Plandelen; de ervaringen van een bukkende vrouw

Sinds ik aan het herstellen ben van mijn laatste ziekenhuisopname, die gelukkig alweer anderhalf jaar achter mij ligt, maak ik bijna dagelijks een ommetje.

Ooit begonnen onder de hashtag #beweegtherapie. Om in beweging te zijn, de scharnieren soepeler te krijgen en te houden, mijn conditie en uithoudingsvermogen te verbeteren en weer enigszins in de buurt van mijn 'oude' gewicht te komen.

Deze therapie is inmiddels een ingesleten gewoonte geworden.

Onderweg stoorde ik me meer en meer aan broodzakken, blikjes en fastfoodverpakkingen die her en der op de grond en in de berm lagen. Wanneer ik in de buurt van een afvalbak was, raapte ik soms wel eens iets op. Tot ik dacht: ik moet gewoon een tasje meenemen.

Het duurde vervolgens een dag of wat voor ik daar ook aan dacht vóórdat ik de deur uitliep en niet pas erna. Ik had in huis nog een pakje plastic wegwerphandschoenen liggen. Daarvan nam ik er ook eentje mee.

Voor ik het wist was mijn tasje vol. Al ver voor het einde van mijn geplande wandelrondje.

Een paar dagen later deed ik hetzelfde, maar nu op een ander traject. En terwijl ik altijd dacht dat er maar zo af en toe wat op de grond lag, was ook nu mijn tas verrassend snel vol.

Inmiddels heb ik bijna standaard een tasje, handschoen en het pasje om de afvalcontainer mee te openen bij me. Niet omdat ik denk dat we er met zijn allen iets mee opschieten. Dat er minder weggegooid zal worden. Welnee. Daarvoor zijn er veel te veel viespeuken, sloddervossen en nonchalante mensen in de buurt. Ook niet omdat ik een heilige ben. Maar wél omdat het me voldoening geeft en ik zo een stukje van mijn eigen irritatie oplos.

Verder doe ik er niemand kwaad mee. Het levert soms een leuk gesprek op, een duim omhoog of een vriendelijk woord. Soms ook open monden en wijzende vingers. Ik vind het allemaal prima.

Ik kom van alles tegen. Een TomTom bijvoorbeeld.

En een gloednieuw leesboek. Een hemd.

Op een verlaten parkeerplek midden in de polder zag ik de resten van een 'gezellig' samenzijn. Een zak nog halfgevuld met ijsblokjes, drankverpakkingen, doosjes spacecake, lege kleine sluitzakjes en pillen strips.

Oxycodon. In de zorg gebruikt als pijnstiller. Maar ook met een geestverruimende en verdovende werking.

Het straalde veel treurigheid uit. En ik heb te doen met alle mensen die op deze gebruikersplek samenkomen.

Onder een bosje zag ik een plastic tas. Een lege, dacht ik. Ik trok hem weg, maar toen bleek hij vol te zitten. Met allemaal bijzondere spullen, waaronder ook twee naambordjes van de supermarkt. Wie gooit dat daar dan?

Rondom bankjes is het altijd prijs met blikjes, drank en kleine sluitzakjes. Eén maal lag het drinkglas er ook nog bij.

Naast de parkeerplaats in de wijk bij ons aan de overkant, vond ik eerst een leesbril, met afgebroken poot. En daarna een onbeschadigde gewone bril. 

Een melding op de buurtapp leverde geen eigenaar op. Weggooien vind ik nog moeilijk.

Inmiddels weet ik in de buurt de containers te vinden, die òf altijd open kunnen òf waar onze pas actief is. Gek genoeg doet de pas het alleen in de wijk direct naast ons. Een twintigtal meter verderop krijg ik ze niet open. 

Dus vaak genoeg loop ik een paar kilometer met een volle tas rond. Wat niet echt motivatie verhogend werkt. Dus als hier een Irado medewerker meeleest: doe mij en de omgeving een plezier en geef onze pas toegang in een ruimer gebied.

Inmiddels heb ik een aantal tasjes-sponsoren. Waarvoor nogmaals bedankt!

De mijne waren op en er stond al 'pedaalemmerzakken' op mijn boodschappenlijstje. Toen ik bedacht dat ik vast niet de enige was met 'nutteloze tasjes - die eigenlijk alleen in de weg liggen' in huis. Ik plaatste een oproep èt voilà: de volgende ochtend hingen er al tasjes aan onze voordeur.

Hartstikke fijn. Omdat ik heus nieuwe tasjes kan en wil kopen, maar ik het nóg beter vind om eerst het oude plastic op te maken.

Dus gooi geen overbodige tasjes meer weg, maar doneer ze maar aan mij. Ik kom ze graag ophalen.

Dit blikje laat zien hoelang het op straat kan blijven liggen, als het niet in een afvalbak wordt gegooid.
Ik vond het, weggemoffeld onder een hek, waar eens per jaar de Koningsdag-vrijmarkt-kleedjes liggen. De houdbaarheid is nu vijf jaar verlopen, dus het ligt er nog minstens een jaar langer.

Jullie weten dat wij aan Geocachen doen, toch? Ook een soort van schat zoeken, maar dan anders.
Er worden ook Geocache Events georganiseerd, meestal met een thema. Daar komen dan gedurende een korte tijd - een uurtje of een dagdeel - een aantal cachers bij elkaar. Het sociale aspect is dan groot. Een meet and greet in het groot. Bijpraten. Ervaringen uitwisselen.

Ik had er nog nooit eentje bezocht. Maar toevallig werd er op 14 september eentje in de buurt georganiseerd met als thema Cash In Trash Out. De samenkomst was op een parkeerplaats en het was de bedoeling om met elkaar in één klap de omgeving daar te ontdoen van al het zwerfafval.

Nou. Mijn Pa - die wél vaker events bezoekt - had interesse en omdat ik toch dit blog aan het voorbereiden was vond ik het wel hier binnen passen.

Zo'n vijfentwintig man, vrouw en kind gingen met prikstokken, handschoenen en vuilniszakken aan de slag. Wij trokken de aangrenzende woonwijk in en daar viel mij op dat er veel minder op straat te vinden was, dan waar ik woon. Na een half uurtje werden we beloond met een glaasje sinas en een koek en daarna fietste ik tevreden weer naar huis. Het was een mooi initiatief. Ook weer meegemaakt. 

De zaterdag erna was het World Cleanup Day.

Op die dag werd, samen met 180 andere landen, de handen uit de mouwen gestoken. Met zijn allen op pad om zwerf afval op te ruimen. Een nevendoel was het in kaart brengen van welk soort afval er allemaal in het milieu ligt. Om daar dan weer producenten mee te kunnen confronteren.

Voor mij een dag als de voorgaanden. Ik was niet van plan om de hele inhoud van mijn tas te gaan analyseren en stuk voor stuk vast te leggen in een speciale app. Daarvoor vind ik teveel rommel en als ik even heel eerlijk ben: daar heb ik geen zin in.

Wel had ik de grijper aangevraagd bij onze gemeentelijke Irado. Die kwamen ze netjes thuis afleveren.

Een grijper die ik zéker niet ga gebruiken. Dat zou namelijk een circusact worden. Hij is zó lang dat het mij niet lukt om ermee in de tas te geraken die ik in mijn andere hand vast heb. Als ik alles wat ik vind ermee op moet rapen, ben ik vermoedelijk vier keer zolang onderweg.

De mensen van de gemeentereiniging hebben misschien de hele dag de tijd voor hun werk, maar ik wil gewoon doorlopen tijdens het wandelen. Als ik alles met die grijper moet pakken duurt dat een eeuwigheid. Dan voel ik me de schoonmaker en dat ben ik thuis wel weer. Buiten wil ik wandelen.
En dat gaat beter als ik zo af en toe buk en dingen opraap. Een prima workout. 

Ik heb dit trouwens al wel vaak uit moeten leggen onderweg. Want veel passanten komen me vertellen dat er grijpers te koop zijn. Ik denk dat ik er als bukkende vrouw een beetje zielig uit zie. Het zij zo.
Ik ben en blijf toch maar die bukkende vrouw. Wél eentje met een handschoen aan, uiteraard.

Intussen vind ik nog steeds de meest uiteenlopende dingen. 

Ik kan het best begrijpen dat er puzzelstukjes náást de afvalbak belanden als je een puzzel weg wilt gooien. En dat je ze dan niet op raapt, snap ik ook best.

Maar ik begrijp niet, dat als je wél een borstel mee kan nemen om de vacht van je hond te kammen,
je níet een zakje meeneemt om het in te doen en het dan weg te gooien.

De meeste spullen die hierboven op de prullenbak liggen, vond ik in het gras bij een hoge flat. Tja, allemaal van het balkon afgedonderd dus.

Ik vond een kleerhanger, ballenbak-bal, afscheidscadeautje en een rolmaat.

Maar ook babysokjes, zakjes met beschimmelde boterhammen, snoepzakken, satéprikkers, stekkers en snoeren, aanstekers, fastfoodverpakkingen, to-go- drinkbekers, gescheurde onderbroeken.

Een halve rol beschuit, volle luier, bonnetjes en een winkelwagen.

Er is trouwens een duidelijke Top 3. In willekeurige volgorde zijn dit:

- tissues

- sigaretten pakjes

- blikjes

Op die laatsten komt vanaf 31 december 2022 statiegeld. Van mij had het eerder gemogen. Ik ga er vanuit dat er dan minder op straat komen te liggen. Bij de plastic flesjes lijkt het namelijk ook te werken. Daarvan liggen er echt minder naast de prullenbak tegenwoordig.

Maar nog steeds genoeg om mijn zakgeld aan te vullen. Ik heb het bijgehouden en in die paar weken heb ik er zesendertig verzameld. Met als hoogtepunt elf flesjes tegelijk op één locatie. En ja, daar buk ik voor.

Verder ook nog twee grote flessen. En een muntje van tien eurocent. Alles bij elkaar goed voor €6.
Dat zijn toch twee koek uitstekers die ik kopen kan.

Wat ik opvallend weinig vind zijn kauwgom, lachgas patronen en mondmaskers.

Bijvangst zijn de leuke reacties onderweg. Die variëren van het hartelijk groeten, tot opmerkingen als 'Goed van u' of 'Ik doe het ook hoor'. Natuurlijk zijn er ook mensen die vertellen dat ze het vertikken om de rotzooi van een ander op te ruimen, En dat vind ik net zo begrijpelijk en prima.

Ik ben geen heilige en ben niet uit op complimenten. Het geeft mij voldoening en vermindert mijn ergernis onderweg.

Eén keer dacht ik 'Zeg dan niks'. Dat was toen een buurvrouw haar hondje uitliet, mij passeerde en al wijzend riep: "Daar ligt ook nog wat!"

Zeg geen nee, want dan krijg je er twee

Ik vertel hier niets nieuws als ik zeg dat sinds Corona ons in de greep heeft, ik aan het bakken ben geslagen. Toch?

Ik deed dit in deze combi-oven-magnetron. Ingebouwd in onze - toen - nieuwe keuken. Maar daterend uit december 1996. Je zou hem dus gerust op leeftijd mogen noemen. Maar hij deed het prima. 

Maar naarmate ik er meer mee wilde doen, bleek hij wel aan de kleine kant te zijn. Ik leerde dus naast bakken ook geduld te hebben. Want op de ronde draaiende plaat, kon ik als ik mijn best deed 6 koekjes kwijt. Soms zeven.

Dat is niet zoveel. Dus het duurde een eeuwigheid om één batch koekdeeg tot koekjes te verwerken. Elke keer stond de oven te draaien, voor twintig minuten en 7 koekjes.

In april 2020 opperde ik het idee om voor liefhebbers boterkoek te bakken. Uiteindelijk werden het er iets meer dan twintig. Dus dat kostte een klein vermogen aan stroom. Of eigenlijk is dat nogal overdreven. Maar ik verzuchtte toen wel 'Hoe handig zou het zijn als je er meerdere in je oven kwijt kunt'. Want ik kon er maar één tegelijk in mijn oventje afbakken.

Toen stond er een gulle gever op. Degene aan wie ik altijd gebak en koek kwijt kan, zei me: "Jij krijgt van mij een nieuwe oven. Zoek er maar eentje uit. Maar wel een goeie hè?"

Nu heb ik vaak een probleem met kiezen en kan het daardoor wel eens lang duren voordat ik een beslissing neem. Maanden heb ik geprakkezeerd, wáár in de keuken de oven dan moest komen. 

Los op het aanrecht of op de lage kast, vond ik te rommelig. De plek van de oude was te klein.
Een keukenkastje opofferen leverde een ruimteprobleem op, wat dan eerst weer opgelost moest worden. Een stuk van de keuken afhalen en dat opnieuw opbouwen en invullen was ook een optie. Maar nergens gaf ik een klap op, omdat ik tegen al het gedoe op zag.

Intussen bewaarde ik oven-tips van mede-bakkers. Toen ik daar eens voor ging zitten en het internet op ging, viel ik voor een horeca merk. Ik zag een prachtig exemplaar, met bijpassend onderstel. "Ga nou eens meten, misschien past het wel", zeiden ze thuis.

En ineens bleek dit dé oplossing. Vierentwintig uur later had ik de bestelling geplaatst. Achteraf gezien misschien iets te snel. Ik was zo enthousiast dat ik niet gezocht heb naar reviews van de verkopende partij. Had ik dat gedaan, dan had ik kunnen lezen dat ze niet sterk zijn in het nakomen van afspraken. Dus 'de volgende dag in huis' bleek een lachertje. Gelukkig heb ik geduld en had ik er geen moeite mee dat het later bezorgd zou worden.

Vanachter mijn keukenraam zag ik de vrachtwagen voor de deur parkeren en de klep traag naar beneden gaan. Er kwam een pallet met een flink pakket onze kant op rijden. 'Alstublieft mevrouw' en weg was tie weer.

We parkeerden de dozen in een hoek van de kamer. De oven onderop, het onderstel boven op. Was de bedoeling. Maar ik las op geen van de dozen dat daar een onderstel in zou zitten. Huh? Zijn dit nou twee ovens?

Toen ik de pakbon erbij pakte kreeg ik een kleine rolberoerte. Er stonden twee ovens op. Twee dezelfde, alleen de één een analoge en de ander een digitale. Huh? Ik zou er toch niet per abuis twee besteld hebben? Maar nee, dat zou ik natuurlijk wel gezien hebben bij het betalen van de factuur.

Omdat ik géén onderstel had gekregen, hing ik even later aan de telefoon. Inderdaad, de reviews zeiden het al: slecht bereikbaar. Ik besloot de oven als onderpand te gebruiken. Ik ging er niets over zeggen, tot ik mijn hele bestelling in huis zou hebben.

Uiteindelijk kreeg ik contact en gingen ze uitzoeken wat er fout was gegaan. Na een kleine week kwam er pas weer een teken van leven. Ze hadden geen verklaring, maar zouden het onderstel opnieuw opsturen. Kon alleen even duren...want het moest uit Duitsland komen. Terwijl de website dus zegt dat alles op voorraad is en binnen vierentwintig uur afgeleverd. Toen pas werd me duidelijk wat er niet aan deugde. Er is daar niets op voorraad, maar ze bestellen en verkopen door. Geeft niet, maar doe je dan niet anders voor, want dit geeft echt veel ontevreden klanten. En zorg voor een nauwkeurige administratie.

Want niemand repte over een teveel afgeleverde oven, of een zoekgeraakte oven. En toen werd er een burgerlijk ongehoorzaam duiveltje in me wakker. Ik besloot de hele bestelling af te wachten en geen slapende honden wakker te maken.

Wat er in resulteerde dat ik nu twee fantastische ovens heb. Eentje in de keuken en eentje boven in 'mijn bakkerijtje'. 

Kijk, het past precies. Alleen de afvalbak moest het veld ruimen en de witte kast ietsjes opzij.

Ik ging testen en prutsen met temperaturen en baktijden. Eerst een boterkoek.

Toen koekjes.

Daarna twee boeterkoeken tegelijk.

En meerdere platen met koekjes. Wat een weelde is dit zeg. Ik kan nu hele vrachten tegelijk afbakken. Wàt een efficiëntie. 

's Avonds kan ik met één druk op de knop de boel een beetje bij laten schijnen.

En de warme platen schuif ik zo in het onderstel om af te koelen. Dus het aanrecht en de eettafel blijven lekker leeg.

Mooi ding hè? Ik ben een heel blij meisje. Pa, nogmaals: dank je wel!

Als ik nu zo'n zelfde rondje boterkoek-bakken als in vorig jaar april zou doen, zou het een heel stuk eenvoudiger én sneller gaan. Laat het me maar weten als je daar interesse in hebt. Als er belangstelling voor is, plan ik dat een keertje in.