Tachtig is prachtig

zaterdag 29 juni 2019

Vorig jaar wilde hij geen aandacht voor zijn verjaardag. Hij stelde voor het een jaartje uit te stellen tot zijn mijlpaal. Maar toen juni naderde had hij zich weer bedacht.

Ondanks dat hij wel van gezelligheid houdt, vindt hij het organiseren daarvan al gauw 'gedoe'. Gewend aan zijn rustige, voorspelbare, afgebakende leven vindt hij het niet prettig als dit opgeschud wordt. Het is hem al snel te druk.

De laatste jaren gaven wij hem meestal een uitje met ons gezin cadeau. Dit waren altijd leuke en fijne dagen met zijn vijven of met zijn tweetjes. Beekse Bergen, Fluisterboot Schiedam of Vlaardingen, Blijdorp, Dolfinarium, de Biesbosch, Scheveningen met de Lion King Musical, Ouwehands Dierenpark, de Apenheul en Soldaat van Oranje.

Dit jaar vroegen we hem na te denken waar hij graag naar toe zou gaan. Hij kwam tot de conclusie dat zijn conditie een hele dag op sjouw eigenlijk niet meer zou trekken. En dat hij geen leuke bestemming kon bedenken.

Tot zover wat hij niet wilde.

Gelukkig wist hij ook wat hij wél wilde. 

Nou. Dat was een wens die prima uitvoerbaar was.

's Ochtends gingen we hem zijn eerste boterkoek brengen. Die was een beetje lullig uit de vorm gekomen, omdat ik hem in de koeling had gezet met het bakblik er nog om. Dom dom dom, want daarna plakte de boter like hell en liet het bakblik niet zo makkelijk meer los. Maar ach, in brokken is ie echt net zo lekker hoor.

We brachten een prachtige grote bos bloemen mee namens zijn onfortuinlijke zusje en ik bedacht me terwijl ik de winkel uitliep dat hij daar waarschijnlijk helemaal geen vaas voor in huis had. Giechelend belden we op de stoep naar de jongens die nog thuis waren, om onder uit onze kast een vaas mee te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Uiteindelijk bleek hij er tóch eentje in de kast te hebben, die zelfs nog beter geschikt was dan die van ons.

Met een tompouce of gevulde koek achter de kiezen, gingen we weer naar huis. Om hem enkele uren later weer op te halen. Op naar de Pannekoe. Het Pannekoekenhuis waar we nog steeds eens naar toe wilden.

Aldaar kreeg hij eerst een feest-ijsje van zijn buurvrouw die daar toevallig ook op het terras zat én wist dat hij jarig was. En later bij de toetjes een kleine verrassing van het huis.

Tachtig jaar is hij nu. Tachtig. Dat klinkt echt wel oud. Maar zo oogt hij niet. Hij heeft vlotte babbels, is goed op de hoogte van wat er speelt in de wereld, is digitaal breed geïnteresseerd en handig, en ondanks zijn enigszins mobiele beperking nog hartstikke kwiek.

Humoristisch en pesterig, dat is ie ook.

Ter illustratie deze anekdote die hij op zijn verjaardag met ons deelde.

Hij heeft een net zo kwieke 88 jarige neef. Ze appen geregeld met elkaar. De oudste heeft een vaste regelmaat in zijn leven. Om 22.00 uur is zijn dag afgelopen en gaat hij te bedde. 
Ze volgden beiden het Wereldkampioenschap Voetbal voor vrouwen. Hij met iets minder interesse dan mijn vader, heb ik de indruk. Neef kent de namen van de speelsters niet, maar schaart ze over één kam onder de noemer 'zij met die knotjes'.
Wanneer het rust is tijdens een late wedstrijd van het Nederlands Elftal appt Neef: "Ik heb het nu wel gezien met die knotjes. Neef gaat lekker naar bed."

Tijdens het naderende einde van de eerste helft van de volgende wedstrijd van de Oranje Leeuwinnen, zit mijn vader te kijken met zijn smartphone in de hand. Direct na het fluitsignaal appt hij Neef: "Zo, ga jij maar lekker naar bed nu. Ga jij maar de tijd die je nog is gegeven verslapen. Rust zacht."

Is dat nu bejaardenhumor? Ik kan er in elk geval smakelijk om lachen.

Òp naar de volgende tien jaar Pa!