Vandaag is onze trouwdag. Eénentwintig jaar zijn we getrouwd, en we wonen al 23 jaar samen.
23 Jaar is lang. Ik weet niet meer hou oud ik was toen ik hem voor het eerst zag. Maar de balans begint door te slaan. Volgend jaar ben ik langer mét hem, dan ik ooit zonder hem was.
We haalden vanmiddag ons trouwboek erbij. `What the f#ck, wat zag je er toen mooi uit`, riep Jongste.
Mij viel het vooral op hoeveel er is veranderd, in de jaren die toch zo snel voorbij zijn gevlogen. Zoveel mensen die erbij zijn gekomen - een hele generatie aan nieuwe, slimme, mooie, prachtige, veelbelovende mensen die de wereld gaan veranderen. En zoveel mensen zijn uit ons leven verdwenen.
Wat waren we jong. Wat hadden we werkelijk geen idee, van wat de toekomst ons zou brengen.
Maar wat waren we overtuigd van onze beslissing.
En wat hadden we het bij het rechte eind.
