En de award is voor...

Woensdag 10 juli 2019

Het was zover. De dag dat hij ook echt zijn HAVO diploma in handen zou krijgen. Hij had er zo NIET naar uitgekeken. Het was of ik teruggeworpen werd in de tijd, naar toen zijn broer gediplomeerd was. Die wilde uit de grond van zijn hart dat het diploma opgestuurd kon worden. klik* Jongste had er ook geen zin in. "Dan moet ik al die mensen weer gaan zien waar ik geen zin meer in heb."

"Als je toevallig iets anders te doen hebt, hoef je niet mee hoor.
Pap hoeft er echt geen vrij voor te nemen.
Broer moet alleen mee gaan als hij er zelf zin in heeft.
Nee, ik hoef geen speciale kleren aan. Waarom zou ik?
Ja hoor, ik zorg heus wel dat ik op tijd ben.
Nee, ik wil daarna niets meer drinken en direct naar huis. Kan dat?"

Dus daar gingen we. Het was er best druk. 

Er waren 120 HAVO geslaagden. 8 Leerlingen hadden het uiteindelijk jammer genoeg niet gehaald.

Terwijl alle familieleden binnen druppelden en een zitplaats zochten, keken we met een half oog naar de fotopresentatie. Ineens zagen we onze piramide-bouwer voorbij komen. 
Hierboven, op die meest rechtse foto. Vijf jaar geleden alweer gemaakt, toen hij een brugpieper was.

Er waren veel culturen, want het is een enorm gekleurde school. Zo'n school waarbij je bij het noemen van een naam, geen idee hebt of er een jongen of meisje op gaat reageren. Maar wat is het een goede en fijne school voor hem.

~ Kijk hem eens enthousiast zijn ~

Het geroezemoes was deze avond niet van de lucht. Het was erg onrustig. Best lastig om te kunnen blijven luisteren naar wat er gezegd werd. En er werd véél gezegd, want er was voor iedereen een persoonlijk woord. Dat was leuk. En doordat er afwisselend uit de 4 klassen geslaagden naar voren werden gehaald, bleef het toch boeiend.

Maar als opening werden eerst alle gediplomeerden onder luid applaus naar voren gehaald. De meesten met hun net gekregen geslaagden-cap op. Jongste uiteraard niet. Dat had ook wel een mop geweest. Hij had namelijk vriendelijk bedankt voor ons aanbod van €50, als hij met een cap op naar school zou zijn gegaan. Dan zou hij nu toch niet voor noppes met zo'n ding voor l*l gaan lopen?

Op de voorste rijen zochten ze allemaal een plek, waarna het officiële gedeelte kon beginnen.

Zijn mentor had iets ludieks bedacht. Hij maakte een award-show voor zijn klassenleerlingen voor wat betreft zijn vak, Scheikunde. Er waren een aantal categorieën waar onze student volgens ons niet voor in aanmerking kwam. Zoals 'Hakken over de sloot', 'Most improved' en 'Personality'.

Wij gaven hem wel een kans bij 'Scheikunde, wat een lastig vak'. Maar in die categorie hoorde hij niet tot de genomineerden. 

En precies waar we het echt niet verwachtten, werd hij opgeroepen om naar voren te komen. Bij de categorie 'Hoogste gemiddelde bij het Centraal Examen, jongens'. 
Daar stond hij dan, samen met zijn maat. 

Onder tromgeroffel werd de envelop geopend.

Kwam daar zomaar de naam van Jongste uit tevoorschijn. "Wàt een studie-nerd", hoorde ik Oudste naast me lispelen.

Ik zag dat gêne en trots vochten om voorrang, toen hij de award in ontvangst nam.

~ Creatief gemaakt van een reageerbuisje ~

Gelukkig voor hem, kon hij toen uit de spotlights stappen. 

Op weg naar de foto met de schooldirecteur

en het tekenen van het diploma.

Nadat iedereen zijn of haar diploma in de knuisten had, eindigde het officiële gedeelte met het gooien van de caps. 

Wat werd vastgelegd door de aanwezige pers. 

Nee hoor, dat zijn natuurlijk allemaal familieleden die hun foto wilden maken.

Toen zat het er op. Jongste hield zich aan zijn woord. Niets drinken, maar zo snel mogelijk naar huis.

Waar hij zich wél liet overhalen tot een heuse kijk-ons-eens-trots-zijn-foto.

Want dàt zijn we. Apetrots.