Is het al zaterdag?

Volksverlakkerij. Schreeuwerij. Agressieve reclamecampagnes. Opdringerig.

Hoelang duurt een vrijdag eigenlijk? Geen tien dagen of een hele week, toch?

Ik kan die twee woorden even niet meer horen. Laat het dan maar snel zaterdag zijn.

Sinterklaas Snoep-pakket

Tien maanden geleden vertrokken ze voor een dag naar Friesland, om daar bij hun oud voorzitter een potje voetbal te gaan kijken. Cambuur - Sparta. Het bleek hartstikke gezellig en vorig weekend werden ze opnieuw uitgenodigd.

De eerdere keer hadden ze voor een eurootje of vijfendertig een doosje chocola meegenomen van onze Schiedamse Hofleverancier. Top chocola, maar wél voor de hoofdprijs.

"Zal ik een leuk pakketje voor jullie samenstellen? Ik doe het voor de helft."

De gastheer en dame zijn kinderloos, maar voor Wie Zoet Is Krijgt Lekkers hoef je geen ouder te zijn, toch? Sinterklaas was daags daarvoor het land binnen gestoomtreind, dus de winkels lagen vol met lekkernijen.

Pepernoten, dik speculaas, banketstaaf en kruidnootjes kon ik bij de eerste de beste supermarkt krijgen. Bij de H.EMA lagen kruidnootjes in allerlei smaken, waarvan ik voor hen degene met stroopwafelsmaak meenam. Ze gingen per 3, dus 's avond stonden ze ook bij ons thuis op de koffietafel, samen met die met de appeltaartsmaak. Wil je een gratis tip: doe het niet, niet kopen! Echt, er gaat niets boven een gewone kruidnoot òf een chocolade kruidnoot. 

Maar ik dwaal af. Om het af te maken vond ik het leuk om er twee mooi opgemaakte chocoladeletters bij te geven; de H en de L. Hier in de buurt niet te koop, maar binnen twee werkdagen af te leveren door diezelfde H.EMA. Ik bestelde ze en liet ze daar afleveren.

Toen ik ze ophaalde, bleken ze in een grote doos te zitten. Met aan alle kanten waarschuwingsstickers. In de doos zaten de letters goed verpakt in bubbeltjesplastic en de doos was opgevuld met nog meer plastic. Hufterproof. Zou je denken.

Nou, not. De H was in het midden gebroken, de Sint lag los en de versiering lag er deels van af. En de L lag helemaal in brokken. Ik weet het, voor de smaak maakt het niets uit, maar zo konden ze het natuurlijk niet cadeau geven.

Een half uur voor sluitingstijd sjeesde ik dus nog langs de winkels hier in de buurt en vond één sjieke S-letter.

Kruidnootjes-pot gemaakt, mandje er om gedaan, folie er over, sticker er op en voor vijftien eurootjes stond daar een pakketje. 'Of het zó uit de winkel komt', zei Oudste toen hij het zag.

Die gebroken letters zaten me toch niet lekker, dus ik schreef nog wel de klantenservice aan. Ik vond er alle begrip en ik kon mijn geld terug krijgen als ik ze retourneerde in de winkel.

Alwaar ik mezelf voor joker vond staan, toen ik daar een pakbon overlegde, in plaats van een kassabon waar ze om vroegen. Onverrichter zake kwam ik mét gebroken letters thuis. Waar ik nog eens goed de schriftelijke reactie van de klantenservice terug las, en toen duidelijk er in zag staan 'kassabon OF pakbon'.

Maar ik ga niet nóg een keer terug.

Of eigenlijk...ik kàn ook niet meer terug. Omdat hij sneller at dan ik las. Oftewel: opperdepop.

Cadeaukaart-cadeau

Nog één keer kom ik terug op de verjaardag die we onlangs vierden. Want misschien kan ik nog iemand op een cadeau-idee brengen. Kijk, het ligt hier op tafel.

De jarige had gehint dat hij blij zou zijn met een giftcard. Voor muziek, bioscoop of van een groot online warenhuis. 

Tegenwoordig kun je tig versies van zo'n kaart heel eenvoudig bij de supermarkt kopen en hem zelf laden met een door jou gekozen geldbedrag.

Ik tekende zijn leeftijd op een vel A4-papier en hield een kadertje met de exacte afmeting leeg voor de cadeaukaart. 

Later plakte ik met dubbelzijdig tape de kaart vast en deed het geheel in een foto/poster-lijst.

Klaar. Je snapt natuurlijk dat je hier oneindig op variëren kunt qua leeftijd, jubileum en soort kaart. En het geeft nèt iets leuker, vind ik.

Ons kwartet

Er zijn niet zoveel foto's waar wij met ons gezin op staan. Tussen de plaatjes die mijn oom schoot tijdens de viering van mijn vorig blog, zat deze. Mijn eerste impulsieve gedachte was: 'Hè, jammer dat we er niet allemaal met het gezicht deze kant, op staan'.

Maar nu ik er weer naar kijk, zie ik ineens de symboliek. Eigenlijk is dit juist een heel karakteristiek plaatje van ons vieren. Wat ik er dan allemaal in zie?

-> Hij en ik. Door dik en dun, altijd naast elkaar opererend. Nu al dertig jaar.                          Zonder hem voel ik me niet compleet.
-> Twee jongens. Ze kunnen niet altijd goed met, maar ook zeker niet lang zonder elkaar.
-> Ouders, die onvoorwaardelijk achter hun kinderen staan. Langzaam afstand nemend,          maar over hun schouders nog meekijkend en waar nodig bijsturend.
-> Twee o zo verschillend gebakken kinderen. Oudste met meer genen qua uiterlijk,                karakter en gedrag van zijn vader dan moeder. En bij Jongste is dat precies andersom.

Het lijkt een gewoon plaatje. Maar is het echt toeval dat er twee aandachtig dezelfde kant op kijken? En twee een beetje dromerig voor zich uit zitten te staren? 

Het geeft precies de tweedeling binnen ons gezin weer. Mooi toch?

"De mooiste plek op deze wereld

is de plek waar ik met jullie ben.

Want jullie zijn de liefsten

de liefsten die ik ken."

van Yes spreuken

Zeventig

zaterdag 26 oktober 2019

Zo af en toe schrijf ik over hem. *klik 

De man die mij zo'n zesenveertig jaar geleden, niet alleen in zijn huis, maar ook in zijn hart liet wonen. De man, die ik met veel warmte mijn vader noem. 

De vader naar wie ik veel onzichtbare lijntjes heb lopen. Bij wie ik veel herkenning vind. En met wie ik vaak overeenkomstige gedachten deel op zelfde momenten. 

"Ach ja, het zit in de genen." We zeggen het regelmatig, kijken elkaar in de ogen en kunnen er eindeloos om giechelen. 

De man met het standbeeld. *klik Ineens was hij zeventig. De man die er vroeg bij was.  Want ja, ik ben drieënvijftig en 70 - 53 = 17. Ook hier hebben we al zo vaak pret om gehad. 
"Nou hè", is en blijft ons antwoord.

Hij is niet van de feesten en partijen, maar wilde op zijn manier wél aandacht besteden aan deze toch bijzondere dag. Dus draaide hij voor en met ons een uitje in elkaar.

We verzamelden bij het Jan Anderson Streekmuseum. In de jaren 80 en 90 ben ik er eindeloos vaak langs gefietst, toen ik als wijkverpleegkundige werkzaam was. Want het lag midden in mijn wijk. Anderson, een begrip in Vlaardingen. Een verzamelaar, met veel liefde voor de geschiedenis van Nederland en in het bijzonder die van Vlaardingen.

In een oude dorpsboerderij stalde hij zijn spullen uit en runde er de afgelopen 35 jaar zijn museum. Hij verzamelde er waarschijnlijk de breedste collectie ooit door een particulier bijeen gebracht. 

Bewaren is niet alleen terugkijken, het is ook vooruitzien. Op het moment dat de dingen nog vanzelfsprekend zijn is het moeilijk ze op waarde te schatten. Later als de tijden veranderd zijn worden alledaagse voorwerpen bijzondere bronnen van informatie. Dankzij het historisch besef van Jan Anderson is een schat aan materiaal bewaard gebleven die voor jong en oud te zien en te beleven is.

Bovenstaande is terug te vinden op de website.

Op deze zaterdagmiddag was het museum twee uurtjes open. Zonder entree te betalen mochten we er naar binnen. Er waren twee vrijwilligers aanwezig én meneer Jan zelf was er ook. Hij nodigde ons uit in de schoolbanken en gaf een kleine demonstratie van waar hij zo goed in is en groot mee is geworden: verhalen vertellen.

Tot geluk van onze jongens, die ik langzaam onderuit zag zakken, konden we ons na een twintig tal minuten aan de greep van 'de meester' onttrekken. En konden we zelf op onderzoek uit, door de twee verdiepingen tellende boerderij.

Het was een feest der herkenning. Echt geweldig dat deze spullen er allemaal nog zijn en ik hoop van harte dat er een goede bestemming voor komt en dat het allemaal behouden blijft. Want meneer Jan, met zijn drieëntachtig jaren, gaat er een eind aan breien en zoekt nieuw onderdak voor zijn verzamelingen.

Na een gift in de donatie-box vertrokken we naar onze volgende bestemming. Daar dronken we een drankje en verwenden we de jarige met onze cadeaus. Hij is zelf altijd erg attent bij feestjes van anderen, maar bescheiden in zijn eigen wensen. Toch is het met elkaar gelukt om hem een tafel vol leuke dingen te bezorgen.

Het volgende uur testten we de jonge, soepele en oudere, stramme spieren op de bowlingbaan.

En daarna kregen we ook nog een feestmaal voorgeschoteld.

Met een toetje waarop we een actuele discussie konden voeren, want welke schadelijke stoffen kwamen er allemaal wel niet vrij bij deze smaakexplosie?

Hiermee kwam een eind aan een mooie dag. Zeventig. Een jaartje ouder, maar nog reuze vitaal en fris, bewijst maar weer dat leeftijd alleen een getalletje is.

Amsterdam City Walk 2019

zaterdag 19 oktober 2019 

De afgelopen twee maanden waren bepaald niet mijn fysiek meest sterke maanden. Hierdoor had ik af moeten zien van deelname aan twee leuke wandel evenementen. 
Maar vanaf een week of drie voor deze 19e oktober, ging het eindelijk weer de goede kant op en kwam er geen terugval. We besloten dan ook vroeg van start te gaan, zodat we de hele route op het gemakkie af konden leggen, met zoveel pauzes als we nodig hadden.

We gingen deze inschrijving dus wél verzilveren en stapten om even na zeven uur in de auto richting onze hoofdstad. Start en finish was in en buiten het historische Olympisch Stadion en onder het Stadionplein hadden we een geweldige parkeerplek geregeld.

Het Stadion heeft de status 'rijksmonument' toegekend gekregen. Helemaal terecht, wat mij betreft. Wat zou het eeuwig zonde geweest zijn wanneer dit gesloopt had geworden. Ooit gebouwd als iconisch gebouw voor de Olympische Spelen van 1928. En zo mooi wanneer je er in staat. Het ademt echt een bijzondere sfeer uit.

Nog even een sanitaire stop in een hypermoderne dixie. Daar hing namelijk behalve toiletpapier ook een spiegel in. Dat had ik nog nooit gezien en ik heb toch al heel wat dixies van binnen gezien inmiddels. Daarna op naar de eerste stempel en de start.

De DJ ergens hoog op een tribune verwende ons met allerlei Hollandse meezingers en dijenkletsers. Waardoor we met warm gezongen stembanden na het startschot om half negen onze eerste stappen konden zetten.

Met uitzicht op de 46 meter hoge Marathontoren, waarin het Olympisch vuur ontstoken is geweest, liepen we eerst een ronde door het stadion om er vervolgens uit te lopen, op weg naar meer Amsterdam. 

Kijk waar we tegenaan liepen! Ze zijn weer terug hoor, de letters die mevrouw Halsema weg had willen moffelen.

Via de Cornelis Dopperkade en het Beatrixpark liepen we eerst richting de 19e eeuwse wijk De Pijp. Een buurt met een levendig en gevarieerd karakter. Langs de Heineken Brouwerij en het Sarphatipark. 

We passeerden dit plekje in de Frans Halsstraat, waarvan ik nu pas weet dat het niet zomaar een bankje is. 

Ik zag een grappige tekst op een muur. Meer zag ik er eigenlijk niet aan.

Maar wat blijkt? Het is een in juli 2013 gemaakt kunstwerk en een heuse toeristische attractie. Zo eentje waarvoor in de zomer een rij wachtenden staat. Serieus hoor. Wachtenden, om een foto te mogen maken terwijl zij zitten of liggen op dat bankje. Moderne influencers schijnen er gek op te zijn en maken er een bedevaartsoord van. Bij Tripadvisor vind je zelfs internationale beoordelingen. Het moet toch niet gekker worden.

Het is inmiddels een uurtje of half tien. Mijn oog valt op een wit tasje aan een deurknop. Als het klopt wat ik denk wat daar in zit, is dit op zijn minst merkwaardig te noemen. 
Van hem moet ik me er niet mee bemoeien en natuurlijk heeft hij daar gelijk in. Maar mijn nieuwsgierigheid is veel groter. Dus ik ga er naar toe en gluur op het briefje.

Ja hoor. Twee Kapsalon. 

Een uurtje of vier geleden bezorgd, maar nooit naar binnen gehaald. Gek, of niet dan? Mijn fantasie slaat op hol. Was de slaap sterker dan de honger? Ik zal het nooit weten, want aanbellen ging me net te ver. En dat zou al helemaal niet door mijn wandelpartner geaccepteerd worden.

Wanneer we er vijf kilometers op hebben zitten, strijken we neer in een fantastische Italiaanse koffiebar. Met een heerlijk bakkie pleur plus iets lekkers, maken we de balans op. De conclusie is dat lichamelijk alles goed voelt en alle onderdelen het nog prima doen. Op naar de volgende etappe dan maar.

De sfeer is ontspannen, alle wandelaars zijn vrolijk, alle vrijwilligers vriendelijk.

Bij de Nederlandse Bank krijgen we onze tweede stempel, met een lekker chocolaatje.

Het telefoontje met verdrietig nieuws dat we daar vanuit Schiedam krijgen, haalt ons in één klap uit onze wandel-bubbel. Op afstand leven we mee en zoeken we contact. 
Lang leve internet. Behalve dit kunnen we nu niet veel doen en dus schakelen we maar weer terug naar waar we mee bezig waren. Wandelen.

We passeren het Amstel Hotel en het Koninklijk Theater Carré. 

Daarna lopen we via de houten Magere Brug, die tegenwoordig alleen nog maar door fietsers en voetgangers gebruikt wordt, over de Amstel. Ondanks de dreigende voorspellingen, is het nog steeds perfect wandelweer. Droog, met een prima temperatuur.

Voorbij de Hermitage lopen we over de Herengracht.

De Oudemanhuispoort, een kenmerkend gebouw van het Universiteitskwartier laat ons zijn historische binnentuin zien. Het ligt echt midden in de stad. 

Weer gaat de telefoon; dit keer de mijne. Mijn werkgever. Ik loop de weg af, ga uit het looppad staan, met mijn rug tegen een gevel, mijn hoofd naar de grond gericht. Wanneer ik op kijk, staart een dame in prachtig ondergoed me vanuit haar etalage aan. Ja hoor, dat heb ik weer. Stonden we dus middenin het Red Light District. 

Via De Waag, een 15e-eeuws gebouw op de Nieuwmarkt lopen we uiteindelijk het centrum van Amsterdam binnen.

Wat ze zeggen, is ook echt waar. Overal, echt overal, ruik je de joints, wiet en of hasj.
Wanneer je elke tien minuten een snuifje omgevingslucht inneemt, kun je de hele dag onder invloed zijn.

Vlak bij de Bijenkorf krijgen we op het Beursplein een derde stempel. Met een lekker stukje Old Amsterdam. Wat een mazzel dat mijn wandelmaat geen kaas lust.

We lopen door Chinatown en passeren de boeddhistische Tempel He Hua aan de Zeedijk. Net als de toeristen ben ik verbaasd dit gebouw 'zomaar' hier aan te treffen.

Via de Dam lopen we langs het Nationaal Monument en Madame Tussauds. Op dit punt van de route is het aantal wandelaars duidelijk ondergeschikt aan het worden aan het aantal stadsbezoekers. Het is hier loei druk. En waar we tot hier konden volstaan met het eenvoudig volgen van de mensen voor ons, moeten we nu donders goed op de pijlen letten om op de juiste route te blijven.

Maar het lukt en we naderen de Westermarkt. Daar staat ie hoor, de 'Ouwe Wester'.

De Westertoren. Bezongen in veel Amsterdamse smartlappen, en ook genoemd in het dagboek van Anne Frank. Met zijn 85 meter de hoogste kerktoren van Amsterdam. 

Hiervandaan lopen we door de Jordaan langs het Johnny Jordaanplein, genoemd naar de bekendste Amsterdamse volkszanger. 

Sterker nog, we gaan zelfs even op het plein zitten. Even kijken naar Johnny zelf, Johnny Meijer de accordeonist, tante Leen, Manke Nelis, Bolle Jan en Mien Froger.

Via de Prinsengracht naderen we het Museumplein.

We dachten er een drankje te gaan doen, maar werden wat ongeduldig toen we na 15 minuten zitten nog geen bestelling hadden kunnen plaatsen en tafeltjes om ons heen al wel. Het moment dat de dame achter ons een sigaret op stak en de wind in ons gezicht blies, was een teken. Wegwezen hier. Dan maar geen drankje.

Terwijl wij langs het Leidseplein liepen, zagen we ineens overal politie- en ME-busjes opduiken. Waarom? Geen idee, want de stad lag er rustig bij.

Toen we later het Vondelpark binnen liepen, viel op dat daar nog veel meer ME-busjes stonden te wachten. Precies op het moment dat wij hen passeerden leken ze als een wesp gestoken. Iedereen stapten vliegensvlug in en ze reden achter elkaar het park uit. 
Later hoorden we dat er een opstand van Koerden aangekondigd was en dat ze daar op af gingen. Gelukkig waren wij toen het Museumplein al lang voorbij.

In het park was veel gezellige muziek én een fotograaf. 

Maar belangrijker nog, er was 't Blauwe Theehuis, waar heel vriendelijk personeel rondliep en ons voorzag van bitterballen. 

"Hoeveel ballen zitten er in jullie portie?" 
"Zes"
"Doe maar twee porties dan". Want zes kun je natuurlijk niet delen, dat is te weinig.

We zaten er heerlijk. Wat een geweldig leuke dag hadden wij. Zoveel gezien onderweg en genoten van de prachtige oude gebouwen die de stad rijk is. Ze hebben humor ook trouwens, die Amsterdammers. Wij hebben namelijk de Kapsalon. Zij het Haar Theater.

Bij de uitgang van het Vondelpark wist hij een cache te liggen. We hoefden geen coördinaten op te zoeken, want terwijl zij dachten dat ze niet opvielen, zagen wij van verre al welke twee mensen op zoek naar iets waren. Toen zij wegliepen was het voor ons een koud kunstje om hem tevoorschijn te toveren. Weer een puntje erbij.

Nu was het niet ver meer naar de finish. Ruim achttien kilometers hadden we gemaakt. 
En het goede nieuws: geen lichamelijke klachten.

Onderweg had hij contact gehouden met zijn Haagse collega die de 10-kilometer route had gelopen. Hij bleek recht achter de finish ons op te wachten en maakte deze foto.

Ha ha, wat is ie trots hè, op zijn medaille. 

We deden met elkaar nog een drankje en sloten daarmee een hele leuke wandeldag af.

Wat ons betreft is een dergelijke City Walk een aanrader wanneer je het leuk vindt om meer te zien van een stad die je niet zo goed kent. 

Den Haag en Amsterdam hebben we nu gedaan. Which is next?