Een dagje Winter Efteling in de Kerstvakantie. Deze dag stond al wéken in de agenda's, met zelfs de dertigste als reservedatum. Voor het geval de wegen op de drieëntwigste niet begaanbaar zouden zijn door sneeuw of gladheid. Tja.
Uitstellen hoefde niet, want het was een soort van voorjaar vandaag.
Den Bosch, hadden we bedacht.
Dat bleek geen verkeerde keus. Wat een fijne, authentieke, sfeervolle, warme stad. Mooie panden, prachtige en aparte winkels, tjokvol terrassen en steegjes. We voelden ons er prima thuis.
Het was druk. Ècht druk. Iedereen leek vrij deze dag. Maar dat is ook een stuk gezelliger. Hadden we ons beter voorbereid, dan hadden we ook bij de St. Jan naar binnen gegaan. Daar blijkt de grootste Kerststal van Nederland te zien te zijn. Maar ja, dat las ik pas toen ik weer thuis was.
Onze eerste missie was de Bossche Bol. Maar voor we daar waren liepen we hen tegen het lijf.
Moeder van de bruid en haar andere dochter waren ook hier. Wàt een grappig toeval. Deze foto werd gemaakt en direct doorgestuurd naar hun taxichauffeur, die hier vlakbij werkzaam is. "Kijk eens wie er ook zijn?"
Goed. Verder naar de Bossche Bol dus. Het duurde even hoor. Want ons eerste terras bleek een verkeerde keus. "Nee mevrouw, ik heb geen cappuccino, alleen gewone koffie."
Door de afscheiding heen zagen we op de tafeltjes bij de buren de grootste bollen op tafel staan. Wij zaten aan een mini koffie koekje. Maar ach, we waren uit, kon ons het schelen.
Een uurtje later hadden we hem dan toch te pakken. Mmmm. Broer besloot zijn lunch-, koffie-, thee- en rookpauze aan elkaar te plakken en streek aan ons tafeltje neer. Onverwacht en juist daarom misschien wel erg gezellig.
Toen hij terug moest maakten wij weer een rondje door de stad.
Een klein rondje maar hoor, want we passen ons snel aan hè. Waar is het volgende terras?
Hier hadden we contact met het thuisfront.
Handig man, WIFI in heel de stad.
Om een uurtje of vijf reden we naar Waalwijk waar we in het zelfde restaurant als toen neerstreken.
Uiteindelijk waren we rond half acht op de Haal & Breng Parkeerplaats van de Efteling. Nog een half uur tot sluitingstijd. Wat te doen?
Een powernappie.
Het was me het dagje wel. Wij opgeladen. Zij uitgelaten.
Meer dan zesentwintigduizend stappen hadden ze die dag gezet. Vriend had zulke zere kuiten dat hij zwalkend op straat liep en de trap maar met moeite nemen kon.
Intens tevreden reden we in het donker naar huis. Home sweet home.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten