Er was voor ons een tafel gedekt. Binnen. Maar het was zulk lekker weer en we hadden behoefte aan zuurstof. Gelukkig was het geen probleem om de hele boel naar buiten te verhuizen.
Toen zaten we hier.
Als we bij elkaar zijn, lukt het de laatste tijd niet meer om het alleen over koetjes en kalfjes te hebben. Ja, we proberen het dapper, maar het duurt nooit lang voor we toch weer fronsen op ons gezicht hebben.
Het valt dan ook niet mee als alle bouwblokken van je leven ineens uit elkaar vallen.
In de lucht gegooid en weer neergekomen. Maar dan zonder veel herkenning.
Het vertrouwde is er uit. De blokken passen niet meer.
Het is niet leuk en heel verdrietig als er aan je getrokken wordt, geknepen, gepord en geprikt. Daar wordt zelfs een sterke, onverwoestbare, sprankelende vrouw een bang en klein vogeltje van.
Dat gevoel kunnen we niet wegnemen. "Morgen is alles beter", zeggen helpt niet, want ook wij weten dat dit niet zo zal zijn. Daar is meer tijd voor nodig. Veel meer. Maar ooit. Ooit gaat ze weer wennen aan het nieuwe normaal. Dat brengt de tijd...zo gaan die dingen. En zij doet het geweldig, ook al twijfelt ze daar zelf - te - vaak aan.
Tot die tijd doen we wat we kunnen. Verdiep ik me in materie waar ik tot voor kort
he-le-maal niets van wist.
En als je dan hier zit, voel je dat het kleine beetje dat je bijdraagt er iets toe doet.
Till the end. De drie musketiers.
Sterkte en fijn dat je er bent. Voor anderen.
BeantwoordenVerwijderen