Dàt verdient een standbeeld - DIY

10 juli 2019

In mei wijdde ik er al een speciaal stukje* aan. *klik, om het te lezen  
Aan de man die met veel geduld, plezier én tijd onze jongens bijspijkert met Engels, Duits, Scheikunde en inmiddels ook Natuurkunde.

Op 13 juni kreeg Jongste zijn examenuitslag te horen. Hij werd gebeld door zijn mentor, die begon met de vraag hoe hij zelf dacht dat hij het gedaan had. Jongste vertelde toen eerlijk dat hij twijfelde over het vak van deze mentor, Scheikunde. Ondanks de bijlessen van Opa had hij niet veel chocola kunnen maken van het examen.

De mentor was verbaasd. "Je hebt er toch een 7,5 voor gehaald!".

Echt, we rolden over de grond van het lachen. Nou ja, bij wijze van spreken dan. 
Want inmiddels heb ik de leeftijd én flexibiliteit bereikt, dan ik na een eventuele rol over de grond nooit meer zelfstandig op zal kunnen staan.

Gierend van de lach zeiden we tegen elkaar: "Oh, die Opa hè, die man verdient ècht een standbeeld!"

Terwijl we elkaar aankeken, dachten we hetzelfde. 'Dàt gaan we regelen!'

Dus maakte ik een ritje naar de kringloop, op zoek naar een Barbie Ken of andere pop. 
Die vond ik niet. Maar tussen de beeldjes zag ik dit manneke staan. Ik vond hem er slim uitzien, zo met dat boek onder zijn arm.

Bij de bouwmarkt kocht ik een bus met gouden spuitlak.

Binnen enkele uurtjes straalde manneke me chic tegemoet.

Daarna zocht ik in de opgeruimde schuur naar een latje. Bijna, bijna waren ze er niet meer. Want hij vindt dat rommel, wat het natuurlijk ook is. Maar ik zag er mogelijkheden in. 
'Er komt vast nog wel eens een moment dat ik latjes zoek en dan is het zonde dat we dit weg hebben gegooid.' Het zijn trouwens latjes, afkomstig van een lattenbodem. Van een bed dat we al heel lang niet meer in huis hebben. Wie wat bewaart...

Nu kwam het van pas. Eigenhandig zaagde ik er kaarsrecht een stukje vanaf.

Toen had het mannetje een sokkel.

Die ik zwart spoot. En klemvast lijmde. Jongste bedacht een titel.

En tadáááá, we hadden een heus standbeeld. Nou, OK, standbeeld-tje dan.

We hadden bedacht hem uit te reiken op de avond dat Jongste zijn diploma kreeg.

Hij schreef een kaart en we pakten het in, alsof het een wijnfles betrof.

Toen het tijd was voor de officiële overhandiging, bleek de verrassing geslaagd.

De verrassing wél, de foto's minder.

Kijk maar. 

Lekker onscherp. Maar scherp genoeg om de glimlach op zijn gezicht nog te kunnen zien.

Alsjeblieft. Dàt verdient een standbeeld. Dik verdiend.

Ken je ook iemand die een standbeeld verdient, ik maak er zo eentje voor je. Ik weet nu hoe het moet. En heb nog tig lattenbodemlatjes in de weg liggen.