De Mol duikt weer onder

~ Mol-lekkernijen die ik dit seizoen bakte ~

Het eenentwintigste Wie Is De Mol? seizoen is al een tijdje achter de rug, maar jullie hebben de ontknoping nog van me tegoed. 

Corona krijgt tegenwoordig van heel veel de schuld, zo ook van deze vertraging.

Door het winkelen op afspraak en de persoonlijke problemen van de Sport-Prijzen-Winkelier, duurde het nogal lang voor ik de wisseltrofee weer terug in mijn bezit had. Met daarop het naamplaatje van de nieuwe winnaar.

Tot de finale uitzending was het nog spannend wie ermee vandoor zou gaan.
De twee vrouwen aan kop hadden beiden ingezet op een andere kandidaat.
En het kon ook nog alle kanten op gaan met de toegekende bonuspunten op het eind.

Op het moment dat Renée de Mol bleek te zijn, was het duidelijk. 

Tineke had overtuigend gewonnen.

De balans opmakend, bleken er tot mijn verrassing toch nog drie mensen geëindigd met nul punten. Ook knap.

Van eentje verbaasde het me niet. 

Hij had het ten slotte gepresteerd om in aflevering één, bij een keuze van één uit tien, al zijn eerste honderd punten precies op de eerste afvaller ingezet te hebben.

Dan valt er natuurlijk ook niets meer bij te sprokkelen met bonuspunten.

De ander is de winnaar van vorige jaar. Een groter verschil in 'prestatie' is niet denkbaar.

Al met al staan er nu vier namen op de trofee.

Hij is inmiddels helemaal in Friesland. 

~ Kijk, daar staat ie, in Friesland ~ 

Voor het eerst buiten de regio grenzen.

Tezamen met twee Molkoekjes verstuurde ik hem per pakketpost naar zijn tijdelijk adres.

Daarmee eindigt het voor nu. Iedereen bedankt voor het meespelen en wie weet tot in januari 2022?

Hij gooide een hengeltje uit

Ik ga het nog een keer over geocachen hebben. Gewoon, omdat we sinds onze eerste vondst in juli 2012 eens iets heel nieuws deden. Nieuw, voor ons dan.

Er zijn namelijk allerlei niveaus moeilijkheidsfactoren en over het algemeen kiezen wij voor de eenvoudiger varianten. Dus we trekken geen wetsuit aan om door sloten heen te baggeren. Huren geen motorbootjes om de vlieten langs te varen. En gebruiken geen boomklimattributen om toppen te bereiken.

Maar. Er zijn ook zogeheten 'hengel-caches'. Dan hangt er een cache in een boom, op een hoogte dat je er in geen geval zo bij kan. Je kunt dan hopen dat je heel goed kunt mikken met een steen en hem uit de boom tikken. Of een lange tak of stok gebruiken. Maar dan heb je hem in handen en wat dan? Hij moet namelijk ook weer terug, want je moet hem achterlaten waar je hem gevonden hebt.

In het park waar wij vlakbij wonen, zijn er een aantal verstopt. Hij had er al een tijdje een oogje op. 
Hij googelde eens wat, zocht naar foto's en filmpjes van andere cachers en kreeg zin om ook iets in elkaar te knutselen.

Via internet kocht hij een goedkope telescoophengel en verzamelde wat ijzerdraad, onder andere in de vorm van een kledinghanger.

Toen ging hij net zolang knutselen tot hij het slagingspercentage hoog genoeg achtte. 

Op de dag van de verkiezingen stak hij zijn hengel bij zich en nadat we beiden ons hokje rood hadden gekleurd, liepen we door, het park in.

De eerste boom wisten we zo te vinden. Want toen we nog géén hengel hadden, waren we al eens gaan kijken. Gewoon. Om in te schatten hoe hoog het zou hangen en of het überhaupt haalbaar zou zijn.

Ik dacht me zelfs nog te kunnen herinneren aan welke tak hij toen hing. Maar hoe we ook tuurden, we zagen hem niet.

Totdat...hij zag dat hij gewoon op de grond lag. Kijk. Daar vlak boven die takken, met dat half ronde gele (ijzer)draadje. Niet zo heel gek, want het weekend hiervoor had het enorm gestormd. Het ding was gewoon uit de boom gebonjourd.

Kijk. Zie je, daar ligt ie. Dus het uit de boom halen kregen we cadeau.

Toen kwam het leukste deel van zijn missie. Hij schoof met veel bravoure zijn hengel uit, hing de cache aan de haak en ging aan het prutsen richting tak.

Ik wilde mijn positie innemen om dit historische moment vast te leggen, maar was al te laat toen ik goed en wel stond. Zie je hem hangen, op de foto hierboven, daar aan die linker tak?

Missie geslaagd. Op naar boom twee.

Ook hier geen cache in de boom, maar dankzij de storm op de grond.

Dan maar weer alleen terughangen. Ook leuk. En nu makkelijker als in de zomer, bedachten we ter plekke. Want als de bomen vol hangen met bladeren wordt het toch een stuk lastiger.

Hoppa, uitschuiven die hengel. Daar in dat blauwe 'rondje' hangt de cache.

Zo zie je hem beter.

Onder toeziend ook van passerende wandelaars, die natuurlijk geen idee hadden wat wij dwazen daar aan het doen waren, hing hij hem aan een tak.

Toen realiseerden wij ons ook dat het een bijzondere vertoning was. Maar hadden we ook veel lol omdat het hem gewoon gelukt was. Nou ja, deels dan. Nu nog op zoek naar een boom waar de cache er nog in hangt als wij aankomen. Dat proberen we een andere keer.

Winkelen op afspraak

Winkelen is niet mijn ding. 

Nou ja, als het gaat om dingen die ik specifiek nodig heb wel hoor.
Maar funshoppen is niet aan mij besteed. Ik heb er het geduld niet voor en ben snel afgeleid door alle prikkels. Waardoor ik de focus kwijt raak en me na een minuut of tien maximaal, afvraag wat ik daar in vredesnaam aan het doen ben.

Je zult mij dan ook niet een middagje in de stad kwijt zijn, of in de I*kea of het Tuincentrum. Behalve als ik mét iemand ben en het sociale aspect belangrijker is dan het zoek- en koop gedeelte.

~ De Sprinkels Adventskalender die ik mezelf cadeau deed. ~

Als ik iets nodig heb, ga ik met een lijstje in mijn hoofd of op papier de deur uit. En ga doelgericht langs de plek waar ik het denk te vinden.

Moeilijker wordt het als ik zo ongeveer weet wat ik wil, maar niet precies weet waar ik dat kan kopen.
Ik ga dan dus niet lopen zoeken, want allemachtig wat heb ik daar een hekel aan. Dat is dus de reden waarom bepaalde aankopen bij mij zo lang duren. Ik wacht namelijk tot ik het ergens voorbij zie komen. Dat ergens kan op internet zijn, of op tv, in een tijdschrift of bij een ander thuis. Daarbij moet ik dus geluk hebben en dat kost weer tijd.

Zo kan het dat ik een beloofd schilderij pas na 2,5 jaar ging uitzoeken, onze bank al twee jaar versleten was voor ik een nieuwe vond, het nóg langer duurde voor ik een bijpassende kast had uitgezocht, ik drie jaar nadenk voor ik weet hoe ik onze tuin opnieuw wil inrichten en ik een jaar bezig ben met het uitzoeken van een oven.

Daar tegenover staat dat het slechts drie weken duurde voor ik mijn echtgenoot had gekozen, dus ik kán het wel.

Het zal je nu vast niet verbazen dat ik niet zoveel moeite heb met het lang gesloten zijn van alle winkels. Wél met het (financiële) leed van de winkeleigenaren uiteraard. 

Ik mis het niet. Bij de supermarkt kan ik genoeg kopen en voor de broodnodige andere dingen ben ik handig genoeg op internet. Onder de streep houden wij wat dat betreft dus geld over het afgelopen jaar.

Nu de winkels weer op afspraak open zijn heb ik daar tot gisteren vol overtuiging nog geen gebruik van gemaakt. Hoe nodig moet ik iets hebben, wil ik daar een afspraak voor maken? Nou, niet dus.

Maar inderdaad, gisteren deed ik het wel.

Sinds begin december was ik op zoek naar een systeem om overzichtelijk de sprinkels op te bergen, die ik gebruik voor mijn bakkerijtje. Ik was er nog niet tegenaan gelopen. Tot iemand op social media tipte dat de mini-ladekastjes weer verkrijgbaar waren bij de Act*ion. Ik dacht er drie dagen over na en maakte gisterochtend spontaan een afspraak. Vanaf 12.50 uur, precies twintig minuten.

Toen ik vijf minuten voor tijd de winkel benaderde zag ik links voor de ingang een groot kruis getapet op de grond. En rechts van de winkel, twee rijen met keurige anderhalve meter vakken, ook met tape aangegeven op de grond. Voor de ene rij stond een bordje 'Click en Collect' en voor de ander 'Winkelafspraak'. 

Lijkt me niet zo ingewikkeld toch? Dat was het dus wel. Terwijl ik vooraan plaatsnam in de winkelafspraak-rij, kwamen er steeds opnieuw mensen via de linker kant aanlopen. Nadat zij naar binnen liepen, werden ze terecht door een winkelmedewerker er weer uit gebonjourd. Deze beste man was daar zo druk mee, dat hij er niet aan toe kwam om onze rijen helpen. 

Rondom mij maakten Jan en Alleman zich druk om het systeem. Maar al wijzend op de tape en het bordje, sloten de meeste mensen zich toch achter mij aan.
Maar man man man, wat kunnen mensen zich opwinden. De dame achter mij stond me steeds in mijn nek te hijgen 'dat dit toch allemaal niet duidelijk is' en 'dat het nu al 12.52 is en er al twee minuten van de tijd om zijn..?!'

Uiteindelijk mocht ik drie minuten later naar binnen - nou en? - en vond ik al snel wat ik zocht.
Ik probeerde nog een beetje rond te neuzen, want ik mocht tenslotte twintig minuten winkelen.
Maar ik voelde me zo gehaast en opgejaagd dat ik eigenlijk niets van wat ik zag registreerde. Dus ging ik richting kassa en verbaasde me daar opnieuw over het gedrag van het winkelpubliek.

Lang verhaal kort: ik ben heel blij met mijn aankoop van nog geen negen euro totaal. Het staat inmiddels keurig opgeruimd. Maar ik hoef echt geen nieuwe winkelafspraak meer. Ik wacht wel tot alles weer gewoon open mag.

Vooral voor alle winkeleigenaren hoop ik dat dit heel binnenkort zal zijn.

Steun de horeca in Leiden

 zondag 21 maart 2021

Een gezamenlijke vrije zondag, gaf ons weer de kans om een 'steun-de-horeca-wandeling' te doen. 

Na twee keer Delft, en een keer Dordrecht en Vlaardingen te hebben aangedaan, kozen we nu voor Leiden. Een half uurtje rijden en voor ons een stad die we helemaal niet goed kenden.

Haagse Robbie en zijn vrouw wilden weer aansluiten en dus spraken we af bij Museum Volkenkunde, naast de Morspoort uit 1669. Dit is de westelijke stadspoort van Leiden. Dit rijksmonument, een poort met een achtkantige koepel, deed lange tijd dienst als gevangenis en is nu één van de twee nog overgebleven oorspronkelijke acht stadspoorten.

Al wachtend doodden we de tijd met het oppikken van een geocache. We waren er tenslotte toch. En het spotten van dit pandje, waarvan mijn zusters hart toch even sneller ging kloppen.

Na een eerste koffie-to-go begonnen we onze wandeling. Geen stap voor stap beschrijving, maar een uiterst summiere plattegrond dit keer. Maar daarvoor hadden we onze eigen speurneus in ons midden. No problemo.

Hier leerde ik al het eerste feit over Leiden. Rembrandt van Rijn is er geboren. In 1606 als 9e kind van een molenaar. We liepen over de Rembrandtbrug, door de Weddesteeg over de Rembrandtplaats. 

Langs zijn geboorteplek. Zijn geboortehuis zelf is helaas door de stad afgebroken.

Via het Noordeinde liepen we over de Oude Varkenmarkt. Daar passeerden we deze gerestaureerde Doelenpoort. Deze stamt uit 1645 en gaf vroeger toegang tot de Leidse Schutterij. 

Van daaruit langs de gebouwen van de universiteit. Tot we uitkwamen bij de Horus Botanicus aan de Rapenburg. 

De oudste botanische tuin van Nederland, aangelegd in 1590. Hét groene hart van Leiden. 

Als het land weer open gaat, zou ik hier graag eens terugkomen.

Vanaf hier gingen de heren op jacht naar het eerste biertje.

 

In de Bakkersteeg vonden we Babbels, waar net het reclamebord buiten gezet werd en de deur geopend. Je mocht er niet buiten zitten, geen bier uit een flesje drinken én niet van het toilet gebruik maken.

Officieel dan. Wij deden het alle drie. Met voor de dames een smoothie. Reuze gezond, zo'n wandeling hè?

Het was fris en winderig, dus al snel vervolgden we onze weg.

Er viel van alles te zien en ontdekken onderweg.

Hier moesten we aan Rapunzel denken. Het was niet te herleiden of de plant nu vanaf de grond omhoog groeide, of juist vanuit het raam naar beneden.

Aanbeland in de Kloksteeg...

...liepen we tegen de Pieterskerk aan. Een laat gotische kerk en de oudste kerk van Leiden. Deze kerk is opgebouwd in fases, omdat er niet altijd financiële middelen voorhanden waren. Uiteindelijk heeft het hele bouwproces 180 jaar gekost.

Van daar vervolgden we onze weg langs het stadhuis, langs de Nieuwe Rijn over de Vismarkt, recht op de historische Koornbrug af. Nu waren we in het hart van de stad. Al in 1642 werd van deze brug de eerste steen gelegd. Alleen de onderkant stamt nog uit deze tijd. In 1824 werd de overkapping geplaatst, om zo de koopwaar te beschermen.

Eeuwenlang werd er op deze brug koren - wat anders? - verhandeld. Onder het dak werd het koren opgeslagen. De gaten in het plafond dienden als ventilatie. 

In 1978 vond er een restauratie plaats, waarbij alle zuilen vervangen werden en er een gedeeltelijk vernieuwde kapconstructie ontstond.

In maart 2007 vond er nóg een restauratie plaats, wegens aantasting van de brug door houtrot en schimmels. Ik vind het geweldig hoe deze stad omgaat met haar historische gebouwen en daar zuinig op lijkt te zijn.

Inmiddels was ik dan ook aardig gecharmeerd geraakt van deze stad. Ik wist niet dat het zoveel mooie gebouwen bevat.

Opeens stonden we voor een volgend hoogtepunt: de Burcht van Leiden.

Het bevindt zich hoog boven en midden in de stad, op een kunstmatige gras heuvel. Op de plek waar de twee armen van de Rijn samenvloeien. In de 9e en 10 eeuw was deze locatie een omheinde vluchtplek voor mensen en hun vee tegen mogelijke belagers.

De burcht heeft tegenwoordig een doorsnede van 35,5 meter en het muurwerk is gemiddeld 6,2 meter hoog. Het deed echt sprookjesachtig aan.

"We gaan toch wel even boven kijken? " De helft vond van niet, maar mijn helft ging deze kans niet aan zich voorbij laten gaan. Natúúrlijk ging ik die klim naar boven maken. Boven gekomen liepen we de burcht rond en dit gaf vanuit verschillende hoeken een prachtig uitzicht over de stad.

Echt, ik waande me bijna in het buitenland.

Kijk dan hoe imposant, die Hooglandse Kerk. 

Beneden gekomen waren we weer een kwartet en vervolgden we onze wandeling.

Langs de watertjes waar mensen bootjes voor hun huizen hadden liggen. Of een trap, waarschijnlijk om hun duikboot te bereiken.

Na weer wat (kilo)meters lopen waren we bij de Zijlpoort. De tweede overgebleven stadspoort. 

Hier eindigde onze officiële wandeling. Beetje apart, want we waren nog niet terug bij het beginpunt. Deze wandeling was dus geen rondje. Maar ach. Wij hadden onze speurneus bij ons.

Die loodste ons terug via de binnenstad en langs de Hartebrugkerk in de Haarlemerstraat. 

Of eigenlijk, er dwars doorheen, want we hebben er allemaal een kaarsje ontstoken. 

Toen hadden we er negen kilometers op zitten en trek. Met een broodje gyros sloten we deze middag af. Samenvattend: Leiden is een prachtige stad. Gaat dat zien!