zaterdag 7 augustus 2021

Voel je koel


Je zou het dit jaar niet zeggen, maar de laatste zomers hebben we flink warme weken gekend. Hittegolven zelfs.

Op zich ligt ons huis niet ongunstig. Geen tuin op het zuiden, maar noordwesten. Dus daar hebben we altijd wel ergens een plek in de schaduw en de zon staat niet de hele middag op onze woonkamer.

Dat betekent dat de beneden temperatuur dan eigenlijk goed te doen is.

Hoe hoger in huis, hoe warmer. Dat herkent iedereen wel.

Bij ons betekent dit dan ook dat de bovenste verdieping heel warm wordt.

Deze is in mei 1999 bovenop onze tweede verdieping gebouwd. Niet geheel voorzien van de allerbeste isolatiematerialen, weten we inmiddels. Het dak is plat.

We hebben twee ruimtes op deze derde woonlaag. De één wordt bijna continu bewoond door Jongste. Het enige dat hij er niet doet is slapen.

Het is onze man cave. Je kunt er darten, drinken, computeren, studeren, televisie kijken en gamen.
En de enorme stapels borden en glazen opruimen die op de één of andere manier wel de weg naar boven, maar niet naar beneden kennen.

In de winter is het er, ondanks de radiator, lastig comfortabel warm te krijgen. Met zonnig weer is het er smerig warm.


In die andere ruimte slapen wij. Er zijn twee ramen in onze slaapkamer en daarop staat de hele middag wél vol de zon. Je snapt...niet te doen daar.
Geen open raam kan daar tegenop en koelen werkt dan in de avond niet meer.

Airconditioning werd een wens. Een pittig dure wens, dat ook.

Maar vorig jaar, toen het opnieuw zo warm was én we Corona euro's over hielden, beloofden we onszelf een cadeau. Op dat moment waren we natuurlijk te laat, maar we schreven in onze agenda dat we in januari 2021 contact zouden leggen. Met de firma die bij twee bekenden van ons naar tevredenheid een systeem had aangelegd.


En zo geschiedde. In de eerste week van januari zat Stefan bij ons aan tafel, om onze wensen en zijn mogelijkheden door te nemen. We maakten een deal en hij zei in april het eerste gaatje te hebben om het in orde te komen maken.


Met twee man kwamen ze toen klussen. Er werd keurig gewerkt. Alles wat buiten aangebracht moest worden werd - op ons verzoek - zo min mogelijk uit het zicht gebracht. Onder de dakpannen bijvoorbeeld.

We hebben nu helemaal boven twee zogenoemde single split airconditioners. En op de midden verdieping, in het verblijf van Oudste, een mobiele unit.

~ Daar hangt hij, boven het bed ~

En ik kan je zeggen: het is een zegen. Het is binnen korte tijd heerlijk koel, de kamer is en blijft lekker fris, het weinige geluid dat hij maakt werkt rustgevend én het houdt alle straatgeluiden buiten.


We slapen nu beiden veel beter.

~ Hier hangt hij boven het bureau ~

Ook Sjors zoekt nu graag zijn heil op zolder.

Het bedrijf beleeft gouden tijden momenteel. Afgelopen april zat het met reserveringen al vol tot en met augustus. Dus heb je de wens ook: wacht niet te lang met het aanvragen van offertes om het in het volgend voorjaar voor elkaar te hebben.


Eén minpuntje hebben we ervaren. Het gat in onze achtermuur ten behoeve van de mobiele airo unit, werd afgedekt met een plastic flapje. Geen porum, vonden wij. Maar met een mooi afzuigkapje van de bouwmarkt ziet het er nu gelikt uit.

Houd er tenslotte rekening mee dat je stroomverbruik omhoog gaat. Maar daarvoor staken wij weer een ander stokje. Waarover later meer.

Lang verhaal lekker kort: airconditioning geeft (ons) een geweldig comfort. Wij zijn er blij mee.

zondag 1 augustus 2021

Hij haalde zijn diploma op.

zomer 2021

Ik zie hem nog staan met zijn rukzakje op zijn rug. Zo trots, dat hij óók naar de grote school van zijn broer mocht. Zijn ogen straalden, hij had er zo'n zin in.

Hij werd er lang niet altijd begrepen, maar bleef gewoon graag gaan.

Op de middelbare begon hij volledig als zichzelf en hij werd er direct gehoord, gezien en wél begrepen.

De HAVO leverde niet erg veel problemen op. Een paar maar. Hij ging, deed zijn ding op zijn manier en vond het op zijn tijd stom vervelend. Hij houdt namelijk niet van verplichtingen, niet van moeten, niet van op tijd komen, niet van keurslijven en vooral niet van mensen die anders denken dan hij. En hem geen gelijk geven, dat vooral.
Maar alles was te overzien en hij rolde door naar het VWO. Want hij had een missie.

Die twee jaren daar werden een worsteling. Een persoonlijk gevecht met Corona. Hij rommelde alle dagen wat aan, op zijn eigen manier. Gaf gas als het nodig was en hing achterover zodra het kon.

Soms verloor hij het vertrouwen, maar vond het altijd tóch weer terug. Niet in de laatste plaats door een legertje aan docenten, dat in hem geloofde en er niet voor terugdeinsde dit hem te vertellen. Altijd op het juiste moment.

In de examenperiode koos hij als één van de weinigen voor de mogelijkheid om examen te doen in 2 periodes. Het moeilijkste vak bewaarde hij voor het laatst. Omdat hij ook direct een herexamen inplande en dit goed maakte, hoorde hij op 10 juni dat hij geslaagd was.

De grijns op zijn gezicht, ná het bewuste telefoontje, verraadde hoe blij en opgelucht hij was. Onze Houdini had er wéér een diploma bij.

Die Benjamin van ons. Als die toch ook iets in zijn hoofd heeft...

Maar tevreden was hij nog niet. Vanwege de Corona beperkingen mocht iedereen een extra herkansing doen. En in plaats van alle boeken de hoek in te gooien, besloot hij die kans te pakken in de 3e periode. Omdat hij vond dat het áltijd beter kan.

Ook dat lukte, hoorde hij op 2 juli. Hij schroefde zo zijn Natuurkunde eindcijfer nog een puntje omhoog.


Toen kon hij zijn diploma ophalen.


Nog één keer naar zijn school. De laatste keer van zeven jaren. Nog één keer tussen zijn matties staan.


Ze hadden hun best gedaan om er in de gymzaal een feestelijke diplomering van te maken. Met alleen zijn klas en twee gasten per leerling.


Beetje jammer was wel dat de afdelingsleider in zijn persoonlijke praatje hem vergat. Hoewel, wij vonden dat jammer. Onze geslaagde niet. Toen bij ons alle drie het kwartje viel dat hij niet aan de beurt zou komen, zeiden zijn ogen me:
je laat het uit je hoofd hoor, niets zeggen! En zo geschiedde, want inmiddels ken ik mijn rol en weet ik mijn plaats.


Geduldig luisterde hij wél naar de woorden van zijn fijne mentor.


En naar de toegift van de afdelingsleider, die toch door iemand ingefluisterd was.


En toen was hij echt van hem.


Zwemdiploma - verkeersdiploma - autorijdiploma - HAVOdiploma - VWOdiploma.


Negentien jaar. En dan al zo'n prachtig rijtje.


Nog even wat foto momentjes...



...en een drankje.



Zonder nog één keer om te kijken liep hij weg.


En ik? Ik had een brok in mijn keel.


Thuis wachtte zijn broer.


Het is een mooi stel hoor.


Kijk hem staan, de vlag. Hij heeft er precies vijf weken gestaan. Vijf weken waarin hij er best wel mee op de foto wilde, maar er nooit tijd voor had. Nou ja, geen tijd voor wilde maken. Want foto's zijn er alleen om je moeder een plezier te doen.

Die dag ruimde ik hem op. Omdat dit óók bij hem past. Geen foto met vlag en tas. Geen foto met beide ouders.

Maar o, wat ben ik trots op deze kerel.


Op naar het volgende avontuur.


"Van basisschool
 naar middelbaar

 van middelbaar
 naar hoger

 van uni of
 een tussenjaar

 van schoolkind
 tot student

 je bent pas
 werkelijk
 geslaagd

 als je blijft
 wie je écht
 bent"