om het feit dat het wat onrustig was op de afdeling door een zieke mede-patiënt. Ik vond het reuze mee vallen gezien het tafereel wat zich de afgelopen dagen dicht in mijn buurt zich afspeelde. Man man man, wat was ie weer druk.

Uiteindelijk heb ik precies nul geslapen. Helaas. Weer niet gelukt. 
Om 7 uur zette Terror Theo zijn TV aan. Hard. Zonder het bijbehorend koptelefoontje te gebruiken. DNA onbekend. Klassiek met Witteman. Om half 8 was ineens mijn geduld op en stapte ik uit bed. "Buurman, wilt u alstublieft uw koptelefoontje gebruiken?"

Nee, dat wilde hij niet. Hij wist ook niet waar hij was. Nou, kwam dat even goed uit. 
Ik wel! Ik jaste hem van zijn kastje, plugde hem in en propte hem nog net niet op zijn bolletje. Dat mocht ie mooi zelf doen. Hij zette hem snel weer af. Te zacht.
Echt niet. Want ik wist wél hoe de knopjes werkten. Ik zette hem zo hard dat hij zijn eigen ademhaling niet meer kon horen.

~ Deze irriteert mateloos. Bijna 4 dagen lang moet die arm recht liggen. Lekker ontspannen is dat niet. ~ 

Ik krijg veel de vraag of ik niet om een andere kamer kan vragen. Dat kan, maar ga ik natuurlijk niet doen. Ik hoef geen privileges. Er liggen hier zoveel erg zieke mensen op de afdeling, moeten zij dan naast hem liggen? Nee hoor, ik zit het wel uit. Echt uitrusten hoop ik straks thuis te doen.

Dat moment komt dichterbij. Vanmorgen bleken de bloedplaatjes namelijk gestegen naar 40. Kijk, now we are talking. Morgen hoop ik dat er veel uitslagen van al die buisjes bloed binnen zijn en een vervolgplan duidelijk wordt. Dat kan vast prima vanaf thuis. 

Het is terug te zien aan mijn benen. De bloedinkjes zijn al een stuk minder te zien en de blauwe plekken worden minder intens.

Er ligt nog een heel traject voor me. Naar plaatjes boven de 150. Kijken of dit ook standhoudt bij afbouw van de prednison. Een kilootje of 8 groeien en deze er daarna ook weer af krijgen. Herpakken van de conditie. En. Waar ik echt tegenop zie, de afbouw van de prednison en de intens donkere periode die ik toen de vorige keer meemaakte. 
Ik heb altijd gezegd dat ik dat nooit meer wil ervaren. Maar ik vrees dat ik er toch niet aan ontkom.

Leg mijn dekentje maar vast op de bank thuis.