Afsluitpunt #365

De laatste dag van tweeduizendvijftien brengen we in stijl door.

Ik bak de oliebollen. Of als ik het goed wil zeggen, de rozijnenbollen.

De jongens steken in de tuin wat vuurwerk de lucht in.

We proeven de bolletjes.

En de oudste twee mannen klussen op zolder samen verder. Je zoon leren decoupeerzagen. Dat hoort ook bij opvoeden.

Inmiddels zijn de appelflappen ook klaar.

En komt Jongste met zijn vriend, even moe van het op straat slenteren en vuurwerk knallen, ook een bol keuren. Ik krijg van Vriend een negen. Niet gek, toch?

Als de duisternis invalt leggen we alles neer. We maken ons op voor de laatste avond van dit jaar.

Hiermee komt ook mijn 365-dagen project tot een eind. 365 Dagen lang maakte ik overal Een Punt van. Er is zo een jaaroverzicht ontstaan, vol kleine en grootse gebeurtenissen in ons (gezins)leven. Erg leuk om in terug te bladeren en stil te staan bij dat wat het leven leven maakt. 

Wat nu? 

Het is me regelmatig gevraagd de laatste tijd.

Ik blijf gewoon stukjes maken voor op dit blog, want dat vind ik veel te leuk. Maar niet meer persé van elke dag één. De teugels mogen vanaf nu weer vieren.

Bedankt voor het meelezen!

Vermaakpunt #364

Het jaar loopt ten einde. 

We zijn lekker vrij met zijn allen.

Doen spelletjes.

Bekijken 'onze' vuurwerkschatten.

Nog één nachtje slapen en de laatste dag van dit jaar is aangebroken.

In-de-war Punt #363

Kijk, wat ik vandaag tegenkwam, tijdens mijn bezorgronde?

Stoer, dapper en eigenwijs.

Gewoon, met zijn hele giecheltje al boven de grond.

Raar, maar waar.

Post Punt #362

Was het vlak voor Kerst nog komkommertijd met de post?

Nu even niet.

Ik snap best hoe dat werkt. Vlak voor deze feestdagen heeft iedereen het druk. Post wordt in een hoekje gelegd.

Na deze dagen zijn veel mensen vrij. Wat dan op de mat valt wordt op het gemakkie bekeken. Krijgt de aandacht die men wil. Want wat wordt gelezen, verkoopt misschien ook wel.

Dus. Zes kilo in één krat vóór Kerst. Honderdentien kilo in vijftien kratten ná Kerst. 

Daar ben ik wel even zoet mee.

Making-of Punt #361

The making of a Christmas Card.

Ik werd op het idee gebracht door een klein plaatje in een tijdschrift. Over hoe je met jonge kinderen iets leuks kunt knutselen in de Kerstperiode. Precies iets voor ons dus. Want. Jonge kinderen, dan zal het toch niet al te ingewikkeld en moeilijk zijn?

Ik kocht ruim op tijd een plaat multiplex en zaagjes voor de figuurzaag.
Zoals dat zo vaak gaat: drie weken later stond de plaat nog steeds onaangeroerd in de gang. Sinterklaas was alweer het land uit en we moesten er nog steeds aan beginnen.

Maar. Op een zaterdagavond waren we zomaar allemaal thuis en had iedereen tijd voor me vrij gemaakt in zijn agenda.

Mijn eerste taak was snel klaar. Want zagen hoefde ik helemaal niet. Niemand hier in huis heeft nog kleine voeten, dus bij nader inzien hadden we de ruimte op de héle plaat nodig. 

Ik gaf de plaat twee lagen witte verf. Sneldrogend, dus na een uurtje waren de mannen aan de beurt.

Lekker kliederen met verf.

Eerst Pa, toen Ma, gevolgd door Oudste en Jongste.

Wél moest iedereen een proefafdruk op papier maken. Om te ondervinden waar je druk moest zetten en hoeveel, om een mooie scherpe afdruk te maken. Want eenmaal op de plaat, moest het in één keer helemaal goed zijn. Dat kon niet over.

Er was er één bij, die een proefafdruk maken maar onzin vond. Maar dankzij mijn boze oog, deed hij het toch. Zie hierboven wat er gebeurde. Hij gleed weg en maakte onbedoeld zo een dubbel beeld.

"Zie je nou wel?! Ik zei het toch?"

Afijn. Na een voetenbadje zagen alle voetzolen er weer fris uit.

En stonden er vier voeten op de plaat.

Daarna kon ik gaan vormen en inkleuren. Het begon nog te lijken ook.

Als laatste zetten we Sjors op de plaat en tekenden de omtrek van zijn poot.

Toen alles er op stond maakte ik er een foto van, onder toeziend oog van onze harige vriend.

Nog even knutselen achter de PC en de kaart was klaar.

Dacht ik.

"Mam, waarom heb je bij Sjors zijn neus niet rood gemaakt?"

Snotver de snotver. Waarom heb ik dat zelf nu niet gezien?

Dus weer verder verven, foto maken, kaart knutselen en bestellen maar.

Gelukt!

Nu hangt hij, tijdelijk, boven de eettafel. Een heuse Schuurmanski©.

Creatief Punt #360

~ 2015 ~

Dit is hem dan geworden. Onze eindejaarsgroet. De twaalfde op rij. Zelf bedacht, ontworpen en gemaakt.

Hoelang ga ik dit volhouden?

~ 2004 ~

~ 2005 ~

~ 2006 ~

~ 2007 ~

~ 2008 ~

~ 2009 ~

~ 2010 ~

~ 2011 ~

~ 2012 ~

~ 2013 ~

~ 2014 ~

Kerst Punt #359

Dan is het Kerst.

Voor ons een heerlijk, overzichtelijke, dag.

We doen het al járen zo. De jongens rekenen er op. Willen ook niets anders. Dus wij genieten van onze vaste patronen.

De ochtend is van ons vieren. De laatste hand wordt gelegd aan de pakjes voor onder de boom. We gieren het uit bij de inpaksoap van Oudste. Zijn papier is altijd te kort en te klein. Hij puzzelt uiteindelijk alles dicht. 

En komt er dan achter dat de tegoedbon die hij mee had willen inpakken, nog op tafel ligt.

Ziet er lekker strak uit hè?

Onze boom heeft inmiddels veel weg van een treurwilg. Uitgedroogde naalden, hangende takken, ballen die er langzaam uitglijden.

Terwijl we wachten op de Opa's hebben de mannen nog even een goed gesprek met elkaar.

Dan kunnen we aan de koffie met Kersttaart.

We hebben het gezellig met elkaar.

We kletsen. Lachen.

En Opa zet ons samen op de foto. 

Aan tafel maken we ons eigen eten klaar.

En lachen om de héle foute ijsjes.

We geven elkaar cadeautjes.

Zijn blij met de dingen die we krijgen.

En kijken terug op een fijne dag.