Vriendinnen Punt #354

Haar zag ik al eens op onze middelbare school. Maar pas in negentienvierentachtig leerde ik haar ècht kennen. Net als haar. 

In augustus van dat jaar startten we alle drie onze HBOV opleiding. In dat jaar werd het HBO voor het eerst losgemaakt uit het Voortgezet Onderwijs. In Nijmegen en Utrecht was deze verpleegkundige dagopleiding er al, maar wij vormden de allereerste jaargang in Rotterdam aan de Catullusweg. Vier groepen samen in één gebouw. Alles was nieuw. Niets was voorbereid. Alles moest nog uitgevonden, bedacht en ontwikkeld worden.

Colleges waren er niet, praktijklokalen al helemaal niet. Het injecteren en bloeddruk meten oefenden we op elkaar, zittend op de grond ergens in een magazijn.

De leraar keek er allang niet meer vreemd van op als een hele groep zat te breien, terwijl hij ons wat over Geneeskunde probeerde bij te brengen.

Als ik er nog aan terugdenk........wat een tijd.

We werden vriendinnen. Gingen een weekje met elkaar naar het huisje van haar ouders in Drenthe. Het zal '86 of '87 geweest zijn. Precies weet ik het niet meer.

We propten onszelf in de Fiat van haar vriendje en reden de vrijheid tegemoet.

Zo belandden we ineens in de speeltuin van Dierenpark Emmen.

En kookten we voor onszelf. Macaroni bijvoorbeeld. Hier aan tafel klinkt haar kreet nog regelmatig: "Het is nog niet vies."

Soms gingen we, heel verantwoord ahum, uit eten. 

Nu, bijna éénendertig jaar later deden we het over. We hadden een alweer-veel-te-lang-geleden-vriendinnen-etentje. Op de plek waar we vroeger regelmatig, met familie of vrienden, ook aan tafel schoven.

De zaak is er nog steeds. Ook al meer dan dertig jaar lang. Mansour, er ooit als werknemer begonnen, runt alweer lang zelf de tent. Momenteel bestaat al zijn personeel uit familie. 
In al die jaren zijn de inrichting en menukaart nauwelijks veranderd. Maar waarom zou het ook? Wat goed is, kun je gerust zo laten. Aan klandizie geen gebrek.

De nog altijd gratis zijnde stokbrood kruidenboter en de gefrituurde inktvis smaakten prima. Het drankje van de zaak ook. Daar zit een deel van zijn kracht. Hij weet je het gevoel te geven dat je bijzonder voor hem bent, als klant. Maar dat gratis drankje schenkt hij intussen wel gewoon aan iedere klant.

Ineens was de zaak leeg. Zaten wij daar weer als aller-aller-laatsten. Klaar om het licht uit te doen. Toen we uitgelachen waren en de tranen gedroogd, kwam er met hulp van zijn zoon toch nog een foto.

Het is een vriendschap die ik iedereen gun.

We oordelen niet, nou ja, zelden. Durven elkaar ook de moeilijke vragen te stellen. Een vriendschap waar competitie en onzekerheid vervangen zijn door aanmoediging en vertrouwen.