Kampioen

13 en 20 april 2013

13 April was een belangrijke dag: Jelmer speelde zijn kampioenswedstrijd.
Met nog 3 wedstrijden te gaan voor het einde van deze competitie, zou de zaak bij een overwinning vandaag beklonken zijn. Zoveel punten al bijeen gespeeld, dat ze niet meer ingehaald konden worden, ook al zouden ze de laatste twee potjes nog verliezen.
Maar verliezen was voor deze jongens geen optie vandaag.
Ook al speelden ze geen thuiswedstrijd, de klus moest hier en welnu vandaag afgemaakt worden.

Aan zelfvertrouwen ontbrak het ze niet. Niet stijf van de zenuwen, maar nonchalant en ontspannen.

Vlak voor het startsignaal zelfs verbolgen. Wat bleek? Het was de tegenstander niet gelukt 11 spelers op de been te krijgen, dus ze gingen de wedstrijd in met 9 tegen 11. Uniek, had ik nog niet eerder gezien. Een streep door de rekening, want hiermee was de kans aanzienlijk verkleind op een enigszins gelijkwaardige, spannende pot.

Vastberaden en gefocust waren ze.

Dit was niet het eerste seizoen dat hij voetbalde. En ook niet zijn eerste kampioenschap.

In 2007 werd hij met de F2 Winterkampioen. Kijk hoe leuk, zo klein nog. Maar enthousiast!

Toen ze het kunstje in 2008 nog eens flikten waren ze met de F2 Zomerkampioen en we vierden weer een feestje.

Het eerste jaar als E-tjes moesten ze enorm wennen aan het grotere veld. Maar ook in hun tweede jaar als E, werd de E1 kampioen.

In al die jaren is er een hechte band ontstaan tussen de 5 Musketiers en tussen hun ouders. Zoveel gedeeld, gelachen, gejuicht, gehuild en koffie gedronken. Een kleine PP familie zijn we. Daarbinnen heeft iedereen zijn taak. Onder de ouders hebben we trainers, coaches, een verzorger, een koekenman, criticasters, tenue-wassers, chauffeurs, sfeermakers, fotografen, een eindredacteur en cadeau-kopers.

Het seizoen 2010 - 2011 was het jaar van de grote verandering. De harde kern bleef, maar het team werd flink uitgebreid omdat ze vanaf nu met een 11-tal gingen spelen. Met een énorm groot veld en dito doel, buitenspelvalregels en meer van dat soort ongein. Er werden jongens ingevoegd, tot ze een nieuw team van 15 vormden. Oude bekenden van de club, de straat, van school en ook 'nieuwe' jongens.

Na wat aanloopperikelen kan ik zeggen dat het uitstekend gelukt is opnieuw een goed, saamhorig team te smeden. Tijdens de trainingen en wedstrijden vormen ze één front; ze horen bij elkaar en klaren samen elke klus.

Maar daar buiten is er nog steeds die harde kern. Die kern bestaande uit 5 ventjes die elkaar door en door kennen, voor elkaar door het vuur gaan, elkaar flink de waarheid durven te zeggen en daarna weer een balletje gaan trappen. Of op zondagmiddag met elkaar Feyenoord gaan kijken en intussen de hele maandvoorraad cola, chips en popcorn weg kanen.
Toen 1 van hen plots zijn moeder verloor, waren zij met hem énorm verdrietig en verslagen. Kropen ze dicht tegen elkaar aan, met zijn 4-en op een 2-en-een-half-zits, terwijl we met elkaar luisterden naar afscheidstoespraken.
En toen wij ouders na afloop een bakkie troost namen, kropen zij met zijn 5-en in een hoekje en lurkten aan hun cola.

Ik vind dat écht bijzonder, en bijzonder echt.
We dromen wel eens, dat ze over een jaar of wat nog steeds wekelijks hun balletje trappen en weekendjes samen de hort op gaan, zoals de mannen van All Stars dat deden.

Maar ik dwaal af.

~ foto: Bart Dane ~

Het vierde kampioenschap. Daar ging het hier over.

~ foto: Bart Dane ~

Elk doelpunt werd gevierd alsof het de eerste was.

~ foto: Bart Dane ~

Natuurlijk gingen ze kansloos ten onder, met zijn negenen.
Deze dreumes kon daar al helemaal niets aan veranderen. Kijk, hoe dapper kun je zijn. Hij durfde het aan om als tiende speler bij te springen en de strijd aan te gaan met die reuzen. Applaus!

~ foto: Bart Dane ~

Uiteindelijk ging ze met  2 - 8 het veld af en maakten we voor hen een erehaag.

De rest van de festiviteiten stelden we een weekje uit, tot de thuiswedstrijd.

Ze hadden er zin in, waren er klaar voor en stroopten de mouwen op. Een échte game zou het worden, want de mannen van VDL zijn groot, sterk, slim en hele goede voetballers.

~ foto: Bart Dane ~

Het lukte om met een overwinning van 5 - 2 te eindigen. De terechte Kampioen met in totaal 107 doelpunten voor en 36 tegen.

~ foto: Bart Dane ~

De ontlading was groot.
Er was een beker voor de aanvoerder, bloemen voor de tweede aanvoerder, een veld vol fotografen, een spandoek, applaus, een erehaag van de supporters, knallende kurken, spuitende champagne, patat, frikadellen en cola in de kantine.

De eindredacteur schreef een geweldig Profiel van de Kampioenen. Ik heb daar niets aan toe te voegen.

 

Raymond, keeper. Is constanter geworden. Ging steeds meer ballen pakken en wedstrijden voor het team winnen. Minst gepasseerde keeper uit de competitie. Sterkste punt: timing bij het uit de goal komen.

Jelmer R, linksback. Maakte na een periode van blessures een sterke groei door.
Zette daarna een imposante trainingsopkomst in. En werd fitter, sneller en zelfbewuster. Sterke punt: passeer hem zes keer, en hij staat zeven keer weer voor je.

Oliver, laatste man, voorstopper, middenvelder. Onbetwiste aanvoerder van zijn team. Zelfbewuste speler die niet bang is om zijn mening te geven, maar die ook kan incasseren. Zijn haar en oorbel zit altijd goed, smartphone bijna in de achterzak van zijn voetbalbroek. Sterke punt: opjutten van het elftal.

Julian, voorstopper. Was al goed, werd nog beter. Compenseert mindere kopkwaliteiten met loopvermogen en snelheid over de grond. Toont steeds meer coaching kwaliteiten. Opmerkelijk: Zijn schotkracht en -precisie zijn enorm gegroeid.

Tom, rechtsback. Grootste speler van het team, die ook een sterke groei heeft doorgemaakt. Staat altijd aan de goede kant te dekken. Toont kopkracht in duels en bij corners. Draaide de cooling down de nek om. Botst af en toe met coachende vader.

Jeffrey, rechtsback, voorstopper, middenveld. Dé sensatie van dit seizoen. Het voorbeeld  van een speler die in zichzelf gelooft en zijn voeten laat spreken. Betrouwbaar. Is met zijn mannelijke duelkracht tot een bewonderde sterkhouder uitgegroeid.

Mitchell, linksback, linkshalf. Zoon van de geestelijk vader van het elftal.
Heeft zelden meer groeiklachten. Speelt verzorgd. Vriendelijke, beleefde jongen, maar haha: zijn linkerbeen is meedogenloos en het sterkst van Schiedam.

Sven, Zeer goede middenvelder, uitstekende laatste man. Heeft geen slechte punten. Hard schot zonder poespas. Al  jaren de sterkste en fitste speler. Sterkste punt: stopt ook op halve kracht doorbrekende vijandelijke spitsen af.

Pieter, Multifunctionele middenvelder en back. IJverige speler. Motor op het middenveld die overal is waar hij vindt dat hij moet zijn. Cijfert zichzelf weg voor het team en neemt plek over van opkomende verdedigers.

Joran, Centrale middenvelder. Kwam dit seizoen bij het team. Heeft het meeste talent en overzicht. Scoort net zo makkelijk zelf als dat hij anderen voor de goal zet.
Vindt training vooral lol maken, maar gaat zaterdags voorop in de strijd.

Jelmer S, Middenvelder of spits. Was vroeger "slechts" een koele afmaker. Is dit jaar weer sterker geworden. Loopt niet veel, loopt slim. Gebruikt lichaam sterk. Sterk punt: het zeldzame talent om in de drukte het overzicht te bewaren.

 

 

Steven, Middenvelder, vleugelspits. Was als F'je al de eerste met een voorzet achter zijn standbeen. Vroeger een leuke pingelaar, valt dit jaar op door kopdoelpunten. Wordt weer sterker. Vervangt moeiteloos Joran als centrale man.

Kevin, Vleugelspits, centrumspits. Ziet het spelletje, en schuwt het verdedigende werk niet. Heeft een behoorlijk schot en schermt de bal goed af. Grootste kwaliteit: teamspeler. Sterke balaanname waarbij hij altijd de goede kant op draait.

Aman, Centrumspits. Was een aanvallende middenvelder met sterke steekpass.
Is tegenwoordig centrumspits. Beschikt over de snelste voetbewegingen van het elftal. Heeft dipje overwonnen, scoort én zet anderen vrij.

Stanley, Samen met Sven fysiek de sterkste speler. Geen woorden maar daden.
Meest scorende speler van het team. Koppelt dodelijke snelheid aan doelgerichtheid. Meest gevreesde speler voor onze tegenstanders.

Robert, trainer, coach. Bezoekt premier league duels. Hamert op discipline en opendraaien. Schuwt ingrijpen tijdens de wedstrijd niet.

 

Leo, verzorger, trainer, coach. Had als speler al een imposant cv. Minst pratende coach, maar als hij praat is het altijd raak.

Pieter, trainer, coach. Benadrukt het "goed staan als elftal". Opvallend: vindt het negen van de tien keer onzin om breed te houden.

 

 

Morgen het laatste toernooi van dit seizoen, met als afsluiting een bbq bij de discipline-coach thuis.
Nu de zon nog.

April gezien door Gio

Ongelofelijk. Ik heb even met mijn ogen geknipperd en het is half mei.
Hoog tijd om even terug te kijken naar april 2013.

 
Woordjes oefenen met Pap,

en wiskunde met Mam.

 
Ter voorbereiding op de 10 kilometer van Rotterdam, krijg ik gezelschap tijdens mijn renrondje. Gezellig, dat geklets onderweg. Voor ik het wist waren we weer terug bij huis.

 
Omdat ik veel thuis ben, als niet betaalde werkkracht, neem ik voor bijna de hele straat de bezorgde pakjes aan. Groot was mijn verbazing toen deze énorme - mooie, bos bloemen voor mij bleek te zijn.

 

Als dank voor hulp en lief zijn voor elkaar. Deze schatten weten precies dat vóór ik naar huis ga, ze mee naar buiten mogen. Eén keer kon het baasje niet mee. Ik voelde me erg stoer; ze mochten los en kwamen netjes terug wanneer ik ze riep. Eigenlijk had ik ze prima onder controle. Hah. En dat voor een niet-hondenbezitter.

Hij kreeg al een aantal weken verkeerslessen en vond het moeilijk. Hij mopperde zoals alleen hij dat doen kan. Toen ik juffie vroeg of ik hem ergens mee helpen kon, iets kon oefenen, kreeg hij een boekje mee naar huis en een websiteadres.
Hij nam het erg serieus op en ik zag hem zekerder worden en dingen steeds beter gaan begrijpen.
Uiteindelijk ging hij zelfverzekerd het examen in en kwam met een grote grijns thuis toen de uitslag binnen was. Meneer had de hoogste score van de klas gehaald. Loon naar werken heet dat.

 
De etalage van de boekhandel in het dorp. Er was daar een besloten avond met medewerking van onder andere Hugo Borst, ter ere van het verschijnen van het 5 kilogram wegende jubileumboek van Sparta. De grootste - en oudste, 2 Schuurmanski-mannen waren erbij.

 
Daar ligt hij dan. Onze picknicktafel. Jaren trouwe dienst gedaan, zoveel plezier van gehad. Maar nu was hij te vies en lelijk geworden om met goed fatsoen in de tuin te kunnen blijven staan.

Oudste had een schoolfeest. Ik wacht hem op op de parkeerplaats. Mooie tijd. Nog wel. Hoe lang nog?

De buit is binnen. Hun zoons zijn voetbalkampioen geworden. Wat een geluk dat het een late ochtend wedstrijd was. Na 12 uur mag er bier geschonken worden. Proost!

Nog even een fluorbehandeling en dan wegwezen hier. Geen gaatjes. Wat was het kind blij.

Leuk, die frisse witte bakken. Maar na een half jaar buiten zo goor als wat. Maar. Een verf spuitbus doet dan in korte tijd wonderen.

Hier worden ze zó blij van: een ijsje van Vlug.

 
Onder schooltijd deden we samen een fiets- en cacherondje Maasland. Hier gingen we met het pontje over naar de Duifpolder.

 
Poldermoord op de camping.

 
Een kangoeroe in het Hertenkamp.

Ze waren  met 8 broertjes en zusjes. Nog. Een voorbijganger wist te vertellen dat ze twee dagen daarvoor nog met 11 waren. Ze kwamen erg dichtbij. Nog steeds onbevangen en zonder angst.

De voetbalkampioenen vierden hun feestje bij de thuisclub. Het was heerlijk voorjaar. We zaten buiten op het terras. En dronken wat lekkers.

Zijn spullen liggen klaar. Hij vertrekt zo met de trein richting Hoek van Holland om daarna de 27 kilometer naar huis te wandelen, als voorbereiding op de Nijmeegse Vierdaagse.

Met zijn klas gingen we kijken bij de aanleg van de A4, bij ons om de hoek.

 
Ik ging kijken bij een voorstelling waar hij aan mee deed. Dat kleine, guitige ventje met zijn kleppet, dat voorop mijn fiets meeliftte naar de kinderboerderij. Is dat echt al 17 jaar geleden?

 
Klaar voor de Kroningsdag.

 
Ik was voor het eerst bij de Spartabakker binnen. Deze man maakt echt de lekkerste dingen. Maar ik schrok van zijn winkeltje. Vooroorlogs. Rommelig. Ouderwets. Vies. Ik was er liever niet binnen geweest, dan had ik dit niet geweten.

 
Voorbereiding voor de Vrijmarkt. Hij wilde proberen zijn fiets te verkopen. Bij B. mocht hij best even op haar plekje komen staan.
 

 
Hij prees zijn waar goed aan en bleek een prima onderhandelaar. De verkoop was snel voor elkaar. Ook zijn skatebord vond een nieuwe eigenaar.

 
Hier vonden de heren een cache.

En daar een mopperende oude zeurpiet. Onbegrijpelijk. Woont op één van de mooiste plekjes in de omgeving en dan zó'n humeur.
 

Voor Moederdag

Het is bijna Moederdag, en ik kijk er niet speciaal naar uit.

Dat deed ik wél toen ik me nog verheugde op de zelfgemaakte knutsels en de armen om mijn nek. De jongens konden niet wachten om me te geven waar ze aan hadden gewerkt.

Maar die tijd is niet meer.

Sindsdien vind ik het maar commercieel gedoe. Ik ben er niet eens zeker van of ze hier in huis wel weten dat het morgen Moederdag is. Dat geeft helemáál niet.

Ze hàdden het kunnen vragen: 'Wat wil je het allerliefste?'. Maar ze deden het niet.

Als antwoord zouden ze waarschijnlijk een ding verwacht hebben. Een apparaat, een voorwerp, iets dat je in je handen kunt houden nadat je het hebt afgerekend. Ik zou het niet gezegd hebben.

Want wat ik het allerallerallerliefste wil kun je niet kopen. Ik wil het allerliefste dat ze opgroeien tot goede, gelukkige mensen. Mensen waar je van op aan kan.

Ik wil dat ze de ruimte nemen om te zijn wie ze zijn, en dat ze iedereen die ze tegen komen datzelfde recht geven.

Ik wil dat ze om hulp vragen als ze het nodig hebben, en dat ze helpen als ze dat gevraagd wordt.

Ik wil dat ze voor altijd elkaar's vrienden blijven, precies zoals ze (meestal) nu zijn.

Ik wil dat ze hard werken, voor en aan alles wat ze willen bereiken, want het leven is kort en je moet het alles geven wat je hebt.

 

Ik wil dat ze zich klein voelen als ze naar een zonsondergang staren.

Ik wil dat ze leren koken, wassen en met geld omgaan.

Ik wil dat ze nieuwsgierig blijven.

Ik wil dat ze zich af en toe realiseren hoeveel mazzel ze hebben.

Ik wil dat ze liefhebben, ook al betekent dat dat ze gekwetst moeten worden.

Ik wil dat als ze het verkloten, en dat zal nog heel vaak gebeuren, ze dan ook verantwoordlijkheid nemen om op te ruimen wat ze hebben aangericht.

Ik wil dat ze weten hoe fantastisch ze zijn, vol fouten en vol talenten en absoluut uniek in de wereld. Net als alle anderen.

Ik wil dat ze kiezen voor wat goed is.

Ik wil dat ze weten dat ik mijn leven voor ze zou geven, iedere minuut van iedere dag van iedere week, als dat ze zou helpen.

Ik wil dat ze gelukkig worden.

Oh.
En koffie in bed.

Ja. Dat zou ook leuk zijn.