zondag 30 september 2018

Een prinsheerlijke dag

Eens in de zoveel tijd arrangeren we een meeting met de Augustus '99 Club. Het is inmiddels een clubje van 4. Na ons laatste etentje bedachten we dat we dit keer iets actievers met elkaar wilden doen.

Best lang geleden zetten we deze dag vast in onze agenda's. Wat hadden we een mazzel, want het bleek een fantastische wandel- nazomerdag.


Om half elf was iedereen, zoals afgesproken, present op de parkeerplaats van Buren. Het Betuwse vestingstadje waar in 1551 prins Willem van Oranje trouwde met Anna van Buren.  Het stadje Buren waar onze koning zijn schuilnaam tijdens zijn Elfstedentocht aan ontleende. Je weet wel, W. A. van Buren. 


Gelukkig had de bakker van De Prins zijn werk al gedaan en stonden er heerlijke fruitschuitjes op ons te wachten. Om kwart voor elf waren we dan ook de eerste gasten op hun leuke terras aan de waterkant.


Hiervandaan begon onze wandeltocht het Errekomsepad. Een klompenpad. Langs oneindig veel appel-, peren- en druivenbomen. We moesten steeds goed zoeken naar de markeringspunten in de vorm van klompenstickers, maar samen met de kaart in de app kwamen we er wel uit.


Zo'n dertien en een halve kilometers later streken we op hetzelfde, inmiddels volle terras, neer om ons tegoed te doen aan een prima lunch. Met blozende wangen en een wat-een-fijne-het-voelt-als-een-vakantiedag-gevoel.


Een bonus was de ontdekking van Camping De Karekiet. Eentje om te onthouden, voor als ik later groot ben.

Meiden, bedankt!


vrijdag 28 september 2018

Creatief cadeautje

In de zomer waren ze 25 jaar getrouwd. Dat moest gevierd en wij werden vriendelijk verzocht met het hele gezin aanwezig te zijn. Het is tenslotte geen feest als de Schuurmansen niet zijn geweest. Ahum.

Wat doe je dan cadeau? Ik geef graag iets weg en het allerliefst iets persoonlijks. Op Pinterest doe ik veel ideetjes op. Dit keer combineerde ik er een paar, verzamelde informatie en kroop achter de computer.



Er rolde een persoonlijke poster uit, die ik afdrukte en in een lijstje deed.



Groot was mijn voldoening toen ik hém een traantje zag wegpinken en haar gezicht straalde.



Waarom heb ik er eigenlijk nog geen eentje voor onszelf gemaakt?

zaterdag 22 september 2018

Vakantie souvenir - Ziekte van Lyme

Eind juli, begin augustus waren wij een week in de bossen van Drenthe. Ik heb er rondgewandeld, gefietst en gerend.

Er waren muggen, steekvliegen en allerlei andere insecten. We werden allemaal gestoken. Kregen bultjes. 

Ik kreeg bulten en schijven. Maar dat is bekend. Ik reageer daar altijd lekker overdreven op. Met een mooi woord heet dat: allergisch.

Ik nam er niet zoveel notie van. Keek er af en toe eens naar en zag het verkleuren van geel, naar blauwig, naar rood. De ene dag wat erger dan de ander. Wat feller. Wat groter.


~ Deze foto is gemaakt, na een week medicijn gebruik ~

Nog een beetje groter. Tot ik me realiseerde dat er nu toch al minstens drie à vier weken een grote rode ronde vlek zat. Toen (pas!) schoot het in mijn gedachte, dat dit wel eens een tekenbeet kon zijn geweest. Een geïnfecteerde tekenbeet. Waardoor de Borrelia-bacterie aan me is overgedragen.

Met dit verhaal belde ik de huisartsassistente en zij regelde voor diezelfde dag een afspraak. We waren er samen snel uit, de huisarts en ik.



"Je hebt gelijk. Ik kan er niets anders van maken. Je hebt zéér waarschijnlijk de Ziekte van Lyme."



Wat een geluk dat ondanks dat ik geen teek gezien heb, er wel die kring op mijn huid verscheen. In deze vroege fase van infectie. Want nu kon ik direct met een behandeling starten. De dubbele dosis antibiotica is voldoende om de bacterie te bestrijden en erger te voorkomen.



Want in de tweede of derde fase van Lyme, kunnen de gevolgen uiterst vervelend en chronisch zijn.



Vandaag vrat ik de laatste pil op. Mijn immuunsysteem is nu naar de kl*te, maar de Lyme gelukkig ook.



vrijdag 21 september 2018

Nooit verwacht

Mensen die me goed kennen, weten dat ik een lekkerbek ben. Een zoetekauw.

Bovenaan mijn favorietenlijstje staat zonder twijfel 'karamel'. Wanneer ik iets koop of bestel, en heb de keus uit een variant met of zonder karamel, ga ik altijd voor de optie mét.

Deze maand was ik jarig. Ik wilde geen feestje, geen aandacht. Maar wél taart. Want dat hoort er altijd bij. 

Ik besloot er nu eens geen eentje te maken, maar te kopen. Bij Multivl**i. Die zit gewoon in 'ons eigen' winkelcentrum en ik koop er zelden iets. Waarom, weet ik eigenlijk niet. Want het concept is best goed. Je bent helemaal niet verplicht een hele taart te kopen, maar kunt ook een kwart of gewoon een puntje kopen. 

Omdat het míjn verjaardag was, bedacht ik dat ik met de keuze - want de keuze is daar echt reuze - nu eens geen rekening met de smaak van anderen ging houden. Ik ging kiezen wat IK lekker vind.

Daar kwam dit uitrollen:


De Bossche Bollen Vlaai

en de


Salted Caramel Vlaai.


Kijk hem lachen. Echt dé vlaai voor mij.

Maar een mens kan zich vergissen. Ik ook. Zelfs als het over karamel gaat.


Ik vond hem serieus niet lekker. Véél te zoet. Dit was de eerste keer dat ik karamel niet lekker vond. Nou ja. Op die ene keer na dan, toen ik probeerde zelf karamel te maken. Dat aangebrande prutje was het natuurlijk ook niet.

Gelukkig maakte die andere punten het helemaal goed. Lang leve de Bossche Bollen.

donderdag 20 september 2018

Witte vlekjes

Ik heb er al eens eerder iets over gezegd. Overgangs-dementie.

Het fenomeen, door mij liefkozend zo genoemd, van in je hoofd en in gedrag niet meer jezelf zijn.

Concentratieproblemen, geheugenverlies, geen meerdere ballen tegelijk meer in de lucht kunnen houden, zijn een paar voorbeelden. Zaken, waarin ik mijn 'oude' zelf niet meer herken en énorm moet wennen aan mijn nieuwe ik.


Zíj gaven er een nieuwe naam aan: witte vlekjes. Wanneer zij thuis 'domme' dingen doet, lachen ze er samen om. "Ach ja, dat zijn die witte vlekjes van me." Altijd fijn om een gerechtvaardigd excuus te hebben, toch?

Wij vrouwen, kunnen er zelf gewoon ècht niets aan doen. Dat is fysiek bepaald en allemaal de schuld van onze hormonenspiegel. Of zoiets.

Maar.


Waar de hele medische wetenschap - of in elk geval minimaal zij en ik - nooit rekening mee hield(en), is dat mannen óók die witte vlekjes kunnen hebben. Serieus, een héle ontdekking.

Want?

Ik geef jullie twee, niet geheel willekeurig gekozen, voorbeelden.

Situatie 1:

Jongste traint soms 5 keer per week en heeft inmiddels nog maar 1 keepersbroek zonder gaten. Even of record: laat je kind dammen. Je schaft 1x een dambord aan en klaar ben je. De kinderbijslag van deze keeper gaat schoon op aan broeken, handschoenen, voetbalschoenen en clinics. Maar dat hebben we ervoor over, want het kan nooit erg lang meer duren voor dhr. R. Koeman contact met hem opneemt.
Afijn, die broek moet dan dus 5x per week gewassen worden.

Die dag is de vader thuis en werkt de moeder - ik dus.
Hij zal de was verzorgen en wanneer ik thuiskom hangt hij inderdaad lekker buiten in de tuin te wapperen. Achterin in de tuin staat nog nèt een lekker zonnetje. Nadat ik me boven heb omgekleed schuif ik het droogrek iets opzij en zet mijn stoel er naast. Even rust, met een bakkie koffie.

Er komt een muffe lucht van de kleding. Niet wat ik gewend ben van een schone was. Omdat we laatst een discussie hadden over 'hoeveel wasmiddel gebruik jij nou?', waarbij zijn conclusie was dat ik teveel gebruikte, wil ik er eigenlijk niets van zeggen. Maar ik kan het tòch niet laten.

"Hé Wim." 
"Ja."
"Heb jij wasmiddel in de machine gedaan toen je de was aanzette?"
"Ja, wat denk jij nou, natúúrlijk! Hoezo?"
"Nou, ik zag dit boven..."


Dit doen die witte vlekjes van mij nou ook.

Situatie 2:

De bevoorrading van ons gezin verloopt momenteel volgens een vrij strakke procedure. In het weekend bestudeer ik de reclames van onze twee favoriete supermarkten. Ik maak een diner-planning, aangepast aan de aanbiedingen en onze activiteiten. Vervolgens vul ik één A4 met twee boodschappenlijstjes voor deze supermarkten. En één voor de thuisbezorgwinkel van P*cnic, waar ik veel zware dingen koop. Op maandag ga ik de twee winkels langs en ontvang ik de derde met open armen thuis. De rest van de week hoeven we dan alleen dagverse dingen te halen en alle dingen die ik vergeten ben of toch ineens 'op' blijken te zijn.

In de week dat hij avonddienst heeft, doet híj dat. Hij maakt dan een mini-briefje voor die dag, want ook zijn geheugen is niet meer zo scherp als in zijn jonge jaren.
Zo kwam het dat hij de ene dag bij Appie zijn mandje vulde en zelf zijn boodschappen scande. En dat hij twee dagen later opnieuw zijn mandje vulde en zelf zijn boodschappen scande.

Bij de zelfscankassa - leuk scrabble woord - ging ineens zijn persoonlijke lampje branden. Gelukkig nog vóór het afrekenen. Dat lampje zei: "Vind jij het nu niet héél gek, dat je exact dezelfde dingen scant als eergisteren? Wéér andijvie, kipnuggets en diepvries hamburgers?"

~ briefje 1 ~

Ja. Dat vond ie zelf ook best gek. Dus bracht hij alles terug in de schappen, leegde de scanner, diepte het juiste briefje op uit zijn portemonnee en begon opnieuw.

~ briefje 2 ~

Dit kunnen die witte vlekjes van mij nou ook.

We hebben er vreselijk om gelachen. Nou jij. Biecht eens op. Hoe zit het met jouw witte vlekjes?

maandag 17 september 2018

We stonden er gekleurd op - Color Run

zondag 9 september 2018


Jullie weten het hè? Ik loop hard. Niet om de snelheid, niet om te winnen. Wél voor mijn lijf, conditie, souplesse en de fun. 


Dat is de reden waarom ik recreatielopen en wedstrijden niet bovenaan mijn favorietenlijstje heb staan. 


Maar wél te porren ben voor evenementen waar op een leuke manier met hardlopen wordt omgegaan.


The Color Run is er zo eentje. Het is het grootste hardloopevent ter wereld, opgericht in maart 2011. 


Jaarlijks zijn er meer dan 300 edities in bijna 40 verschillende landen. 


Het doel van de The Color Run is gezondheid en geluk te bevorderen, door mensen bij elkaar te brengen en samen deel te laten nemen aan de 5 gelukkigste kilometers van de wereld.


Tja, ik heb het niet verzonnen hè, zo staat het in de officiële omschrijving.

Het draait niet zozeer om je hardloopprestatie, maar om een unieke ervaring en een moment van geluk en plezier beleven. Het is een run zonder tijdsregistratie, dus er zijn geen verliezers.


Kijk, dát spreekt me dan wél aan. 


Meer dan de helft van alle renners heeft nog nooit meegedaan aan een hardloopevenement. Het is voor jong en oud. Ze hopen mensen door deelname te motiveren om te blijven bewegen. 


Het unieke is dat ze de lopers onderweg onderdompelen in vrolijke kleuren, door middel van het gooien van kleurenpoeder in bepaalde kleurenzones. Na iedere kilometer is er eentje. Dus in een rondje van 5 kilometer, kom je 4 verschillende zones tegen. Blauw, geel, roze en oranje.

Het poeder wordt gemaakt van natuurlijk gekleurd maiszetmeel en bakpoeder. Het is geheel biologisch afbreekbaar. 


Het RIVM heeft de laatste tijd onderzoek ernaar gedaan en uit gezondheidskundig oogpunt raden zij nu af die poeders te gebruiken. De kans bestaat namelijk dat mensen last krijgen van hun luchtwegen of oog- en huidirritatie.

Dit is dan ook de reden dat deze editie van The Color Run 2018 in Utrecht, bij de Haarrijnseplas, werd aangekondigd als de allerlaatste in Nederland. 


Reden voor ons om erbij te zijn. Eerdere edities kwamen nooit goed uit, maar het leek ons wel leuk om er eens bij te zijn geweest.


En leuk werd het. Super leuk? Nou nee, dat vind ik iets teveel eer. Ik denk dat ik eerlijk moet zijn: ik geloof dat ik te oud ben voor deze gekkigheid. Ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat de meerderheid van de deelnemers half mijn leeftijd had of nóg jonger was.


De aanval met de poeders vond ik nogal overweldigend. Het was namelijk niet een beetje poeder, nee ik had het gevoel dat er tien pakken meel tegelijk over me heen gekwakt werden. En niet op het onderlichaam, zoals was aangekondigd. Nee hoor, gewoon in je gezicht en boven op je harses. 


Gelukkig hadden we de instructies opgevolgd en voor we een kleurenzone in renden onze zonnebril op gezet en een bandana voor onze mond en neus geschoven.


Wij hadden ingeschreven voor de 10 kilometer, wat neerkwam op 2 rondjes van 5 kilometer. En dus ook 2 x 4 kleurenzones. Ik vond het schokkend te zien hoeveel van die kleuren zooi in de natuur en op de paden terecht was gekomen. Het leek wel vloerbedekking. Dan weet ik dat het biologisch afbreekbaar moet zijn, maar denk ik toch ook: het is goed dat 'we' dit niet meer gaan doen. Gewoon lekker normaal doen allemaal.

Best knap dàt ik nog denken kon trouwens, want het lopen ging me niet makkelijk af. 
De benen wilden wel, maar het hoofd had het zwaar. Of eigenlijk mijn evenwichtsorgaan. Dat was al bijna 3 weken van de leg. Tot dan toe beperkt tot duizelingen bij gaan liggen en opstaan. En wanneer ik me omdraaide in bed draaide alles minutenlang om me heen. Deze zondag, misschien ook doordat het pittig zonnig en warm was, werkte het op en neer hupsen niet in mijn voordeel. Ik kon niet meer links en rechts, of naar onder kijken, zonder om te vallen. Ik moest me daarom erg op het lopen zelf en het rechtop blijven, concentreren. Ik ben niet vaak zo blij geweest met een finishvlag.




Gelukkig knapte ik daarna op, van het weer gewoon-rechtdoor-lopen-zonder-hupsen.


En van de medaille natuurlijk. 



zondag 16 september 2018

Volleybal - verjaardagscadeau

De broer van de vriend van Oudste was jarig. Zeventien wordt hij. Prachtige leeftijd.
Ik vroeg hem bij Vriend na te vragen of Broer wensen had, waar wij misschien aan zouden kunnen voldoen.

"Iets met muziek, of iets met volleybal", was het antwoord.

Het was een antwoord, maar eigenlijk eentje waar ik niet zoveel mee kon. Want wàt moet je dan geven, wanneer je het wel een aardigheidje wilt laten zijn? Een drumstel, boek over gitaarspelen of een volleybal, loopt al direct in de (drie)dubbele euro cijfers.

Ik besloot de creatieve kant op te gaan. Ik verzamelde eerst een hele lijst met steekwoorden betreffende de sport volleybal en de vereniging waar hij lid van is. Daarna propte ik deze in een afbeelding van een volleybal. Vervolgens liet ik de meest persoonlijke woorden er uit springen in de clubkleur èt voila...



Omdat het korte termijn werk was, liet ik bij het Kru*dvat een snelle afdruk maken.



Ik kocht er een beetje stoer, passend lijstje bij. Vond een sport douchegel en chocoladereep. 



En printte een chocolade-wikkel gemaakt door @inkideb uit.


Oudste vond het een prima cadeau geworden.



Ik eigenlijk ook wel.

dinsdag 11 september 2018

Zesentwintig

Hij kent me goed.

Hij wéét wat ik mooi vind.

Hij kocht mooie bloemen voor me.



Elf september is al achttien jaar wereldwijd een bijzondere datum. Een dag van gedenken en herdenken.

Elf september is ook al zesentwintig jaar een dag waarop wij persoonlijk herdenken en terugdenken aan de dag waarop wij "ja" tegen elkaar zeiden.

Voorgaande jaren schreef ik er al eerder wat over. Ik heb daar niets aan toe te voegen.
Gezond en gelukkig.
Op naar de zevenentwintig!

2011 *klik
2012
2013
2015
2016