Schijt aan je ouders

Ik was even van huis. Een hapje eten en bijpraten. Dat was nodig. Dat praten iets meer dan het eten, maar ja, eten moet je toch hè? Waarom dat dan niet combineren?

Ik had geregeld dat intussen thuis wat boodschappen afgeleverd zouden worden. Die mijn huisgenoten dan in ontvangst zouden nemen en op zouden ruimen. 

So far so good.

Op afstand volgde ik de digitale gesprekken die mijn mannen met elkaar voerden, via onze gezins-app.

Kijk even mee. Zeker weten dat de lezers met gezinnen dit herkennen.

Jongste heeft altijd zijn woordje klaar. Hij heeft een grote woordenschat, presentatie vermogen en overredingskracht. Is een prima onderhandelaar, die altijd uit is op een compromis, zelfs als hij weet dat de nederlaag al geleden is. En een pitbull, dat ook. Lult alles recht wat krom is.

Dan krijg je dit.

Maar wat hij altijd achter de hand heeft, zijn de goedmakertjes. Waarvan hij nog steeds denkt dat ze altijd helpen. Een soort van 'kusje-er-op's'.

Hij heeft twee favorieten. De eerste is 'SORRY!'.

En dit is de tweede.

Houden van is tenslotte altijd goed.

Toen ik om 22.30 uur thuis kwam, stond het toiletpapier er uiteraard nog steeds. Had jij anders gedacht?