Met veel dank, terug op eigen bank

De nacht van zondag op maandag was een relatief goede. Ik blij en wat zie je dan met een ander gevoel de zon opkomen zeg. Ze wilden me wél aan een slaappil hebben. Maar ik vind dat mijn lever en nieren al genoeg te verduren hebben. Geef liever de buurman een flinke pil, dacht ik nog. Laten ze dat nou gedaan hebben! 

Ook deden ze de gordijnen rondom mijn bed helemaal dicht. Om het licht tegen te houden, was de verklaring. Nou. Dàt helpt zeg *not*. Ik zou zeggen, kom eens even 5 minuten in zo'n bed liggen en ervaar zelf wat het effect is. Maar. Ik vond het wèl fijn, 
zo in mijn eigen tentje.

Hij was er zwaar van onder zeil en daardoor heb ik best wat hazenslaapjes kunnen maken.

Dat de ochtend om half zeven - prima tijd toch? - in geuren en kleuren begon kon ik wel weer hebben.

Denk aan de combinatie: versuft, in de war, volle darmen, antibiotica en je kunt het drollenspel bijna voor je zien. Ik had zó met hem te doen.

Om negen uur liep te laborante me straal voorbij. Huh? Geen bloedprikken? De verpleging zag later inderdaad niet in mijn dossier staan dat het aangevraagd was. Is dat niet een beetje gek dan, als ze me misschien naar huis willen laten gaan?

Ik ben terug gaan zoeken naar mijn oude blogs en maakte notities van het verloop toen. Jeetje, wat bleek ik toch ook al weer veel vergeten te zijn. Vier en een halve maand prednison en als bonus drie en een halve maand in een donkere wereld. Totaal zo'n zeven maanden met het hele proces bezig geweest. Hopelijk wordt het een hele zonnige zomer en gaat dat me er straks een beetje doorheen helpen.

Afijn. Halverwege kwam er een hematoloog langs. Fijne kerel. We begrepen elkaar direct. Natúúrlijk moest er bloed geprikt worden. Ik vuurde al mijn vragen op hem af, waarvan ik me had voorgenomen 'die antwoorden moet ik hebben, anders vertrek ik hier niet'.
Zijn wenkbrauwen fronsten. Hij begreep mijn vragen, maar de uitslagen in de computer niet. Te veel onduidelijkheden. Maar hij ging alles op een rijtje zetten en zou laten terugkomen. 

Half twee kwam de lab-meneer weer eens wat rood vocht uit me jassen. Afwachten maar.

~ Elke dag een kleine snack. Ik heb hier heel lekker gegeten. ~

Ik bracht de tijd lezend en luisterend naar podcasts door. Top oplossing, oortjes in en je daarmee afsluiten voor Buurman Theo. En intussen peinzend over het lichtprobleem in de badkamer. Waarom kan ik dat gedoe in mijn hoofd toch nooit helemaal uit zetten?

Het is een badkamer met schuifdeur. Schuif de deur open, doe 1 stap naar binnen en via de sensor schiet het licht aan. Bij het naar buiten gaan, gaat daarna na 10 minuten het licht uit. Ik kan je zeggen, dat is f*cking lang als dat in de nacht een keer of tig gebeurt en dit de hele kamer in het felle licht zet.

Afijn, sinds het spetterpoep in incident was het systeem in de war. Gevalletje sensor bevuild? ik had de nachtverpleegkundige ook al horen mopperen, maar hé, op een gegeven moment ging het licht toch aan, dus probleem opgelost. Dacht hij.

Ik dacht van niet. Want toe ik ging testen bleef het aardedonker toen ik de deur open schoof. Ik stapte naar binnen. Niks. Ik deed de deur achter me dicht. Stik hemeltje donker. Pas toen de deur even in het slot zat, schoot het licht aan.

Dat leek me gezien de situatie op onze kamer behoorlijk gevaarlijk. Want hij ging nog steeds op eigen houtje, zelf aan de wandel. Dan me er toch maar tegenaan bemoeien. 
Ik weet al wie er nu denken: laat toch gaan. Maar. Ik. Kan. Dat. Niet.

"Heeft jullie nacht collega melding gemaakt van het lichtprobleem op onze kamer?"
"Nee, niet dat ik weet. Ik zal het nakijken en misschien even contact zoeken met de technische dienst."
"Uhh, die staan toevallig nú op de gang".

Probleem gemeld en binnen 10 minuten kwamen ze op de kamer. Het was snel opgelost.
"Zo. Nu zetten we de timer van de sensor weer aan. Op hoeveel moet die? Vier minuten is minimaal."
"Ik denk niet dat ik daar iets over te zeggen heb".
Ze keken me met een grote grijns aan. "Nou, wij denken van wel. Zeg het maar."

Vier minuten dan. Dat zijn er nog 3 te veel, maar al véél beter dan het was.
Ook weer gefikst. Alstublieft buurman.

Nog een aantal keer kwam de hematoloog langs. Steeds met een paar antwoorden. 
Maar ook met het verlossende woord, waar ik inmiddels wel naar uitkeek. "U kunt straks gaan, als alles geregeld is."

Ik ga met redelijk veel onbeantwoorde vragen naar huis. Omdat uitslagen op zich laten wachten. Dat geeft niet. Wachten kan ik thuis prima. Als ik voor deze korte termijn maar weet waar ik aan toe ben.

- Bloedplaatjes zijn nu 55. Naar huis met 55 mg Prednison. Dat is 10 mg minder dan ik tot nu kreeg. Vind ik best gewaagd, want zo'n hoge stijging vind ik het nog niet. 
- Over een dag of tien naar de poli voor het vervolg.
- Er zijn antistoffen aangetoond die verwijzen naar auto immuunziektes. Dit wordt nog verder uitgezocht.
- Ze achten het niet waarschijnlijk dat de Metropolol - bloeddruk verlagers die ik sinds kort gebruik als preventief migraine middel - de trigger is geweest voor het probleem van nu. Dus daar ga ik weer mee starten. En dat vind ik heel fijn, want ik had er baat bij.
- HB is hoog in de 7.
- Vitamine B12 aan blijven vullen.
- Leuko's zijn nu 3.5. Maar zijn tijdens de opname ook 1.4 geweest. Die schommeling heeft de aandacht.

Hoe toevallig. Het engeltje dat mij 6 jaar geleden naar huis bracht, kwam om een hoekje kijken. "Mag jij naar huis? Hoe ga je dan?" We waren dat net aan het bedenken. Oudste was aan het werk en Jongste mag niet alleen naar het ziekenhuis rijden. Nog geen 18 hè en een vader zonder rijbewijs.

"Dan breng ik je." Heerlijk, was dat. Net zo heerlijk als al die lieve berichtjes en andere vormen van aandacht die ik maar al te graag over me heen laat komen.

Ik nam afscheid van Theo en de verpleging. "Nou, naar jou heb ik hier het minste omkijken gehad zeg." Ze had me dus het Mol-incident echt vergeven.

Buiten hing ik 5 minuten tegen de storm aan. Wat. Een. Zaligheid. Buiten, ik had het gemist.

En toen zat ik 's avonds dus thuis op de bank. Echt, we zijn zó blij. Ik en al mijn mannen.
Lange lijven dicht tegen me aan, eindeloze knuffels en we hebben voor de hele week weer zó gelachen. 

~ Oudste reed direct na zijn werk langs de Mac voor mijn lievelings Sundays. ~

Dinsdag moet ik toch nog even terug. Ben ik toch gewoon mijn eigen kussen vergeten mee naar huis te nemen...dom dom dom.