Nòg een chauffeur in huis erbij

Hij had een missie. Namelijk zo snel mogelijk een auto rijbewijs halen, zodat hij niet meer afhankelijk zou zijn om naar de Efteling te kunnen. Pretparken zijn namelijk zijn passie en niet die van mij. Een paar keer per jaar wil ik hem er heen rijden en weer ophalen ook. Maar een paar keer is twee en dat is twee-tig keer minder dan hoe vaak hij graag zou willen. 

Met een rijbewijs is ook een abonnement onder handbereik en veel gelukkiger kun je hem niet maken denk ik.

Dus zodra de examendrukte achter de rug was, nog voor zijn 17e verjaardag, volgde hij zijn eerste rijles. Daarna leste hij twee keer per week. Hij zette de sokken er in.

Ergens in de herfst mocht hij zijn tussentijdse toets doen. Een kilometer voor aankomst bij het CBR brandde het lampje van de richtingaanwijzer van zijn lesauto door. Super snel moesten ze toen op en neer naar de rijschool om een andere lesauto op te halen. Dat deed zijn instructeur, hij mocht even op de bijrijdersstoel.

Met als gevolg dat toen hij af moest rijden, hij met een examinator naast zich voor het eerst in deze omruil-auto stapte. Een Volvo in plaats van de BMW waar hij altijd in reed. 
Na afloop vertelde hij het hele examen alleen bezig te zijn geweest met snappen hoe die auto in elkaar zat, want alles ging anders.

Dat was dus pech en een gemiste kans om goed te kunnen bepalen waar zijn leerpunten lagen voor de resterende lessen tot zijn echte examen. Gelukkig verdiende hij wél de vrijstelling voor de bijzondere verrichtingen.

De lessen die volgden waren om de puntjes op de i te zetten. Hij kwam nooit tevreden thuis. Altijd waren er nog wel verbeterpuntjes. Heb ik al eens verteld hoe kritisch hij op zichzelf is?

In afwachting van de examenoproep regelden we alvast zijn begeleiderspas, want hij wordt pas in de zomer 18.

Ook kocht ik leuke koekvormpjes.

Op een maandagmorgen in januari mocht hij afrijden. Precies op de ochtend dat hij ook 2 toetsen van de toetsweek moest maken. Ik vroeg hem hoe hij dat ging regelen? Hij keek me aan of hij water zag branden. Hoezo? Dan maar geen toetsen, was zijn idee.

Daar waren we het dus niet over eens. Hij doet het niet slecht in zijn eerste jaar op het VWO, maar zomaar twee toetsen missen en daarmee ook de kans op een herkansing verspelen, vonden wij onverstandig. Hij ging dan ook met frisse tegenzin akkoord met uitstel. Van het rijexamen welteverstaan.

Dinsdagmorgen om 8 uur vertrok hij van huis. Nog even inrijden en dan voor de leeuwen. Man, wat vonden wij het spannend. Hij was relaxen en zei ons voor vertrek: "Zenuwachtig? Neuh. Wat kan er nou eigenlijk mis gaan?" Heb ik al eens gezegd wat een heerlijk nuchtere vent het is?

Om 9.35 uur rammelde onze gezinsapp. Geslaagd! Sjonge jonge jonge, wat waren we blij voor hem.

Thuis ging ik gelijk aan de slag met koekjesdeeg.

Ik klooide wat aan met royal icing en spuitzakken.

Ik stond best wat uurtjes te knutselen in de keuken en binnen een kwartier was het bordje leeg. Daar moet ik toch nog eens iets op verzinnen.

De dagen erna stonden in het teken van het aanvragen van het rijbewijs bij de gemeente.

We vielen van de ene in de andere verbazing. Zonder afspraak konden we er niet terecht. Een afspraak maken kon op exact 1 tijdstip midden op de dag in een periode van 4 dagen. De eerst volgende mogelijkheid was dan pas weer een dag of 4 a 5 later, met opnieuw de keuze uit 1 tijdstip. Serieus? Kunnen er dus in 8 dagen tijd slechts 2 Schiedammers een rijbewijs aanvragen?

Er was ook nog een spoedprocedure. Dan konden we na 1 dag terecht, of pas 5 dagen later. Echt waar. Tegen meerkosten die bijna net zo hoog waren als de aanvraag van het rijbewijs zelf.

De broers gingen het uiteindelijk samen regelen. Onder schooltijd. Ook zo achterlijk.  

Je moet gewoon lessen missen , want buiten schooltijd kun je geen afspraak maken.

Het werd een aanvraag met nog veel meer hindernissen, die ik niet allemaal ga benoemen. Maar uiteindelijk is hij er. Kijk hem eens lachen *not*.

Op de terugweg reed ik direct naar dé parkeerplaats, waar ik ook zijn broer had laten wennen aan onze auto. Ik mocht zowaar een fotootje maken. Omdat ik hem ervan kon overtuigen dat dat vooral voor mij heel leuk was, omdat ik ook zo'n foto van mij en zijn broer heb.

Op naar heel veel veilige kilometers. Én op naar de Efteling.